çiçek karanlığına tüneyen sevgi

daha çok fransızca'dan dilimize yaptığı çeviriler ile bilinse de onlarca güzel şiir yazmış olan tahsin saraç'ın 1989 yılında yayımlanmış toplu şiirler isimli şiir koleksiyonunun 92. sayfasında yer alan ve içinde 'sen suskunluğun ata-anası' gibi muhteşem bir dize barındıran şiir. bu koleksiyon haricinde şiir 73 yılında basılmış olan direnmeler kitabında ilk kez okuyucunun karşısına çıkar. derin bir sevginin izlerini taşıdığından ötürü sıklıkla şairin kara belge şiiri ile karşı karşıya getirilse bile bana kalırsa iki şiir birbirinin zıttı değil devamı niteliğinde çünkü saraç derin ve ürkek bir sevgiyi anlatırken bile karanlık bir huzursuzluk veriyor. bu hissi charles baudelaire'ın şiirlerinde de yaşamak mümkün. ek olarak bu koleksiyon saraç'ın öldüğü yıl yayımlandığı için sanki toplu bir veda etme havası taşır ve bu şiirin içinde bulunan buyurgan ölüm de bu havayı destekler nitelikte kitapta kendine yer buluyor. fransız yazar françoise sagan delilik derecesinde bir sevginin en mantıklı sevme biçimi olduğundan söz eder, saraç'ın şiirinde ise bu delice sevme hali karanlık bir pelerin ile üstü örtülmüş halde hayat bulur. dingince görünen huzursuz ve ölümcül bir delilik.

bahsini geçirdiğim kara belge şiirinden de ufak bir alıntı eklemeden geçemeyeyim: