insan acıyı seviyor mu sorunsalı

maalesef evet.
insan acıyı nefretle sever.
acı ki nefret edilen, acı ki sahiplenilen.
acı ki uzaklaşmak istenen, acı ki dibine inilen.

insan aslında acıyı sevmiyor. doğuştan öğrenilen bir takım davranışlar sonucu geliştirilen şema bozukluklarını seviyor. insan ne yazık ki kötü bir çocukluk sonucunda acıyla baş etmek için bir takım hayatta kalma stratejileri geliştiriyor. ve sonrasında bunu normalleştiriyor. ve maalesef ki bu normal değil. ve bu durumdan çıkmak için çaba harcaması lazım. ama acıyı çekmek acıyla baş etmekten ya da bu duruma neden olan durumla savaşmaktan kolay. o yüzden ne yazık ki etrafımız acı çeken ve acı çektiren insanlarla dolu. çünkü acı çeken insanları, acılarını yok etmeleri için ihtiyaçları olan onlara kafa tutmalarını sağlayacak güce eriştiremiyoruz. ve onlarda bunu istemiyor. çünkü korkuyorlar. keşke bilseler ve umarım bir ömürleri heba olmadan içlerindeki gücün kendilerinde olduklarını bir takım vesilelerle öğrenirler.

büyük bir sorunsaldır.
acıyı sevmiyordur bence benim görüşüme göre.
ama acıyı arada sırada istediğimiz oluyor.
haz duyuyoruz acı çekmekten sanırım insan olduğumuzu hatırlatıyor.
bir tek ben mi yapıyorum bilmiyorum bazen ağlayacağım film arıyorum ve açıp ağlıyorum. çok gerçek çok müthiş hissediyorum.
bide seneler önce bir film repliğinde duymuştum acını seçmekte özgürsün diyor.
sanırım keyifli olan o oluyor.

lahmacun, kebap, pide içerisinde olduğu sürece severim tabii ki.


tanım: insan acıyı seviyor mu sorusunu tartıştığımız başlıktır.

biz kadınlar için topuklu ayakkabıları örnek vereceğim başlık.

valla acı olarak sadece jalepone ve cin biberi severim, mazoşist değilim henüz çok şükür.

meksika acısını severim, ne bileyim çok güzel.

insan acıyı seviyor tabi ki.diğer türlü nasıl mutlu olsun ki önce acıyı iliklerine kadar hissetmek lazım sonra mutlu olunur.

hani hayat bir oyundu acıyı sevmek olur mu?
tanım:cevabı hayır olan sorunsalımsı.

yokluğunda çok acı çektiğim, varlığını tüm varlığımla dilediğim herhangi bir şeye ulaşınca, aniden vazgeçiyorum. soğuyorum. bir kez değil, bir konuda değil. çoğu şey için, defalarca..
acı çekmekten hoşlanıyor olabilirim, belki de. ya da belki mutluluk bana ağır geliyordur. başım dönecektir, hazzın her boyutunu hissedeceğimdir. bunu da her insan kaldıramaz ama değil mi? sürekli bir şeylerin eksikliğini hissetmem gerek sanki. acıyı sevmek olur mu? oluyor. fakat mutluluğu da bir köşeye fırlatmaz ki kimse. bilemiyorum, bana ağır geliyor; dertsiz , tasasız olmak.
neydi o söz; acı da bir hazdır, lanet de bir kutsamadır, gece de bir güneştir.

insanın yaşadığı ya da yaşayamadığı aşklara bakılırsa acıyı sevmeyi bırakın müptelası olduğu görülmektedir.
ayrıca "acı çekmek özgürlükse özgürüz ikimizde" dizelerine bakılacak olursa insan özgür olmak uğruna acı çekmeyi tercih eden bir varlıktır çünkü özgür aşk yoktur.

şimdi acılı adana cin biberi acılı ezme acılı şalgam sevilmez mi dostlar ben her yemeğe en az bi kaşık pul biberi atmadan yiyemem acı kalp ben

1 buçuk acılı adana sevmeyen .....

insan ihtiyacı olan şeye ulaştığı anda bir haz ve rahatlama içinde bulur kendini. eğer keyfiniz yoksa, kendinizi neşelendirmek yerine büyük ihtimal daha da dibe çekmek istersiniz. depresif şarkılar dinleyip uyuşmak istersiniz. çünkü ihtiyacınız olan şey yalnız kalıp hiç bir şey düşünmemek, hissetmemektir. bu ne kadar sıkıcı görünse de ihtiyaç duyduğunuz için haz verici bir olaydır. bu yüzden insanlar ihtiyacı olduğunda acı çekmeyi sever.

insanı bilmem ama benim acı eşiğim yüksek. sadece bir yerlerimin yanması şeklindeki acıya bayılıyorum. bir yerim yanıyor ve sonrasında iz kalıyor. ben aylarca o izi görüyorum.

acı bağımlılık yapar. bir kere hissettin mi daha fazlasını istersin. bu yüzden insan acıyı sever. canını yaktığı halde sever.

(bkz: acı insanı seviyor)

"çünkü çektiğimiz acı, kaybettiğimizle aramızda kalan son bağdır. " demiş şairin biri.

lakin acı, hiç de sevilecek gibi bir şey değil, söylemeden geçemeyeceğim.
şu saatten sonra acı çekmeye hiç mecalim yok. buna sebep olanlar değmiyor çünkümsü.
en iyisi gidip adele dinlemeli.

bu soruya cevap olmasa da felsefe de arthur schopenhauer insanın acı çekmek için yaşadığını ve bu duygudan zevk aldığını savunur. bunu da insanın bitmek bilmeyen istenc kavramıyla açıklar. bu arada kadın düşmanı olan schopenhauer'ı kınıyorum. gerçi mesela kant da anti semitistti. o yüzden felsefecileri pek de dinlememek gerekiyor.

türkiye'de yaşıyorsan her bir acı bir rütbedir. ne kadar acı çektiysen o kadar saygı görürsün. seviyor acı çekmeyi insanlar.