çiçekleri neden sevdiğini bilmeyen kadın

ne kadar sevmediklerini söyleseler de sevmeyen kadın tanımadım. sevmeyenlerin çiçekle 4 hikaye paylaştığını da gördüm.

severler sevmesine de neden diyerek büyüyü bozuyorum. nedeni nedir çiçek sevmenin. bu büyüyü bozarak erkeğe de zarar veriyorum. çünkü en ufak bir olayda anı kurtarabilen, cebi fazla yakmayan bir şey.

kokusu mu afrodizyak etkisi yapıyor acaba nedir yani? fiziksel olarak merak ettiğim durum olmakla birlikte 'neden'lerime bir adet daha eklemekte mutlu ve huzurluyum.

başlığı görmemle kısa süreli aydınlanma yaşadığım cümle. neden sevdiğimi bilmiyorum. belki mesleki deformasyondur.

atsızın ruh adamında olsa gerek, bir cümle vardı. net hatırlamasam da şu minvalde bir şeydi, biz insanlar neden sevdiğimizi bilmeyiz. sevginin sebebi olmaz çünkü. sevmemenin sebebi vardır.

ben de "sevginin niçini olmaz ki efendim (...)
çünkü biz önce severiz sonra sevdiğimiz şeyin güzel taraflarını bulmaya çalışırız." demek istiyorum.

bazı birbirine karıştırılmış konseptler içerdiğini düşündüğüm sözlük başlığı.

şimdi öncelikle her kadın çiçek sevmez. her kadın kendisine çiçek alınmasından mutlu olur sadece. aslında bunun daha geneli de şudur: her insan kendisine değer verilmesinden mutlu olur, çiçek veya başka bir hediye almak da değer vermenin genelgeçer göstergelerindendir. erkekler de buna dahildir, sadece erkeklere çiçek verilse pek değerli erkeklik egoları incineceğinden çiçek konusu kadınlara özelleştirilmiştir.

hemen örnek verelim:
ben (kadın, 25) çiçek sevmem. hiç kendime çiçek almışlığım yoktur, evimde hiç çiçek yoktur, ah bir çiçeğim olsa diye iç geçirmişliğim de yoktur. hatta ve hatta annem bahçeye diktiği çiçekleri uzun uzun anlatırken dışarıdan gülümseyerek kafa sallarken içimden kendimi bıçaklamayı hayal ederim.
gel gör ki biri bana çiçek alırsa kısa bir süreliğine dünyanın en mutlu insanı olabilirim. değil 4, 44 tane bile fotoğraf çekerim. aynı şeyi çiçek değil de atıyorum fular alınsaydı da yapardım (not: fular takmaktan nefffret ederim, boynuma bir şeylerin değmesinden haz etmiyorum).

uzun lafın kısası, her kadın bu başlığa girmez efenim

sevgi bilinmez ki bilinirse sevgi olmaz. nedeni olmaz sevginin severiz işte çiçekleri. çiçek açan, çiçek açmayan, renkli, renksiz demeden severiz...
bir de emek var azizim emek... öyle çiçek bakmak kolay iş değildir mesela şiir yazmak gibidir. bir kitabın dilini çözüp içerisine girip tüm karakterlerini tahayyül etmek gibidir çiçek bakmak...

neden sevdiğimi söyleyeyim. çiçek canlıdır, zararı yoktur genel olarak. evlat gibidir. hayırlı evlat. güzel bakarsan güzel çiçekler verir. göze hoş görünen, mis gibi kokan, insanın içini açan...

konuşmuyor, bakımı zahmetli değil, derdi tasası bir su olan canlı. kim neden çiçeği bitkiyi sevmesin ki?? bayılıyorum minnoşlarıma. çalışma masamda bile minik bir saksı var. içim açılıyor yeşilliğe, narin olan her şeye.

çiçeklerin her türlüsüne bayılan bir yazar olarak kendi açımdan açıklamaya çalışacağım. kokuları, görünüşleri, renkleri bana huzur veriyor. bir parçam gibi hissediyorum çiçekleri. doğa ile kurduğum ilişkiden de kaynaklı olabilir bu. benliğimden gelen bir sevgi. çocukluğumdan beri de böyleydi. iş olsun diye çiçek sepeti'nden yollanan, kütüğe saplanmış sonraki gün solan çiçekleri sevmiyorum tabi ki.

çokkk seviyorum, hayatta beni en mutlu eden şeylerden biridir çiçeklerimin üzerinde tomurcuk görmek. o yüzden iki kelam edeyim…

öncelikle çiçekler benim için karakteri olan canlılardır. mesela sevsen karşılığını verir. güzel sözler söyleyip yapraklarını sevdiğim çiçeklerm çok güzel olurlar genelde. ama dedim ya karakterli diye bazıları da tohumdan gıcık, inatçı, nankör okuyolar. ne kadar sevgi verirsen ver, inadına soluyolar (bkz:bazı insanlar gibi).

daha böyle gerçekdışı ve hayal ürünüm olan çok sebep sıralarım ama esas önemli olanı şu: kendi ellerimle muhteşem bir eserim oluşmasına katkıda bulunmak, her yeni çiçekte, filizde heyecanlanmak, yaprakların ışıl ışıl parlayışıyla ya da sönüşüyle adeta benimle konuştuklarını duymak.. seviyorum, sebepsiz..

içine girmediğim sınıf.

çiçekleri severim; hem de çok severim. fakat mümkünse doğal ortamlarında, olması gereken yerlerde, yani koparılmamış şekilde.

evimde genelde çiçeksiz bitkiler büyütürüm. dağ palmiyesi, dracaena marginata falan gibi... bunlar benim için birer arkadaş. konuşurum, iltifat ederim, özenle tozlarını alırım vesaire... birisi bana çiçek getirecekse koparılmış çiçek getirmesini asla istemem. saksı bitkisi getirecekse getirsin.

seviyorum çünkü benim için arkadaşlarım, hayvanlar ya da benzer değerli canlılar gibiler. orada öylece duruyor olmaları bir şeyleri hissetmedikleri anlamına gelmiyor (bununla ilgili fazlaca çalışma var.) (bkz: bitkilerde bilinç)

yani diğer canlılar neden değerliyse, çiçekler de o nedenle değerli benim için.