çekilen acıyı hafifletmek için uyumak

insanların yok oluşunu çiziyorum. pastel ellerimle, gri ve soğuk. tatlı mutlu bir yok oluş. herkesin kabullendiği hiçkimsenin karşı çıkmadığı. çoğu habersiz çoğu haberli. haberli olanlar şanslı gözükse de acıyı onlar çekecek. habersizler sessiz rüzgarda kaybolup geçişe adım atacaklar. acı dinmeyecek karanlık hüküm sürecek. ışığı görenler ışığa doğru yürüdüklerinde zayıf gözleri kör olacak. merhamet isteyene biraz ekmek biraz da tuz verilecek. tuz uykusuz gözlere basılacak. çığlıklar kulaksız bedenler gölgesiz kalacak. acı tekrarlanacak. sırf birilerine inat acı tekrar tekrar. karanlık kendi aydınlığını kendi zıtlığını oluşturduğunda umut gelecek. acı hafifleyip yerini sevinç doldurmaya başlayacak. yürüyen ve pes etmeyen insanlar kaygan yolda devam edecekler. ayağı kayanlar kurtulacak. yolun sonuna aydınlığa varanlar aç kalacak.

hafifletmek için değil uyuşturmak için, ne kadar süre düşünmesem kârdır deyip uyumaktır o.

hissetmemek için uyumak istiyorum, uyuyamayınca çareyi ilaçta buldum. içtikten 1 saat sonra rüyalar alemine giriş yapıyorum mis gibi.. uyanık olunca dayanmak çok zor oluyor. anlatamıyorum kimseye içimde patlıyor her şey çünkü..
düşünmek öldürüyor insanı. o yüzden en iyisi uyumak..

acının devamını rüyalar* yoluyla uykuda çekmeye sebep olan eylemdir.

ağlamak uyku getirdiğindendir. vücut herhalde pes ediyor, bu kadar acı yeter, bi’ mola verelim, diyor, şalteri indiriyor.