çiçeklerin kendi aralarında konuşmaları

bu sabah tanık olduğum olaydır.
bir akşam önce boru patlağı yüzünden sular kesik olduğu için çiçekleri sulayamamıştım. çiçek deyince sekiz dokuz kök çiçekli fesleğen, minicik bir fideyken gelecek yıl fıçıya alınmak isteyecek üstü çiçeklerle kaplı bodur gül, akşam sefaları, domatesler, fasulyeler ve tabi yaban otları falan.
bahçeye girdiğimde bir fısıldaşma duydum. kulak kesildim. "geldi" dedi biri. "geldi mi gerçekten" dedi uzaktan biri. "geldi geldi. hortumun olduğu yere gidiyor" diye cevapladı.
duymamış gibi davranıp hortumu aldım, musluğu açtım. kesilip gelen suyun içindeki havayı atması için biraz boşta akıttıktan sonra caddeden başlayıp arkaya doğru sulamaya başladık.
"çok susamıştım" dedi gül. "biliyorsun sekiz tane tomurcuk var yarın açacak" "yedi" dedim. "sekiz" dedi. "birini görmemişsin". ... sekizmiş.
"konuşmayı kesin de buraya da gelsin" dedi fesleğenler. "kuruyacağız."
fesleğenleri, kendi kendine büümüş heimiayı, kayısı ve şeftaliyi, yanına mor akşam sefası almış sarı akşam sefasını, domatesleri, artık sadece yaprak üreten fasulyeleri, kayısı ve erik fidesini, otları ve deve dikenini suladım.
teşekkür ederiz. bir damacana alsan da su kesilince az da olsa onunla sulasan bizi dediler. sonra beni unutup kendi aralarında aniden ortaya çıkan, bir anda serpilen, çiçek açan devedikeninin dedikodusunu yapmaya başladılar.
yarın evdeki boş damacanayı getireyim bari.

geveze olarak tahtaya yazılan çiçeklerdir.*