belli bir hedefi olmayan her hayat bir hatadır

stefan zweig ın, bir kadının yaşamından yirmi dört saat isimli kitabında geçen muhteşem cümle.

hayat, bir amaca yönelik, belirlenen hedefe yönelik anlamlı çabalar harcadıkça, güzelleşiyor. değerli hale geliyor.

ne güzel söylemiş montaigne;

“bir hedefi olmayan ruh, kaybolur; her yerde olmak, aslında hiçbir yerde olmamaktır.”

hiç katılmadığım önerme. bir kere, "siz misiniz bu hayatın zabiti de neyin önemli, neyin önemsiz olduğuna karar veriyorsunuz" diye sorarlar insana. ikincisi, hayatı akışına bırakmak amaçsızlık değildir tam olarak. tüm ihtimalleri ortada tutmak, o anda gönlünün istediğine gitmektir. büyük cesaret gerektiren bir davranış olduğunu düşündüm hep ve yapabilenlere saygı duydum.

üçüncüsü, bu benim kişisel görüşüm. bir hedef için bütün bir hayatı harcamak kadar sıkıcı bir eylem yoktur. bi salın, bi rahatlayın. herkes ölecek, kasmanın manası yok.

hayata hedef koymak da hata değil midir aslında?

öyleyse talihsizlikler nedeniyle hedefine ulaşamamış olan insanları başarısız görmeyecektir bu düşünce yapısındaki insanlar. başarısız görür ise kendisiyle çelişmiş olacaktır çünkü bir hedefinin olması hatasız bir hayat anlamına gelmekte idi. sanıyorum bu gömleği yanlış iliklemeye başlamak demekti.

hedefler şaşar, hayat düz bir çizgiden ibaret değildir.
hedef iyi bir şeydir ancak başarı da başarısızlık da onun eseridir. nötr bakabilmeli başarısızlıklara insan.
yollar aramalı geçemiyorsa dar sokaklardan, boğuluyorsa kasvetinden. değiştirmeli yolunu. hedefimi yitirdim demek yerine, yeni hedeflere koşmalı ve tapınmamalı hedeflerine. yalnızca sevmeli onları.