boğaza yerleşen yumru

an itibarıyla yutkunmamı engelliyor. bir yutkunsam hazmedicem yediğim her şeyi.

ben şu an ağlamıyorum, ağlamıyorum ama en çok ağladığımızda düğümleniyor boğazımız.

bilimsel bir açıklaması var, diyorlar ki bilim insanları; ağlayınca sinir sistemimiz devreye giriyormuş, boğazımızda bulunan ve oksijenin akciğerlere yönlendirilmesinden sorumlu olan glottis denen açıklık genişliyormuş ve uzun süre açık kalıyormuş. çünkü ağlarken daha çok oksijene ihtiyaç duyuyor daha ağır nefes alıp vermeye başlıyormuşuz. zavallı glottis bu durumu dengelemeye çalışıyormuş. biz bu genişlemeyi fark etmiyormuşuz ama yutkunduğumuz zaman bile gırtlağımızı açık tutmaya çalışan kaslar geriliyormuş.

bu da böyle bir anım olsun!

başka yerlerimden okuduğum başlık.

"boğaza yerleşen kumru" diye okuyan tek allahın cezası ben değilimdir umarım.

hatta, boğazda bir yalıya yuva kuran bir kumru üzerinden şaka yapılmaya çalışılmış diye de örseledim başlık sahibini kendi içimde.


not: ilk girdide muhtemelen acı bir durum sözkonusu, muhtemelen üzerine şaka yapmak çok yersizdi. ama ilk girdiyi okumadan yazdığım için böyle oldu. neyse, ilk mesajı okuyayım, muhtemelen bu yaptığımdan utanıp bu girdiyi sileceğim.

edit: oh, çok rahatladım. ilk girdi konuyla ilgili bilimsel bilgi paylaşıyormuş. bu girdi burada kalır aga.

(bkz: globus histericus)

konuşmak isteyince konuşturmayan, susmak isteyince susturmayan şişlik.

yutsanız sindireleceği bir anatomik boşluk yok, kussanız rahatlatacağı bir alan yok. gitse gitmiyor, kalsa olduğu yere çöküyor. deneyimlediğim bir seferinde; içimden bir sürü cümle geçti, hepsini söyledim sandım, meğer hiçbirini söylememişim. iyi ki de söylememişim, sırtıma değil kursağıma yük oldu, bitti gitti.

mideyi basan kelebekler ve ağzın kuruması ile başlar semptomlar. kaynımda da var.

bu başlığı solda görmem çok ilginç bugün hanımı 3 aydır geçmeyen boğazında düğümlenen yumru ve nefes darlığı problemi için yine doktora götürdüm..

dahiliye kulak burun boğaz göğüs hastalıkları kardiyoloji gastroenteroloji alanya tetkik yaptı ama hiçbir sonuç alamadık.

bununla alakalı bir tecrübesi olan varsa dm'den yeşillendirirse sevinirim..

kanka bi tek attın mı, hiçbir şeyin kalmaz.

bir konuşsam ağlamaktan içim dışıma çıkacak kadar anlatcam ama o yumru işte.

fizyolojik nedenler yanında, psikolojik nedenlerle de ortaya çıkabilir.

unuttuğunu, kabullendiğini, senin için önemini yitirdiğini sandığın şeyin aslında hiç de öyle olmadığını fark ettiğin zamanlara tekabül eder.

o yumrunun yerleşmesine sebebiyet veren olay ve müsebbibini belki de unutmamamız için vücudu kolayca terk etmiyordur çünkü bazen çok gereksiz yere affedici oluyoruz. oysa, sınır çizmen gereken yerde bir de kendini suçluyorsan işte o yumru sana belki de "artık kendine yüklenmeyi bırak, senin suçun değil, seni suçlu hissettirenlerden uzaklaş ve kendini onlardan korumayı öğren, sana yapılanları unutma, tamam kin de tutma ama en azından sınırlarını çiz ve herkesin her şeyi bilerek yaptığını bil ve ona göre hareket et artık." diyordur kim bilir... bazen yapman gereken, affetmek değil de sadece kabullenmek ve kendi yoluna gitmektir belki de o yumru, sen bu gerçeği kabullenene kadar sana eşlik edecek ve seni korumaya çalışan bir mekanizma görevi görecektir, kim bilir...