kritik bir olayda sakin kalabilmek

ablamın safra kesesinde taş vardı , doğum yapıcağı icin hep erteledi yeğenim doğdu ve 3 aylık var ya da yok derken annemi aradı ben çok kötüyüm diy bir gittik bebeği yatakta bırakmış yerde yatıyor ölü gibi hemen ben devreye girdim ambulans cagirdik enistem ablam kardeşim herkes çok telaşlıydı ve ben sakinliğimi korudum. böyle bir olay başınıza gelirse sorumluluğun üzerinizde olduğunu unutmayın sakin kalmak zorundayım diye düşünün...

eğer o kritik olayın öznesi değilsem, sakin de kalır olayı çözer hatta krizi de bir güzel yönetirim. lakin olayın öznesi bensem fena çuvallarım. kaçarım sanırım.

böyle insanlara hep imrenmişimdir. genelde kritik olaylarda kenarda kalmaya çalışıyorum o kadar koşturma içinde kimse benim ayılıp bayılmamla uğraşmasın diye. çevrenizde böyle insanlar varsa çok şanslısınız.

iyi olduğum bir konu.

bir şey kaybettirmez, çok şey kazandırır. her zaman sakin kalabilmek, olayları bekleyip anlamak, her zaman en güzelidir.

cool olmada kul olma kısmına geçmektir.
aman ne olacakcıdır.
bundan bende bolca vardır.
ihtiyaç oldukça kullanırım.
ben daha çok saçma sapan zamanlarda panik olan bir modelim.

dışarıya karşı manyak bir vizyon’dur. telaşlanması gereken durumda soğukkanlı kalabilen insan, korkutucu’dur ve tehlikeli izlenimi verir.bu size kasıtlı zarar vermek isteyecek insanlar için kırmızı çizgi yaratır.

kesinlikle ben değilimdir.ancak insanın başına bir şey gelince durumlar değişebiliyor.

bir tanesi: hocalık yaptığım zamandan..
böceklerden çok korkarım.odanın köşesinde olsa diğer uca gitmem,oda değiştiririm o derece.olduğum kursta böcek görüldü ve gece vakti herkes ayakta.çığlık kıyamet.böcek de bir çirkin*neyse ben bunun üzerine üzerine gittim.ama bir yandan çekinirken diğer yandan karizmayı çizdirmemeye çalışıyorum.neyse galip geldik ama bundan sonraki bütün böceklerde beni çağırdılar.*

diğeri; yeğenlerim ile babaanne partisindeyken..*
büyük yeğen gece ateşlendi ve sanırım hayal görüyor,sadece bağırıyor.çok korktum ama bizimkiler bir şey yapmayınca çocuğu sakinleştirmek bana kaldı.ilginç bir geceydi.

işte böyle pıtırcıklar,bu gereksiz bilgilerden sonra ilkyardım eğitimi almaya karar verdim.*

(bkz: soğukkanlılık)
bu insanların elinde olan bir şey değil. zaman zaman da değişebiliyor.
senelerdir anksiyete ve panik atakla cebelleşebilirken, büyük ve uzun süren bir deprem sırasında sakin ve akıllıca bekleyebiliyor insan. ya da ben ciddi dengesizleşmiş de olabilirim bilemiyorum şuan tam.

hayatım boyunca sakin kalmaya çalıştım.ama çevrenizdeki özellikle de ailenizdeki kişiler anksiyete manyağı olunca işler değişiyor tabi. düşünsenize, fikir almak veya sakinlemek için ya da anlattığınız şeylere karşın sadece sırtınızın sıvazlanıp “amaaan bu da bir şey mi” tarzı tepkiler almak için konuştuğunuzda; karşınızdakiler panik atak geçirip her anlattığınız en küçük olayda bile bayılma noktasına geliyorlar. o yüzden ben fena sayılmam ama; alın bunları al al al al al.

aslında sakin kalmak değil de ben direk donup kalıyorum.

vücudun kontrolünü tamamen mantığın ele almasıdır.

bu başlığa yazmak için çok bekledim. katil olma eşiğine geldim, birkaç saniye ile katil olmaktan kurtuldum soğukkanlılığımla.
bu olayı anlatıp anlatmamak konusunda çok kararsızım, defalarca yazdım sildim.
yaklaşık 1 ay önce az kalsın katil oluyordum.
korkunç bir (hata demeye dilim varmıyor) mesleki tehlike başıma geldi. üstelik elimin altındaki küçük bir erkek çocuğuydu.
donup kalamadım bile. tehlike kendini belli eder etmez, arada milisaniyeler dahi yoktu, beynimden çocuğun şoka girmesi dahilinde neler yapabileceğim geçti aklımdan. ekipmanlarım tamam dedim, pozisyon ver dedim, hastayı sevk et dedim. yemin ederim milisaniyeler. ben bunları düşünürken ellerim harekete geçti, bunu yapmayı düşünmediğime yemin edebilirim, robot gibi çalışıp düzelttiler durumu. 15 saniye sonra da işlem bitti.

işlem biter bitmez çocuğa baktım, beni izliyordu, göz bebeklerini kontrol ediyordum, yüzünün rengini. düzelttim mi ben bunu gerçekten dedim, kalbim gerçekten hiç bu kadar hızlı atmamış ve hiç bu kadar korku dolmamıştım. beynimde tek bir düşünce vardı "az önce katil oluyordun!"

sakince kaldırdım çocuğu, içimde ardı ardına kıyametler kopuyordu. kaydını tamamladım, geçmiş olsun deyip gönderdim. onlar gider gitmez dizlerimin bağı çözüldü.

direkt ter boşaldı, ağladım, zangır zangır titredim. az evvel neredeyse katil olacaktım.

bu olayın etkisini atamadım bir türlü. oturup düşünüyorum, soğukkanlılık mıydı bu, el alışkanlığı mı, gerçekten katil olabileceğinin farkına varan beynim tüm duygularımı bastırıp bana doğru olanı nasıl yaptırmıştı?

sonra o çocuk 3 defa daha geldi. çocuğu her gördüğümde kalbim hızlandı. sakinliğimi korudum, ellerimin titremesine izin vermedim, işimi devam ettirebildim.

bugün hala kendimi suçlasam ve bu mesleği yapıp yapmamak konusunda kararsız kalsam da, sanırım soğukkanlı olmak, anın korku ve heyecanına kapılmamak tam olarak bu.

öyle işte sözlük. gerçekten katil oluyordum.
hatırladıkça nasıl sakin kaldığımı hala algılayamıyorum.

başıma gelendir, biri gözümün önünde büyük bir ev kazası geçirdi, kan adeta fışkırıyordu hiç hoşlanmam kan görmekten ama o a yapılacak en mantıklı şey kompres yapmaktı ve yaptım, nasıl yaptım nasıl ambulans çağırdım hatırlamıyorum düşünceme göre zor anlarda insanlar limitlerini zorluyorlar farketmeden de olsa.

ben yapı olarak genelde sakin bir insan olduğum için sakin kalabiliyorum. hatta hep şaşırırlar bana ‘sen nasıl bu kadar rahatsın’ diye. sadece bazı durumlarda laf anlatamadığım aptallara sakin kalamıyorum.

sakin kalmakla sakin gorunmek biraz farkli seyler.
ornegin ben yapim geregi pireyi deve yapan biriyim. cok kaygilanirim, heyecan yaparim , kafaya takarim vs.
ama yillarca yaptigim yoneticilik bana birsey ogretti ki, yonetici insan sakin olmali. en azindan oyle gorunebilmeli. cunku yuzlerce insan bir olay aninda donup sana bakiyor. eger sen kontrolu kaybedersen, problemi cozme sansin kalmiyor.
o yuzden is yerinde kimse bilmez aslinda ne hissettigimi. herkes beni dunyanin en sakin, en panik yapmayan insani bilir.

işte otuz sekiz yıllık hayatımın, kurda kuşa yem olmadan, abuk sabuk fiziki travmalara maruz kalmadan, dik ve mağrur bir şekilde resmi geçit yapmasının en temel sebebidir bu. soğukkanlılık skillim.

misal lolde iki tane inhibitör, on tane kule kaybetmişiz, umrumda mı? oyun döner dersem dönecektir. kırıta kırıta rakip inhibitör kulesine doğru cat walk yaparak gidip, salına salına ve sinsice rakibi peşime takıp, takımımın baron almasını sağlarım. o arada kule düşürdüysem, victory bizimdir.

sur yok, yola devam .

en premium özelliklerinden biridir. bacağım kırıldığında acı yoktu sadece garip bir uyuşukluk vardı. anlık şok ve panik ile ayağa kalkmaya çalışsam ya da arkadaşımı veya çevreyi dinleyip burkulmuştur diyip kalkmaya çalışsam merdivenlerden yuvarlanmakla kalmayıp, üstüne çapraz şekilde kırılan kemiğin deriyi kesip dışarı çıkmasına, sonucunda ciddi ölümcül senaryolara gidecek enfeksiyon ve travmaları kadar giderdi. allah'tandır soğuk kanlı şekilde kıpırdatmadan yüksek konumda tutarak ambulansı bekledim ve telefonla anneme haber verdim. ambulanstan inen sağlık çalışanı bile başta inanmadı bir eliyle kontrol edince anladı kırıldığını (çünkü suratımda acı ya da panik belirtisi yoktu, burktum sandı en fazla). bunun dışında minibüs freni patlamış az bir şey öndeki arabaya çarpmıştı, millet (bizimkilerde dahil) panik oldu. kapıyı açın doye bağırdılar ama ben adamın açısından düşündüm şimdi. çarptığı arabadan çocuklu aile indi. kaza zaten büyük degildi bu yüzden bizim minibüsün yanma patlama olayı yoktu ufak bir kaza idi, ama şoför soğukkanlı olup hakimiyeti korumasa muhtemelen ben burda yazıyor olmazdım. neyse ben anladım şimdi minibüs şoförü kapıyı açsa karşı taraf kendisini döver, vurur doye bir korktu onların tepkisini bekledi bence. tabii bunları milisaniyelerde düşünüyorum. millet bağırıyor açın kapıyı diye bende milleti sakinleştirmek için kapı sıkışmış olabilir, sakin olun tarzı bir cümle kurmuştum. benim kadar soğuk kanlı insan zor bulunur. sadece 1 noktada soğuk kanlı olamam belki, oda çok sevdiğim bir insana allah korusun bir şey olursa falan.

asiri mulayim veya zeki olmaktan kaynaklanir. ben kalmam sahsen. sakin olayda bile kritigimdir. evet.

ölümcül sonuçlar doğurabilen kritik durumlar dahil kendisine olabildiğince odaklanabilmek gereken çok fazla duruma maruz kaldığım için mecbur geliştirdiğim deep freeze etkisi.

gel gelelim, nerede abuk sabuk, acelesi olmayan ama böyle beynin bir tarafını kemiren olay oluyor, işte o sırada benim düşünebilme yeteneğim sıfırlanıyor. elim ayağıma dolanıyor, biri bana saçmalama ya halledersin bunu mu kafaya takıyorsun diyene kadar devrelerim yanıyor, geliyor bir öküz oturuveriyor, aman evlerden ırak.

#3192610

çok geçmiş olsun.
zarar vermemek öncelikken üstüne fayda sağlayıp gerekli ilk yârdım sirkülasyonunu başlatabilmek her babayiğidin harcı değil.