bulutları izlemek

nefes almaktır. bir an durup, o beton yığını binaların arasından çabalayan bulutları izlemek insana şu alemde ne kadar da ufak bir nokta olduğunu hatırlatır.

rahatlatıcı bir eylem. benim gibi bulutları bir şeylere benzetme hastalığına yakalandıysanız bir süre sonra rahatsız edici de olabiliyor tabi. bilhassa çevredekiler daha da rahatsız oluyor. "aa buluta bak traktöre binmiş gergedana benziyor" dediğimde muhatap olmak zorunda kaldığım bakışları bir ben bilirim. gerçi onlar da benim gibi bir manyakla muhatap olmak durumunda kalıyor. fitleşmiş oluyoruz bir yerde.

bulutları bir şeylere benzetmek konusunda ısrarcı bir kişilikseniz mini diziler çıkıyor. sinirli adam masum kuzuya saldırıyor. kalabalık sevilmeyen biri gelince dağılıyor ve sürekli olaylar gelişiyor.

düşünün şimdi yaz mevsimi, plajdasınız. kalabalık da yok, etraf sakin.
akşam böyle 18:00 sonrası. yatmışsın havluya sırt üstü, sadece gökyüzü gözüküyor. bulutlar gelip geçiyor, hafiften de bir meltem esiyor, uzun uzun bakıyorsunuz bulutlara.
işte o var ya çok güzel, biliyor musunuz...