ezzra yazar profili

yngwie malmsteen - flamenco diablo

hayli zamandır en sevdiğim.

"kalbini sakinleştir.
burası sadece bir dünya."

elinin değdiği her yer çiçek, dokunduğu her yer bahar bahçe.
tutunduğum dal, sığındığım liman.

en sevdiğim kankam. :)

kendi hayatı dışında kimsenin yaşamını önemsemeyen, kendisinden başka kimseyi sevmeyen ve üstün gelme çabasıyla kendinden geçenler için tanımlanır.

biz yine de hoşgörü ve tevazunun tertemiz, sualsiz, dingin suyunu içenlerden olalım.

halil cibran yalnızlığı sevmenin nedenini çok iyi anlatmış, çok da güzel anlatmış.

"yalnızlığı istedim. çünkü nezaketi zayıflığın bir parçası, hoşgörüyü ödleklik, yücelmeyi böbürlenme fırsatı kabul eden kalabalığın terbiyesizliğinden usandım."

zaman zaman başka bir insan olma arzusu içinde bulunuruz. eksikliklerimizi tamamlamaya gayret eder, radikal değişimlerde bulunup kusurlarımızı telafi etmeye çalışırız. birbirimizi yansıtan aynalar olduğumuz için böyle genel konuşuyorum yoksa tabii ki sizi bilmem ama ben böyleyim. tam derim "değiştim" ama her seferinde kalbim aklıma yenik düşer ve biraz zaman geçince bu büyük mücadelelerim zamanla söner.
sevdiğim herhangi bir şeyden gün olur nefret ederim ya da kayıtsız kalabilirim. kırgınlıklarım merhamete dönüşebilir, bir gün ne kadar sevecen ve cömertsem ertesi gün aksi olabilirim. insanız ya hani.
demek ki ben de böyle bir insanım. hata yapan, bazen aciz, bazen meşgul, bazen iyi, bazen sessiz, bazen, bazen...
tavsiyeler ve nasihatlerle olacak iş değil demek istediğim. kabullenmek her şeye yeter bazen.

kendimize tanımlanan sınırların dışına da çıkabiliriz, kozamızda da kalabiliriz. tüm kalıpları yıkabiliriz bence illa bir kılıf uydurmak zorunda değiliz.
eski bir evin penceresinden bakar gibi; hayatın tüm bu muazzam parçalarına nazik gülümseyen gözlerle bakıp akışa bırakabilir sonra sakince hafiliğin tadına varabiliriz.

pencere önü çiçeği, üstüne konan kuş, önüne düşen yaprak, gelen geçen insanlar, sıkışmış bir karede gördüğün tüm manzaralar, kurduğun hayaller...
hepsi bir yana da erkan oğur yorumuyla pencere önü çiçeği'ne bambaşka bir su ve can vermiş.

şayet sonsuza kadar tek bir şarkı seçme lüksüm olsaydı kuvvetle muhtemel o da sonsuz olurdu.

"sözlerim gerçektir
yüreğim kardeştir her zaman
umudum sonsuzdur
uğraşım bitmez hiçbir zaman

geliyor geçiyor hayat
dönüyor durmuyor dünya"

yol uzun, direksiyon bende, her şey zamanın içinde, yanından ve içinden geçtiğim manzaralar kalbimde.
yol da güzel sonsuz da.

"tüm acılar korkaktır, kendisinden daha üstün olan yaşama isteği karşısında geri çekilir; çünkü bedenimizin her hücresinde yerleşmiş olan yaşama isteği, ruhumuzdaki ölüm tutkusundan çok daha güçlüdür."

bir solukta bitiveren zweig eseri.

"her şey bilmezken bilinmezken oluyor. bilince, hele bekleyince başkasının istediği oluyor yani hiçbir şey. olmak için bir yere giden, birine bir şeye yanaşan kaynama vakti için saate bakmaya başlayana dönüşüyor. başındayken taşırıyor. ne güzeldir yaşamın henüz neresinde olduğunu bilmezken, yaz mı kış mı bilmezken, yanaklardan yaşlar süzülerek o yaşlarla kendini ömür boyu sulayacak sarnıcı doldurmak, biriktirmek."


"sabah uzun, öğle daha uzun, akşam kısa, gece nihayetsizdir. çocukluk kısa, gençlik daha kısa, yetişkinlik uzun, ihtiyarlık bir akşam saatidir."

şule gürbüz
öyle miymiş

akışta görünce bile heyecanlandım, kalkıp açayım.
riffleri ve ritmiyle son derece gaz bir rage against the machine şarkısı.

"gregor samsa bir sabah bunaltıcı düşlerden uyandığında kendini yatağında dev bir böceğe dönüşmüş olarak buldu."

fantastik girişiyle dönüşüm

insanın bazen sebepsiz yere korkuları olur ya astım da benim çocukluk fobilerimden biriydi. akciğerlere oksijen gitmemesi, rahatça nefes alıp verememek falan nezdimde hep korkunç bir hastalıktı, aman olmasındı.

derken seneler geçti ve bu hastalığın teşhisi oğluma kondu. astıma eşlik eden zaturre ve en son konan efüzyonlu pnömoni teşhisi.

hastalığın kendisini çocuk yaşıyor, zorluğunu o çekiyor ancak onunla birlikte ben de boğuluyorum. keşke süper güçlerim olsa da onu öpüp kokusunu içime çekerken hastalığın kendisini de kendime çeksem.

analık da böyle bi delilik haliymiş, affınıza mağruren.

içine duygu katan, işini tutkuyla yapan her şey zaafım var. bir işi yaparken hissettiklerini hissettireceksin ki anlamlı olsun. müziğin ruhu iyileştiren bir yanı var kuşkusuz ancak bana göre pentagram'ı diğer gruplardan ayıran öyle bir özellik var ki o da şarkılarındaki derinlik ve duygusal yoğunluk.
"düşman olmak mertlik değil
korkaklığın iradesi
kurnazlık marifet değil
aptalların tesellisi
pişmanlığa tercih etme
geçmişteki hataları
yalnız gözyaşların yıkar
ruhundaki günahları

gör artık,
gör artık ölümlü
ölümlü bu dünya"

bunun gibi pek çok şarkıyla tam anlamıyla kendinden geçiyorken bazı şeyleri anlamlandırabiliyorsun.
dileğim o ki babalar çok yaşasın!

karanlık bir geceyi, dipsiz bir kuyuyu, korkak bir ruhu aydınlatıp ısıtandır.
zihnimde iyiliğin ve merhametin tecellisi, zor zamanların tesellisidir.
dört harf iki heceyle çok basit gibi görünse de makamı yücedir, uçtur, zirvedir.
sevgi, özlem, hüzün, korku en yüksektir.

lakin ben annemin yemeklerini çok özledim, evinin sıcaklığını, ondan bir parça taşıyor olmanın konforlu duygusunu, aidiyeti ait olabilmeyi, onunla hemhal olup ona seslenebilmeyi, "ihtiyacım var gel" dediğimde yetişebilmesini, güzel yanaklarından öpmeyi çok özledim. öyle çok oldu ki görmeyeli anneliği yeniden onunla en güzel şekilde öğrenebilmeyi ve onun sevgisiyle beslenip çocuklarımı rahatça büyütebilmeyi çok isterdim.
her düşüşümde "ah annem olacaktı ki..." buna hiç alışamadım.

sensiz geçen 20. sene.
atlamam bilirsin, anneler günün kutlu olsun anne.

fotoğraflar anıları hatırlatmak konusunda fazlasıyla yetenekli. bu yüzden pek çok an'ı fotoğraflayıp kendime bir arşiv bırakmaya gayret ediyorum. geçmişe dönüp baktığımda fotoğrafını çektiğim pek çok karede adeta bir zaman makinesindeymişcesine seyahat ediyorum.
ailem, kardeşlerim, iki çocuğum, çocukluğum, ilk gençlik yıllarım, okul anılarım, arkadaşlarım, tüm sevdiklerim, artık sevmediklerim, var olanlar, şimdi toprak altında olanlar derken eski fotoğraflara bakarken beni dönüştüren ve değiştiren diğer şeylere bir de bugünkü gözle bakmaya gayret ediyorum ve tüm bu hisleri anlarken maziyi geçiştirmiyor hiç de küçümsemiyorum.
bilakis zamanın hızı ve nobranca dönüşümünü anlamlı buluyor ve fırsatları kaçırmak istemiyorum.
bu yüzden eski fotoğraflar benim nezdimde oldukça önemli. acı tatlı pek çok anıya eşlik etmenin hazzını yaşatıyor ve tüm ponçikliğimle gelmişimi geçmişimi sevgiyle kucaklatıyor. *

sabaha gözlerini yatağında açmak, chemex'e kahve koyup demlenmesini beklemek, ses sistemine tıklayıp güne yakışır şarkılar seçmek, pencereden az ötedeki denize bakıp gözlerini dinlendirmek, sahilde bisiklet sürmek, güzel filmler seçmek, arkadaşlarla buluşmak, mutfağında canının istediğini hazırlamak, akşam sofrada ailenle olmak, çocuğuna kitap okumak, kendi düzeninde olmak ve en çok da sağlıklı olmak ne büyük nimetmiş.
rutin zaman zaman bayat gelse de kendi düzeninde nefes alırken güçlük çektiğin sancıları incelikle hafifletirmiş, konfor alanının tam da kendisiymiş.

önce sevginle sen onu büyütürsün sonra sevgisiyle o senin kalbini.
önce sen bakarsın gözlerinin içine, sonra o bakar kalbinin en derinine. duyduğum en güzel ses, aldığım en güzel koku onda. saçlarını oksarken, yatağında uyuduğunda onu seyrederken bile dolar gözlerim, sahip olduğum en güzel hediyem.

goran bregovic güzelligi diye bir şey var şu hayatta. sezen aksu da sözleri ve ruhuyla tesir edince ortaya harikulade bir iş çıkmış.
kanımca düğün ve cenaze albümünün en güzel şarkısı. belki de sevgim çingeneler zamanı perhanla azra'nın hatrına... görmezden gelmek hafifletir bazen. inatçı bir iyimserlikle helal ettim hakkımı