celladıma gülümserken çektirdiğim resmin arkasındaki satırlar

ismet özel'in ismet özel olduğu zamanlarda yazdığı muazzam şiiridir:

--- alıntı ---
ben ismet özel, şair, kırk yaşında.
her şey ben yaşarken oldu, bunu bilsin insanlar
ben yaşarken koptu tufan
ben yaşarken yeni baştan yaratıldı kainat
her şeyi gördüm içim rahat
gök yarıldı, çamura can verildi
linç edilmem için artık bütün deliller elde
kazandım nefretini fahişelerin
lanet ediyor bana bakireler de.
sözlerim var köprüleri geçirmez
kimseyi ateşten korumaz kelimelerim
kılıçsızım, saygım kalmadı buğday saplarına
uçtum ama uçuşum
radarlarla izlendi
gayret ettim ve sövdüm
bu da geçti polis kayıtlarına.

haytanın biriyim ben, bunu bilsin insanlar
ruhumun peşindedir zaptiyeler ve maliye
kara ruhlu der bana görevini aksatmayan kim varsa
laboratuvarda çalışanlara sorarsanız
ruhum sahte
evi nepal'de kalmış
slovakyalı salyangozdur ruhum
sınıfları doğrudan geçip
gerçekleri gören gençlerin gözünde.

acaba kim bilen doğrusunu? hatta ben
kıyı bucak kaçıran ben ruhumu
sanki ne anlıyorum?
ola ki
şeytana satacak kadar bile bende ondan yok.
telaş içinde kendime bir devlet sırrı beğeniyorum
çünkü bu, ruhum olmasa da saklanacak bir şeydir
devlet sırrıyla birlikte insanın
sinematografik bir hayatı olabilir
o kibar çevrelerden gizli batakhanelere
yolculuklar, lokantalar, kır gezmeleri
ve sonunda estetik bir
idam belki!
evet, evet ruhu olmak
bütün bunları sağlayamaz insana.
doğruysa bu yargı
bu sonuç
bu çıkarsama
neden peki her şeyi bulandırıyor
ertelenen bir konferans
geç kalkan bir otobüs?
milli şefin treni niçin beyaz?
ruslar neden yürüyorlar berlin'e?
ne saçma! ne budalaca!
dört incil'den yuhanna'yı
tercih edişim niye?
ben oysa
herkes gibi
herkesin ortasında
burada, bu istasyonda, bu siyah
paltolu casusun eşliğinde
en okunaklı çehremle bekliyorum
oyundan çıkmıyorum
korkuyorum sıram geçer
biletim yanar diye
önümde bir yığın açalya
bir sürü çarkıfelek
gergin çenekli cesetleriyle
önümde binlerce çiçek
korkuyorum sıra sende
sen de başla ve bitir diyecek.
yo, hayır
yapamaz bunu, yapmasın bana dünya
söyleyin
aynada iskeletini
görmeye kadar varan kaç
kaç kişi var şunun şurasında?

gelin
bir pazarlık yapalım sizinle ey insanlar!
bana kötü
bana terkettiğiniz düşünceleri verin
o vazgeçtiğiniz günler, eski yanlışlarınız
ah, ne aptalmışım dediğiniz zamanlar
onları verin, yakınmalarınızı
artık gülmeye değer bulmadığınız şakalar
ben aştım onları dediğiniz ne varsa
bunda üzülecek ne var dediğiniz neyse onlar
boşa çıkmış çabalar, bozuk niyetleriniz
içinizde kırık dökük, yoksul, yabansı
verin bana
verin taammüden işlediğiniz suçları da.
bedelinde biliyorum size çek
yazmam yakışık almaz
bunca kaybolmuş talan
parayla ölçülür mü ya?

bakın ben, bir çok tuhaf
marifetimin yanısıra
ilginç ödeme yolları bulabilen biriyim
üstüme yoktur ödeme hususunda
sözün gelişi
üyesi olduğunuz dernek toplantısında
bir söyleve ne dersiniz?
bir söylev: büyük insanlık ideali hakkında!
yahut adınıza bir çekiliş düzenleyebilirim
kazanana vertigolar, nostaljiler
karasevdalar çıkar.
yapılsın adil pazarlık
yapılsın yapılacaksa
işte koydum işlemeyi düşündüğüm suçları
sizin geçmiş hatalarınız karşısına.
ne yapsam
döl saçan her rüzgarın
vebası bende kalacak
varsın bende biriksin
durgun suyun sayhası
yumuşatmayı bilen ateş
öğüt sahibi toprak
nasıl olsa geri verecek
benim kılıcımı.
(1984)
--- alıntı ---

bir şiir size düşünce kapılarını açıyorsa bu kesinlikle ismet özel'in kalemine aittir. kendini arayan herkesin yolu mutlaka ismet özel'den geçer.

ben yaşarken yeni baştan yaratıldı kainat
her şeyi gördüm içim rahat
gök yarıldı, çamura can verildi
linç edilmem için artık bütün deliller elde
kazandım nefretini fahişelerin
lanet ediyor bana bakireler de.
sözlerim var köprüleri geçirmez
kimseyi ateşten korumaz kelimelerim
kılıçsızım, saygım kalmadı buğday saplarına
uçtum ama uçuşum
radarlarla izlendi
gayret ettim ve sövdüm
bu da geçti polis kayıtlarına.

ismet özelin kült eserlerinden biridir.
evet,isyan
mazot
amentü
şiirleriyle beraber ard arda okunması veyahut dinlenmesi ufuk açar.

çok sevdiğim ismet özel şiiridir.

üstelik ben de apollonia, şair, yirmi yaşında.

şiirleri düzyazı ve fikirlerinin devamıdır aslında. katılmasanız da en azından şiir okuma kılavuzunu okuyun. gerçekten şiirleri daha anlamlı ve rahatsız edici bir hale bürünüyor bunu okuyunca en azından

ben oysa
herkes gibi
herkesin ortasında
burada, bu istasyonda, bu siyah
paltolu casusun eşliğinde
en okunaklı çehremle bekliyorum
oyundan çıkmıyorum
korkuyorum sıram geçer
biletim yanar diye
önümde bir yığın açalya
bir sürü çarkıfelek
gergin çenekli cesetleriyle
önümde binlerce çiçek
korkuyorum sıra sende
sen de başla ve bitir diyecek.
yo, hayır
yapamaz bunu, yapmasın bana dünya
söyleyin
aynada iskeletini
görmeye kadar varan kaç
kaç kişi var şunun şurasında?

gelin
bir pazarlık yapalım sizinle ey insanlar!
bana kötü
bana terkettiğiniz düşünceleri verin
o vazgeçtiğiniz günler, eski yanlışlarınız
ah, ne aptalmışım dediğiniz zamanlar
onları verin, yakınmalarınızı
artık gülmeye değer bulmadığınız şakalar
ben aştım onları dediğiniz ne varsa
bunda üzülecek ne var dediğiniz neyse onlar
boşa çıkmış çabalar, bozuk niyetleriniz
içinizde kırık dökük, yoksul, yabansı
verin bana
verin taammüden işlediğiniz suçları da.

okuyunca başım ağrıdı bi sigara yakayım bari.

şiirin en sevdiğim pasajı budur. özellikle ismet özel'in sesinden bu pasajı dinlerken zihnimdeki kıvılcımlar ateş olur.

özel'in bu dizeleri, bize iç dünyamızın en karanlık köşelerine, belki de çoğu zaman göz ardı ettiğimiz, üzerini örttüğümüz anılara, hatalara ve pişmanlıklara bir ışık tutuyor. üstadın bu samimi çağrısı, aslında bizi tüm bu anılarla yüzleşmeye davet ediyor. çünkü bu 'değersiz' sandığımız anılar, aslında karakterimizi şekillendiren, bizi biz yapan unsurlar.

hepimiz hayatımızda en az bir kez bu cümleyi kullanmışızdır: "ah, ne aptalmışım"
hadi bu anları bir hatırlayalım. evet, belki bir hata yaptık, belki yanıldık ama bu hatalar sayesinde öğrendik, büyüdük. özel, bu dizelerde bize, hatalarımızın ve pişmanlıklarımızın aslında birer öğreti olduğunu hatırlatıyor. onlarla yüzleşmek, onları kabullenmek, bize gerçek anlamda özgürlüğü getiriyor.

"taammüden işlediğiniz suçları da" ifadesiyle, özel, bilinçli yaptığımız hataların bile hayatımızda bir yeri olduğuna dikkat çekiyor. belki de bu hatalar, bize en büyük dersleri verenler. maddiyatla, çekle, parayla ölçülemeyen bu değerli dersler, aslında bizi daha bilinçli, daha empatik, daha insani kılıyor.

sonuç olarak, özel'in bu dizeleri, derin bir öz-yüzleşme çağrısı. bizi, iç dünyamızın labirentlerinde bir yolculuğa davet ediyor. ve bu yolculukta, hatalarımızla, kusurlarımızla, pişmanlıklarımızla yüzleşerek, onları birer değer, birer öğreti olarak görmemizi istiyor. bu, bize sadece kendimizle barışmayı değil, aynı zamanda hayata daha entelektüel bir perspektiften bakmayı öğretiyor.

ismet özel’in satır satır vurduğu şiiri.

telaş içinde kendime bir devlet sırrı beğeniyorum çünkü bu, ruhum olmasa da saklanacak bir şeydir devlet sırrıyla birlikte insanın sinematografik bir hayatı olabilir o kibar çevrelerden gizli batakhanelere yolculuklar, lokantalar, kır gezmeleri ve sonunda estetik bir idam belki...

diyerek sizi tam oyundan atacakken


ben oysa herkes gibi herkesin ortasında burada, bu istasyonda, bu siyah paltolu casusun eşliğinde en okunaklı çehremle bekliyorum oyundan çıkmıyorum korkuyorum sıram geçer biletim yanar diye.


sözleriyle tekrar oyuna sokuyor.

ben (fezaevi), (hakir), (otuz üç) yaşında.
her şey ben (ölürken) oldu, bunu bil(me)sin insanlar.