bisiklet sürmekten korkmak

frene basamam ve bir kamyona çarparım diye ödüm kopuyor. oysaki bütün insanlar uçsuz bucaksız bir yolda bisiklet sürmeyi ne kadar ister.

cesareti olmayan asosyal eziklerin korkusu.

bisiklet sürerken düşüp ön iki dişimi kırdığımdan beridir korktuğum eylem. belki de hiç binmem. ama mutlaka bir sefer daha deneyeceğim bisiklete binmeyi.

insan içinde bisikletten düşecek cesarete sahip olacak eşiği geçme durumu.

ben yo, ben hayır, ben ı ıh.

insanların olmadığı yerde kollarımı açıp kullanırken insanların olduğu yerde zarar veririm korkusuyla panikliyorum ve evet direkt o insanın üstüne sürüyorum, daha çok zarar veriyorum

bisiklet üstüne otursa, seni sürse nasıl hissederdin, biraz empati

ben küçükken çocukken gençken çok sürdüm ama sıkıldım. rahat da değil üstelik. ben konfor ararım.

cyclofobi .
salladım , tutarsa benimdir, tutmazsa asla benim olmamıştır.

deli gibi bisiklet sürerdim daha 5 yaşında ama şu an o kadar delisi değilim. sürebiliyorum ama tercih etmiyorum zaten ben pek arabada sevmiyorum.

henüz 9 yaşındayken yokuş aşağı inmek suretiyle bisikletle taklalar atan bana, çocukluk tramvası hediyesi verildiğini düşünüyorum. hiçbir zaman iyi sürememiştim zaten. sonunun yara bere içinde olacağı bile bile deli cesaretiyle indiğim o yokuş, aşağılara inerken çarpa çarpa sürükleneceğimi hatırlatır. denge herkesin işi değildir. bisiklet sürmek dengede kalman gerektiğini hatırlatır. hazin hikayeler hep acıtır.