bulunulan anı o anın içindeyken özlemek

geçen zamanın bir daha geri gelmeyeceğini kuvvetle hissettiren anlar vardır. o anları öyle güzel anlar ki insan, geçmişle gelecek arasında örülmüş bir duvardır, o duvar suret olmuştur da iliklerine kadar işler sanki. o an yaşamdan alınan tat ıstıraplıdır, henüz gelmeyen ama gelecek olan özlemenin acı tadı, özlemin yakıcılığı.
iki cepheye ayrılmış gibi hisseder insan kendini, zıt iki kutup arasında sıkışmış gibi. an'ı yaşayamaz, bu duygu bir engeldir.

geçmişe ya da geçecek olana mı takılsa, geleceğe ya da özlemine mi acısa, devam mı pes mi?
adıyla sanıyla tereddütün sancısıdır bir bakıma derdi.

dedemden pek az bahsettiğimi fark ettim. kaybettiklerimi saymazsam kendisi hayattaki en büyük özlemim.
üniversite zamanı, hevesliğinden erken kalkıp tüm ikna çabalarıma rağmen geri adım atmayan ve okulun ilk günü benimle birlikte yol alan, sabahları kahvaltımı hazırlayıp eline de gitarı alıp
"hadi bakalım
sabah oldu
okul zamanı"
diye kendince şarkılar uydurup gitar tıngırtılarıyla uykumdan uyandıran :) dumanı üstünde nefis yemekler yapan, varlığıyla huzur veren, güzel hatıralara davet eden, esprilerine ağız dolusu güldüğüm, geçmiş günlerimin en güzel neşesi, hem kışımı hem içimi ısıtan, tek benim değil tüm arkadaşlarımın biricik dedesi hepimizin pek çok, pek çok sevdiği.

en çok onunla birlikteyken oluyor bu duygu, bunca özlem. şimdi birlikte olsak da yarın yok. yaş, sağlık, vakitsiz ve ani kayıplar, bir de sıla bu duyguyu çok besleyen.

iyi yaşanmış her an kâr olsa da hayatta, zaman geçirdiğin hatıralara acımıyor. ince ince ellerinle itinayla ördüğün o ilmekler bir an gelip sökülüyor. zaman dursun istiyorsun kayıp gidiyor. şanslıysan belleğinin bir kenarında güzel günler kalıyor kalmasına da, sanki tüm sevdiklerin yola çıkıyor da uzaktan sana ve bıraktığın tüm o hatıralara bir daha gelmemek üzere yerini bambaşka anlara bırakıyor.