cetvelle sıra dayağına çekilmek

acıtır.
insafsızlıktır.
bunu yapan sözüm ona öğretmen nasıl öğretmen olunmayacağını öğretir.

orta 1 'de , özel olarak yaptirdiği sopasıyla övünen sosyal bilgiler hocasindan yediğimiz dayaklari unutabilmek mümkün değil.adam cetveli avam gördüğünden dayak icin özel sopa yaptirmis daha ne diyeyim.bir tane veli de cikip la noluyo demedi.bu arada adı da selamiydi hala aklimdadir iyi aile çocuğunun.

makbulü tahta cetvelle yapılan eylem.*

parmaklar bir araya toplanır* yukarı doğru tutulur ve tam da parmak uçlarına iner o cetvel. böyle bi' acı yok, keşke avuç içine vursaydı dersiniz.

neyseki bir kere tattım bu acıyı, sebebini hatırlamıyorum ama kesin haketmişizdir. yoksa böyle bir şeyi yapacak kadın değildi rahmetli, severdik, o da bizi severdi. nur içinde yatsın.

şimdi düşünüyorum da ne kadar iğrenç bir sistem. bu sistem hala devam ediyor mu bilmiyorum. 4. sınıfta bir çocuğun, çarpım tablosunu bilmiyor diye canını yakan eğitimci, nasıl bir eğitimci böyle? neden bunlar normal görülüyor? korkunç bir sistem.

12 eylül sonrası liberal ekonomi modeline kendini tamamen açan türkiye cumhuriyeti devletinin eğitim politikası da istikrarlı ve itaatsizlik yapmayan bireyler yertiştirmekti.

sıra dayağından geçmiş biri olarak sıra dayağı kavramı askeri bir disiplin yöntemidir.

orta çağ ortamında bir kişi suç işlerse ailesi de cezalandırılırdı. modern ceza anlayışında suç da ceza da bireyseldir ama askeri mantıkta böyle değildir.

askeri mantıkta bir kişinin yaptığı hata nedeniyle onunla birlikte olan diğerleri de cezalandırılır. böylelikle siz diğerlerinin hata yapmasını engellersiniz.

adam cephede kaçmaya kalkarsa onu komutanından önce arkadaşı vurur.

çok da kötü olmayan eylem, bazen dayak da gereklidir. yani küçük dayaklar, cezalar.

lisede din kültürü ve ahlak bilgisi öğretmeni olan şeref*iz biri vardı. kitabını getirmeyenlerin eline cetvelle vuruyordu. benim de çok zoruma gitti bu davranışı. yanımda da hocanın bir akrabası oturuyordu ve kitabını unutmuştu. senin kitabın ortada dursun hoca bakar geçer demişti. ki hocada onun gibi politik düşünüp direkt benim elime vurmak istedi. dahası elimi uzattım, tam o vuracakken ellerimi çektim. mal mal baktı yüzüme. kitap benim dedim. ama o şeref*iz naptı akrabasını uyardı geçti.
ne zaman sıra dayağı deseler aklıma hep bu geliyor.
ister aile eğitimi olsun, ister okul eğitimi olsun şiddete karşıyım. neyseki ciddi yasaklar geldi de böyle şeref yoksunlarından da kurtulmuş olduk.

itin teki hususi yaptırdığı sopası ile elime yurmak istedi. açtım elimi gayet sakin bi şekilde. tam vurduğu anda sopayı yakaladım. bi kaç saniye it herifin gözüne kitlendikten sonra sopayla geriye doğru ittim. itmemle birlikte öğretmen masasına çarptı. mal mal yüzüme baktı, kitlenmiş gibi, gık diyemedi.
işte buda böyle bi lise anım.
edit. imla