cesur bir ölü olmak vs korkak bir diri olmak

cesur bir ölü her zamn konuşulur
ancak
korkak ınsanların hiç bir şekilde adı anılmaz

cesurluk kalıcı bir şeydir , korkak olmakta aynı şekilde korkaksan hep korkaksındır ama cesurluk namı yüceltir




siz siz olun asla korkak olmayın..


.

(bkz: kaçanın anası ağlamaz)*

trabzon şehir mezarlığında açıklaması yapılmıştır.

yeğenum bu büyük amcan temel. gazidir. kore savaşında yaralanmuştur.
bu onun kardeşi dursun'dur.. kıbrıs savaşında şehit olmuştur .
ha bu da en küçük amcandur. bu ne şehittir ne gazi, bok yoluna gitti niyazi.

korkaklar her gün ölür cesurlar ise 1 gün. o yüzden cesur bir ölü olmayı tercih ederim.

cesur veya değil. ölü ölüdür. diri olmak iyidir iyi.

cesurlar bir defa, korkaklar her gün ölür

bana israil-filistin savaşını hatırlatır. filistin halkı acılarla, ölümlerle büyümüştür. onları ölümle korkutamazsın. israil ise daha rahat bir yaşam sürmüştür. şunu demeye çalışıyorum. filistinlinin öldürdüğü 1 israil askeri ile israil'in şehit ettiği 100 filistinli belki aynı etkiyi veriyor.

sıcak yatağında yatanlar ile dağda yatanların ölümle karşılaması aynı etkiyi vermiyor.

(bkz: osho)

korkak diri olmayı tercih ederim,

ıkiside aynı kapıya çıkıyor ikisinde de yaşamıyorsun zaten tek farkı nefes alıyor olmak ve olmamak

cesur bir ölü…. ölenlerin kaç tanesi bu bedeli bilerek gösterdi cesaretini ? kaç cesurun adı geride kaldı? ölüler konuşamaz. yücelten de, hatırlayan da anlatan da hep diri kalanlardır. demekki bir cesurun ölümü ardından kalan diriler kadardır.

ayrıca yaşama isteği yada bireyselcilik ne zamandan beri korkaklıktır. belki de akıllı olanın işidir hem cesaretini gösterip hem de diri kalmak.

hem neden cesareti sadece ölümle denk tuttuğunuzu da sorgulayın. ancak ölünce mi yeterince cesur oluyor insan. kavramları romantize etmeyi ne zaman bırakırsak o zaman manasına erebiliriz. cesaret kendi sınırınızın ötesi, korkaklık ise sınırlarınızın içinde kalmaya ne kadar çabaladıgınızdır.

ahmağın çok olduğu yerde mermi havada gezermiş.

cesur bir ölü olmak. hayatı yaşamaya değer ve anlamlı kılan şeyler arasındadır cesurluk.
korkaklık ise hayatın ve insanın kalitesini düşürür. bu yüzden asla tercihim olmaz.
korkusuz muyum hayır ama korkularıma rağmen cesur davranırım. zayıflıklarımı göz ardı etmek yerine kabullenip kurtulmaya çalışırım. onlardan kaçarım da yeri gelir kovalarım da. önemli olan hayat kalitemi veya beni düşürmemesi. belki de bunlar diğerlerinden daha baskın korkulardır. ve ben yine korkularımla başka korkularımı yeniyorumdur. :) insanlık ve hayat kalitesinin yüksekten aşağı doğru eğim kazanmaya başlamasına tahammül edemem. en büyük korkularımda bu tahammül seviyesinin altında kaldığı için belirleyici konumdayken gerektiği gibi davranmaktan kendimi geri koyamam. evet bu canıma mal olacak olsa bile. çünkü yaşamaya geldim sonuçta. ve aptal cesareti değil aklı başında cesaretine değiniyorum. sonuçta genelde aptal cesareti çok yaşatmaz. ilk ve sonla gider tabi çekirge değilse. (:
kısacası kaktüs olup çokça yaşamak varken yine dikenlerle gül olup daldan koparılmayı ya da düşmeyi tercih ediyoruz diye deli sanabilirler ama doğruluk payı azda olsa var. (: aklı başında bir deli olmakta zor...

“dizlerinin üzerinde yaşamaktansa ayakta ölmek yeğdir”
emiliano zapata

ölü olan belki de fazla cesurluğundan ölüydü, korkanlar genelde çok yaşar. bu yüzden cesurluk altı güç ve zeka ile doldurulamıyorsa pragmatist düşünüp korkak olmakta fayda var.

cesur olmak ölümden korkmamak değildir buna rağmen ilkelerin uğrunda hayallerin ve amaçların doğrusunda hareket etmektir.
ne ölümden korkmak ayıp ne de düşünmek ölümü demişler ya aynen öyle.

diri olanın soyu devam eder. dünyayı korkaklara bırakıp ölmeyi yeğlemek cesaretten değil aptallıktan.

(bkz: yıldırım bayezid)