bir kişinin öldüğü ana şahit olmak

öleni hiç tanımasan bile o ana şahitlik ettiğinde ağlarsın. son nefesini verirkenki güçlüğü rüyalarına girer. travmaya sebep olur. üstü kapatılır. eşyaları battal çöp poşeti içinde yakınlarına verilir.

hepsine şahitlik edersin de sen artık sen değilsindir, en azından belli bir süre. doktorlar alışkanlıklarından hissizleşir, onların hissizligi bile onları anlamana rağmen acaip gelir. lan adam öldü adam..

o kişinin şansı bende olmadığı için kederlenirdim..

kaldığım yurdun önünde bir araba yaşlı bir kadını ezmişti. zaten hastaneye yakın olduğumuzdan ambulans hemen geldi gelmesine de çok geçti. cesedi kaldırdılar hemen geriye yol üzerindeki kan lekesi kaldı sadece. o leke de çıkmadı bir süre. yolda bir yerlere yetişmeye çalışırken istemsizce gözüm o lekeye ilişirdi. bazı şeyleri gereksiz önemsiyor, hayatı fazla ciddiye alıyoruz. eninde sonunda o kan lekesi kadarız işte.

tanıdığın / sevdiğin biriyse onu kurtaramadığın / ölümüne engel olamadığın için kahredicidir.

başıma gelmesinden en çok korktuğum şeylerden birisidir. yoksa ömrübillah unutamam. aklıma hep yaşadığım bir olayı getirir. eski oturduğumuz evin karşısında on iki katlı büyük bir bina vardı. en üst katından aşağı altı yaşında bir çocuk düşmüştü. annesi yemek yaparken kenarda topuyla oynuyormuş ve top bir anda balkondan aşağı düşünce çocuk yakalarım diyerekten peşine koşuvermiş, o sırada aşağı düşmüş. güm diye bir ses gelmişti hiç unutmam. bir kaç dakika sonra annesinin bağırtılarını duyduğumda dahi tüylerim diken diken olmuştu. düştüğü anı da sağ taraftaki evin bahçesinde oturan başka bir çocuk görmüş. şoka girmişti o çocuk, konuşamamıştı bir kaç gün. allah göstermesin, çok kötü ve travma yaratıcı bir durum. doktorlar böyle bir şeye nasıl soğukkanlı yaklaşabiliyor çok şaşırıyorum.

kimi kaybedersen kaybet seni yedirip büyüten hiç kimsenin vermediği şefkati veren, sevgiyi onunla bilip tanımana sebep olan anneni kaybettiğinde sen de ölüyorsun. o yoğum bakıma aldıklarında korkmaması için gelicem diyip söz verdikten sonra onun yanına gidememek, hemşirenin acımasızca çöp poşetine giysilerini koyup ve hayatı boyunca zamanında o zamanlar 50 tl ile aldığı yüzüğünü elime vermeleri, hayatımdaki yaşadığım hissettiğimi anlatmamın imkansız olduğu tek anımdı. isterse dünyalar benim olsun, dünyanın en zengin insanı olayım, annem yanımda olmadıktan sonra hepsi boş. bana annemi versinler yemek yiyecek param olmasın.

böyle bir fantezim var.
birkaç kişiyi ölürken gördüm. yüz ifadelerini izlemek bana değişik haz veriyor, yaşam sanki daha anlamlı oluyor.