birine sadık kalabilmek

insanı neden zorlar bu eylem bilmem.
eğer ki kafan doluysa biriyle,
başkası nasıl olur?
başkası hep olduysa ilk'i neden vardı?
sadık kalamayışlara sadakat sahibi birinin ses etmemesi ne kadar doğrudur? kafamda bir sürü soru işaretleri ile yine uykusuzum. doğru cevap bende değil bu sefer. gönül suçuna yardım ve yataklık ettim bayım.

ben gercekten hic zorlanmıyorum.
icimden geliyor sadık kalmak.
bir fransızca sarkı var. diyor ki toplum onu mahvetti.
sastıgım donemlerim oldu erken genclikte, ama gercekten bu ben degildim, cok zorlama olaylarla beni donusturdukleri seydi.
zaten biraz farkındalık kazanınca fabrika ayarlarımdaki en sadık moduma dondum. son 20 senedir temizim. hep sadık.

öyle ki rüyamda bile sadiğim. brad gelse gözüm görmez.

hangi birine sadık kalalım, bize de hak verin az.

bakıldığında çok keyifli bir süreç başarabilene

yatkınlık meselesi gibi. bazı insanlar bağlanırlar ve bağlandıklarından başkasıyla beraber olamazlar. ki bu gayet normal. hayatı bir kişiyle paylaşmak çok konforlu bence de. muhatabın tek o kişi. aklın bir tek onda. günün o, gecen o. fikrin o.

saçma sapan atraksiyonlarla zamanını heba etmenin alemi yok. hayatı yaşamak isteyen sever bağlanır. oradan oraya zıplayarak bi b.k elde edemezsiniz.

olması gereken.

uzun uzun konuşmaya gerek yok. bazı hayvanlar bile bunu becerebiliyorken, insan olanın kalkıp da yok bir şey hissetmiyordum ama ihtiyaç giderdim, yok şöyle yok böyle diye kılıflar uydurarak hayvandan aşağı duruma düşmesinin hiçbir mantıklı izahı yok.

bu dünyada başarabiliyor olmanın mutluluğu ile yaşadığım güzel değerlerden biri.