cem karaca ilhan irem erkin koray barış manço

dört büyük değer, dört büyük müzik insanı.

vs yapılmaz. hepsi ayrı ayrı ve kocaman kocaman sevilir.

ilkin adana'da celalettin sayhan ilköğretim okulu'nun 4-a sınıfında okurken erkin koray'la tanıştım ağabeyim sayesinde ve hemen ardından ilhan irem'le. yıllarca dinledim tüm şarkılarını.

ve seneler geçtikçe cem karaca ile barış manço'nun sanatının da derinlerine indim.

şahane dört müzik insanı, dinlemekten bıkmıyor insan.

hepsini anladım da ilhan irem’i anlayamadım aralarında işi ne acep diye düşünür dururum. fikret kızılok daha çok uyardı o üçlüye.

ve daha niceleri sayılır o dönemden. çünkü onlar müzik yapmıyor adeta yaşıyorlardı. aynı zamanlarda yabancı müzikte farklı değildi.

ne olduysa sonradan bugünlere geldik. sadece müzik dijitalleşmedi. insanlarda dijitalleşti. ne duygu kaldı ne yaşanmışlık. ne sözde. ne notada.
o yüzden düb ueni çıkan şarkıyı çok duysanızda. yarın yerini başka biriinin alması

ekmek su tuz şeker gibi olmuş. güzel olmuş.

şampiyonlar ligi
güzel bir sofrada hasbihal ederken ve şarkılarını mırıldanırken hayal ettim her birini.

erkin koray: böyle gelmiş böyle gidecek korkarım vallah.
yok mu çaresi dostlar fesuphanallah.

barış manço: ali yazar, veli bozar
küp suyunu çeker azar azar
üzülmüşüm, neye yarar
keskin sirke küpüne zarar.

cem karaca: hep bir halli turhallıyız biz bize benzeriz
yüz bin kere tövbe eder gene şarap içeriz.

ilhan irem: işte hayat yine akıp gidiyor
işte hayat böyledir deniyor
zaman herşeyi siliyor.

fikret kızılok, bülent ortaçgil, doğan canku ...
şeklinde devam ettirilebilir devler.

tarzları bambaşka olsa da hepsi kendi ülkesinin kralıdır. bir araya gelip sohbet eşlinde birşeyler tıngırdatsalar ufak ufak çok şahane bir seyirlik olurdu. kaçtı o tren. şunun gibi mesela.

hepsi, ayrı tatlı olan sesler.
ilham irem'den konuşamıyorum
geldi aklıma birden.
ne tatlı bir hüznü var. dalmalara doymaz insan maziye.

cümbüş yapmış gidiyorsun...

dört büyük usta,dört büyük değer.
şarkıları gibi insanliklariyla da halkın beğenisini,taktirini toplamış koca yürekli güzel insanlar.ayri ayrı sevilir ayırt edemem.

devler kadrosu gibi eşsiz sanatçılar ve eşsiz şarkılar.

hem müzikleriyle, hem kıyafetleriyle, hem düşünce tarzlarıyla, hem yaşama ve dünyaya bakış açılarıyla farklılaşıyorlardı. 1960'lı ve 70'li yıllarda başlayan bu dörtlünün müzik ve hayat maceraları, en son erkin koray'ın da vefat etmesiyle son buldu.

cem karaca daha böyle siyasi bir semboldü. 80ler öncesi şarkıları daha böyle solcu marşı misaliydi.
ilhan irem de farklı bir dünya. farklı bir atmosfer yansıtıyor. ama müziği bir tık negatif gibiydi.
erkin koray depresif istanbul ara sokaklarını anımsatıyordu. şarkıları direkt aklıma bunu getiriyor.
barış manço bunlar arasında en iyisi bence. her yerde her zaman dinlenebilecek şarkıları vardı. türklüğü de ve türk kültürünü de en iyi şekilde yansıtmaya çalışmış ve yeri gelince ayar bile vermiştir.
başta barış manço olmak üzere hepsinin mekanı cennet olsun.

renkli ışıklar sahnede bu devler ve bir anda tüm kalabalık sessizleşir kendi nefes alış verişini bile hissederken kalp atışın yavaşlar. ışıklar öyle parlaklaşır ki göremezsin. sadece boğuk sesler.
ilhan irem klavyede coştururken erkin koray ona eşlik eden gitar solosu ile bayılır gibi olursun. sanki bir an yere düşmüş gibisindir. gökyüzünü görürsün. gece desen gece gibi değildir gün ışıldamaz sabah hiç olamaz ama yıldızlar çok yakındır sonra bir anda seni kaldırmışlar gibi doğrulur gözlerini açar sağa sola bakınırsın bir sürü insan omuz omuza el ele
biri hadi hadi ışık tut der diğeri çakmağın var mı kaybettim galiba diye seninle diyaloga girerken yüksek ve tok sesle haydi şimdi sıra sizde diye bir ses duyarsın. öyle gür gelir ki o ses.
bilirsin. aman allahım bu.. bu..
- hal hall!! (dırıt dıdıdırı) hal hal!!
bir anda boğukluk gitti ışıklar eski haline döndü sahne aydınlandı ve parlak simli kostümlü adamı gördün
-b..barış
+maaaaançooo (diye bir ses yankılanır sahneden)

ve güler.. gülüşü.. bu da nesi diye kafanı kaldırırsın sadece şapkasını görüyorsun. insanlardan özür dileyerek itile kakıla belki biraz da sinirlendirdiğin insanların arasından sövülerek ulaşabildiği biraz daha yakın mesafede delikanlıların olduğu yöne gidip kaldır beni diyorsun.
-ne
+soru sorma allah aşkına görmem lazım kaldır beni

öyle bir düete şahit oluyorsun ki yavaş atan kalbinin bir anda hızlanışıyla heyecandan panik atak geçirecek gibi vücudunun işlevini yitiriyorsun ama bir genç seni tutuyor o anda adam seni kendine çevirip seni ben alırım, omzuma çık
iyi hissetmezsen elinle işaret et seni indiririm bu anı kaçırmaman lazım diyor ve bir anda önünde eğilip seni bekliyor.

bütün bunlar rüya olmalı

+ve şimdi sıra sizdee

bir gün belki hayattaaaaa

olamaz olamaz kaçıncı şarkı ve ben neredeyim ki
derken bir anda tüm seyircilerin tepesinden bakar oluyorsun.

demek buymuş. işte bu kadar.
bu bir sanat eseri diyorsun.
aşağıdaki adamın güldüğünü hissediyorsun
nasıl güzel mi diye bağırıyor sana doğru.
gözlerin yaşlar içinde ağlamamak için bastırdığın dudaklarından süzülen yaşlarla sadece kafanı sallıyorsun.

seni anlıyor. keyfini çıkar deyip sahneye yüzünü dönüyor. işte tam o anda ellerini bir araya getirip fotoğrafa bakar gibi pozu işaretliyorsun.

dönencenin girişi başlıyor. derin bir nefes alıyor ve gözlerini kapatıyorsun..

işte sen o anda öldün..
ya da geri döndün.

çünkü bir anda arkaya doğru düşüyorsun. sahne aşağıda kalıyor gökyüzü yine görülüyor.

fakat bu sefer.. bu sefer yıldızlar yok. ve her yer kapkaranlık.

salondaki tv'den anlasana çalıyor. uyanıyorsun.
bu..bu bir rüya mıydı?
ama hepsi nasıl bir rüya olabilir?

o adam da kimdi
ve.. ve ne konserdi be!