bir tabloya 450 milyon dolar ödemek

akla fikre zarar verebilecek hadisedir.

görmek yetmeyince ona sahip olmak isteyen kişi davranışı. bu bir çeşit hastalık bence. mesela bir antik heykel düşünelim. bu müzede duruyor, herkes görüyor... zengin bir arkeloğa ya da ilgilisine yasal olarak satmayi öner, alabilir. ona ait olsun istiyor çünkü. bencil insan.

fakirlerin aklı ermez. özellikle ölmüş ve artık piyasada yeni bir eseri bulunamayacak sanatçıların eserleri müzayedelerde çok yüksek fiyatlara satılır. bu tabloların müşterileri her zaman sanatseverler de değildir. büyük kısmı yatırım danışmanlarının tavsiyesiyle satın alır bunları. çünkü her zaman aldığınızın üstünde bir fiyata satarsınız ve hızlı müşteri bulur. ayrıca böyle bir ederi olmayan sanat ürünlerine çok yüksek fiyatlar ödenmesi kara para aklamak için de kullanılır. sanat eseri söz konusu olduğunda maliyet hesabı yapılmaz çünkü. bu nedenle kimse "hayırdır sen? bu kadar parayı buna neden verdin?" diye sormaz.
bunun dışında vakıflar tarafından desteklenen müzeler bir eseri koleksiyonlarına katmak için bütçeleri kapsamında müzayedelere katılarak satın alma yapabilirler.
tabii gerçek anlamda sanatseverler de var. ama genellikle onların paraları bu tip satınalmalara yetmez.

hakettiği değeri vermektir. ve emin olun o parayı veren kişi tatmin olmamıştır. çünkü ona göre o tablonun değeri parayla ölçülemeyecek kadar çoktur. bunu anlamak için paranın önemsiz olduğunu, sadece bir araç olduğunu idrak etmek gerekir.

burada gözden kaçırılan şey şudur ki, o tablo ile sadece bir sanat eseri, itibar veya statü alınmıyor. aynı zamanda bir yatırım bu. sadece o tabloyu duvara asıp bakmak veya misafirlere göstermek için vermiyorlar o milyon dolarları. bu yüzden, varsa neden vermesinler. öyle ümit ediyorum en azından.