bütün çocuklar iyidir

nihan kaya'nın çocuklar için yazdım dediği ince ve anlaşılır bir kitap. tabii ki tüm insanlara hitap ediyor. ama çocukların da okuyup haklarını öğrenebileceği ya da istismar edilme biçimlerini fark edip bu durumlara itiraz etme hakları olduğunu onlara gösteriyor. tabii ki onların anlayacağı dilde.

örneğin bir çocuğun hislerinin yanlış olamayacağını, bunların sebepleri olduğunu ve bu hisleri görmezden gelmenin ya da onları küçümsemenin çocuğa ne kadar büyük zararlar vereceğini anlatıyor. fındıktan korkan bir çocuğa gülüp bunda korkulacak bir şey olmadığını, bundan mı korkuyorsun gibi davranışlarla çocuğa saygısızlık yapıldığını anlatıyor. çocuğun hislerini küçümsemek yerine ona değer verdiğimizi gösterip ciddiye alarak ve her zaman yanında olduğumuz vurgusunu yaparak bunların üstünden gelebileceğimizi gösteriyor.


en basiti hepimiz çocukluğumuzda bazı nedenlerden dolayı bazı yemekleri ya da sebzeleri yemek istememişizdir. bu gibi durumlarda annelerin yaptığı genel olarak zorlamak, çocuk onu yemezse sanki vitaminsiz kalacak gibi türlü türlü yollara başvurmak, çocuğu kandırmak ve hatta kandırdığını sonradan çocuğa söylerek aradaki güven bağına büyük zararlar verir. oysa çocuğa saygı duyulmalı, onun tazecik oluşan karakterine zarar verilmemelidir. kimse brokoli veya nohut yemedi diye ölmez. her vitamin başka yiyeceklerde de bulunabilir. her şeyin farklı seçeneği mevcuttur. ebeveyn çocuğuyla hiçbir zaman güç savaşına girmemeli, çocuk bu dünyada henüz yeni ve küçük olsa da onun da bir birey olduğu unutulmamalıdır.

kendinize ve çevrenizdeki çocuklara yapılmaması gereken davranış ve tutumları öğrenmeniz için harika bir kitap. unutmayalım ki sağlıklı psikolojiye sahip çocuklar sağlıklı toplumları oluşturur.

nihan kaya'nın 2019 yılında yayımladığı kitap. dün okuyup bitirdim. başlangıç kısmını beğenmekle birlikte devamı bana zorlama gibi geldi. bence herkes kendi uzmanlık alanları ile ilgili bir yapıt oluştursa daha iyi olur. zira oldukça havada ve yalnızca hayal dünyasında var olan bir profil çizilmiş oluyor. yani ben bir anne olarak çocuğuma bakmak zorundayım. bunu da ona rağmen değil onunla birlikte yapmalıyım. ancak kitaptan örnek vermek gerekirse henüz pusete bile oturmak istemeyen bebeğin kendi güvenliği için olduğu aşikar iken sırf istemiyor diye oturtmamam da ne kadar doğru bilemedim. bu da bakım görevimi ihmal değil mi?
kısaca pek sevmedim.