bir deliler evinin yalan yanlış anlatılan kısa tarihi

kitabın kaderci yaklaşımı küçükken hepimizin çok duyduğu bu dünyada kötülük yapanın er geç cezasını çekeceği yalanı üzerine kurulu. ve bu kötü ya da talihsiz karakterleri öyle tuhaf ölümler bekliyor ki trafik kazası en masumu oluyor.

kitabı okurken çok yarıda bırakmayı düşündüm çünkü yok yere beynini meşgul ediyor yani 470 sayfada anlatmak zorunda değildi yazar daha kısa da anlatsa, biz yine aynı dedikodu çemberine girerdik. kitap bittiğinde 4 saat satranç oynamış kadar yorgundu zihnim. şu şunun ninesi bu bunun damadı derken arada geri dönüp bu kimdi ya deyip sayfaları karıştırmak, tam konuyu kaçırdım derken bir anda sarmalı çözmek zihnimi çok yordu.

turgut sunalp paşa'nın "faşizm komünizm kadar tehlikeli değildir" demesini zihnimin tozlu raflarında çıkarıp nerden nereye dedirtti ayrıca bu kitap.

not: siz siz olun ayfer tunç okumaya bu kitaptan başlamayın.

ayfer tunç'un ilk okuduğum kitabıydı ve hala en sevdiğim romanıdır. bence kitabın en önemli özelliklerinden biri romanın küçük küçük öykülerle örülmüş olması. o kadar çok karakter barınmasının sebebi de bu. önüne bir karakter çıkıyor ve hoop onun öyküsüne dalıyorsun ve sonrasında yine bir çok karakterle karşılaşıyorsun.

okuması çok ama çok keyiflidir.

beni ayfer tunç fanatiği yapan kitaptır.
çok fazla karakteri vardır evet ama yazar öyle bir ustalıkla örmüş ki olay örgüsünü, o karman çorman hikayeleri öyle güzel bağlamış ki birbirine hayran olmamak elde değil.