bir kızı babasından isteyebilecek kadar haşmetli cesur olmak

şüphesiz ki yürekli insanlara mahsus bir özelliktir kız istemek. ve bir evden kızı çıkartmak.

kızlara göre hava hoşutur. "gel beni papim'den iste." derler. kahve yaparlar bitti gitti. nasıl olsa küfeyi sırtında erkek taşıyor. uzaktan konuşmak kolaydır.

ay ben heyecandan bayılırdım yemin ediyorum. xanax yazardı herhalde doktorlar. of çok zor.

daha ailelerin tanışma aşamasında kayınpeder beni sabahın 7 sinde arayıp ağzına ne geliyorsa söylemişti.

tehdit hakaret gırla, bekledim dinledim gazı kesilince iki kelam da ben ettim.

dedim amca sen söylediklerinin hepsinde haklısın, benim de kızım da olsa aynı şeyi yapardım hatta daha ağır konuşurdum falan ama velakin kestirip atmaya gerek yok sonuçta tanımıyoruz birbirimizi. hele gelip bir tanışalım kararını o zaman ver bizler de kötü insanlar değiliz sevmezsen yine olmaz dersin en azından görüp karar vermiş olursunuz dedim.

dinledi ve sakinleşti, falancı ayın filancı günü gelin tanışalım madem diyerek konuyu bağladık.

yani demem o ki eğer niyetin bozuk değilse korkmaya gerek yok, haşmetli olmakla falan ilgisi de yok temiz niyet yeterli gerisi allah'ın takdiri.

kızını alıp verme kısmı bir kız babası olarak beni irrite eden bir durum.

mal mı alıp veriyoruz. nedir yani mq. neyse olaya değinecek olursak...

kız babası olmak zor. o büyürken yüreğiniz o kadar çok ezilip büzülüp dağlanıyorki belli bir dozaja artık alışmış oluyorsunuz. zaten diğer türlü yaşamak imkansız olurdu. ne de olsa o her üzüldüğünde canınızdan can gidiyor.

bu yüzden burada mesele kızın aslında o evden hiç gitmediğini bilmekte yatıyor. zaten bir noktadan sonra sizden bağımsız bir hayatı yaşayacak ama sizin ona her an açık ve kabullenici olmanız mesele. bunu yapmak haşmetli ve cesur olmayı gerektiriyor. çünkü biliyorsunuz ki o ne hata yaparsa yapsın ona sarılacaksınız, sarılmak zorundasınız.

o yüzden istemesi kolay, kabullenmesi zor.