bir insanı güzel hatırlayamamak

kırılıp döküldüysek eğer kaçınılmaz son olarak kendimizi bulduğumuz son nokta. yaşanılan şeyleri düşünmek yaşatılan şeyleri düşünmeye bırakıyor yerini. aslında mümkün kırıp dökmemek, kırılıp dökülmemek; sevgimiz nefretimizden güçlüyse şayet.

en korktuğum şeylerden biri, kötü hatırlanmaktır.
kötü bir insan olmadığımı, kişiye maddi veya manevi bir zararım olmayacağını bilmeme rağmen, acabalı bir ikircik bu.

ekseriyetle, güzel hatırlanacağımı münasebet tamamen kopmadan duyar, bazan yıllar sonra güzel hatırlandığımı kişinin kendi ağzından öğrenirim.

küfürle kıyametle, pişmanlıklarla hatırlandığımı ne bir ortak kişiden ne de kişilerin kendi ağzından itiraf bâbında duymuşluğum var.

çok şükür, bir nebze doğru şeyler yapmışım diyorum bu hayatta, ikili ilişkilerimde, özümü yansıtabilmişim.

of deli gibi korkuyorum bu durumdan. ben bir insanı güzel hatırlayamıyorsam ya ona belli bir süre nefret dolu oluyorum, ya içim buruk oluyor, ya da direkt boşluk. ve birinin benim için de aynı şeyleri düşünebilecek olması ihtimali çok ürkütüyor beni. tabii herkes için değil bu. çok değer verdiğim, çok sevdiğim belli başlı birkaç insan var. onlar tarafından bu şekilde hatırlanmak, bu şekilde hatırlanacak bir şey yapmış olmak istemiyorum.

ikili ilişkiler kötü bitebilir, ama yine de yaşadıklarımıza saygı niyetine, biraz da içimizde kalan ufak sevgiden sanırım; onları hep güzel hatırlarım. bana kattıkları, onlara kattıklarım, anılarımız...
eğer biri tarafından kötü hatırlanıyorsanız tüm bunları çöpe atacak şeyler yapmışsınız anlamına geliyor bu. hayatımda çok dikkat ettiğim şeylerden biridir. ben birini güzel hatırlayamazsam onunla alakalı her şey cehenneme götürüyor beni.

lan ne abuk subuk, ne salya sümük korkularınız varmış arkadaş. güzel hatırlamadığım onlarca insan var ve beni güzel hatırlamayan da epey çok. hiç umrumda mı, değil. bana ne onu mu düşüneceğim balkonda serin serin oturup keyif yapmak varken. korkuyormuş, ürküyormuş. kıyamam ag.