bütün tesisatçılarda bulunan memleket nere sorusuyla muhabbeti sürdürebilme yeteneği

var olan ve beni her seferinde şaşırtan yetenektir.

daha önceden bahsettiğim gibi, camide çalışıyorum 14 yıldır müezzinlik yapıyorum. sabah namazını kıldırdıktan sonra eve doğru yürümeye başladım derken telefonum çaldı.

-s.a necip abi?
+v.a.s buyrun kimdiniz?
-abi benim talha. sabit telefondan arıyorum. müsaitseniz geliyorum eve.
+...
-abi?

burada bir duraklayarak düşündüm. 99 yılında bosna hersek'teki askerlik anlarımı gözümün önüne getirdim tıpkı vietnam flashback gibi.. duygulandım biraz.. çünkü ilk defa randevu aldığım bir tesisatçı ertesi gün gelebilmişti. bu ilk defa olan mucizevi bir olayıd... o anda hiçbir umudu olmadan öylesine sınava girip dd harf notu alan öğrenci gibi bir neşe geldi üstüme. camiinin altındaki esnaf çay ocağına girdim ve şeref abi'ye (bu herifi de hiç sevmiyorum) herkese benden çay ısmarlamasını istedim. tamamdır hoca diye cevap verdi. çıktım.

adam eve geldi sonra. kafası ile içeriyi süzüp "müsait mi abicim?" dedi. aynen müsait diyerek adamı içeri buyur ettim. adama bir terlik vereceğim ama evde terlik yok, ben de kullanmıyorum terlik merlik sonra bir baktım dolapta eski sevgilimin hello kitty'li terliğini gördüm. o ana kadar bunun varlığından haberdar değildim. adama bunu vermek de olmaz şimdi anasını satim. bunu giyeceğine cırcır olup motoru bozmak, delikanlılığa halel getirmekten iyidir. adama dönerek: "usta biz ayakkabı çıkarmıyoruz, girebilirsin." dedim. yapacak bir şey yok. adam ne düşünmüştür lan acaba? bağcılar gültepe'de 1+1 evde oturup eve ayakkabı ile girme entelliği satıyoruz, olaya bak.

neyse içeri girdi kombi tesisatının altındaki boruda çatlak mı ne varmış, oraya tekrar yama yapması gerekiyormuş. eğilirken çatalıyla selamlamayı da unutmadı bu arada. poposu bana dönük bir şekilde soruyor: "abi memleket nere?" dedim "ben yozgatlıyım kardeş."

adam şöyle yarım kafayla bana alttan bakarak: "abim bee. hemşeriyiz demek. neresinden?
"yerköy tarafındanız kardeşim." dedim. bu sefer vücuduyla dönerek:
"hangi köydü abi?" dedi.
"akçındılar." dedim.
"hahah ee abi köylü çıktık be ya!" dedi gülerek.
"kimlerdensin sen"
"karaaligillerdenim abi"
"ben de bekiroğullarındanım"
"harun abi vardı sizde, neyin olur o senin abi?"
"benim eniştem oluyor o, teyzemin kocası."
"allah rahmet eylesin iyi adamdı."
"allah gecinden etsin, ölmedi ki oğlum."
"nasıl abi ya?? karacumagilden hamza senin enişteni vurmadı mı ?"
"hayır oğlum o senin dediğin ali rıza."
"abi yok yanlışın var..."
"oğlum ne yanlışım olacak anasını satim insan eniştesinin ölüp ölmediğini bilmez mi?"
"tamam abi sen öyle dediysen öyledir, karıştırdım o zaman."

bundan sonra yaklaşık 1 saat 45 dakika muhabbet ettik adamla. adamın işi maksimum 15 dakika falan sürmüştür. köy muhabbetinden girerek mars'tan, bitcoin'den, feminizmden, kılıçdarın liderlik vasfından, büyük türkiye'den, illüminati'den ve derin devletten bahsettik.

bütün tesisat ustaları sadece memleket sorarak dönüşü olmayan muhabbet açabiliyorlar lan. bir bunlarda bir de berberlerde bu yetenek var.

sadece tesisatçılarda bulunmayan yetenektir. ülkedeki hemen herkeste vardır bu yetenek. ayrıca iş ankaralı olmaya gelince onlarda bir level üsttedir. onlar bu muhabbetten sonra akraba dahi çıkabilirler.