çıplak ayakla toprağa basmak

hepimizin çok ama çok ihtiyacı olduğuna inandığımdır. özellikle şehir hayatının stresi, gürültü, kirlilik, ağaçsızlık, doğasızlık bizi çok yoruyor ve özümüzden gittikçe uzaklaştırıyor. en son ne zaman yaptığımı hatırlamıyorum bile. ara sıra parklara yürüyüş yapmaya gidiyorum ve aklıma da geliyor lakin çekirdek kabukları, kırık cam parçaları vb. derken ayağıma bir şey batacak diye korktuğum için hiç yeltenemiyorum. çok yazık bir durum. bu kadar hakkımız olan bir şeyin o kadar da hakkımız olmaması hatta bize layık görülmemesi... acı ama gerçek.

bir bahadir ukdesidir.

çıplak ayakla toprağa basmanın aslında psikolojinize iyi gelmesinden başka faydası yoktur. hatta plaj gibi ekstradan çok kuru ve sıcak kumda çıplak ayak yürürseniz teknik olarak ekstra elektrik bile yüklenirsiniz.

iyi bir kendime geliş için bu yetmez. beni saddam gibi toprağa gömmeleri gerekiyor. küçük bir pipet ile oksijen ihtiyacımı karşılayayım. 5 dakika sonra dünyanın en mutlu insanı olmazsam en mutsuz insanı olayım. buraya da yazıyorum, ıh.

ilk çıplak yazısını görünce tüylerim diken diken oldu.

etkileneyim mi yoksa haram lan diye kızayım mı diye kafam karıştı ama cümlenin devamını okuyunca sakinleştim.

pandemide çok bastım çatalca'da. tamam çok hoş geliyor bünyeye ilk günlerde ama haftayı devirince bunalıyor insan.

koca tarla. sıkıntıdan donla uzandığım oldu toprağa. içip içip anırdığım da oldu. birlikte pandemiyi geçirdiğim arkadaştan bile artık nefret etme eşiğine geldim. o da benden yaka silkti.

yine de tarlayı ekip biçip, gün batışına rakı kaldırmak çok hoştu bak. ona bir şey diyemem. tarla işi manyaklıkmış onu öğrenmiş oldum. bir çok deneyimim oldu. zehirlendiğim de oldu. neler olmadı ki.

düşününce pandemi ne acayipti. hayatımızı öptü geçti. neler yaşadık olm ya.

huzurmuş, sakinleştiriyormuş falan filan. yani ben öyle bir şey görmedim henüz.

belediye seçiminde vaad olarak neden dillendirilmediğine şaştığımdır.
şehirlerde çıplak ayakla basılası temiz alanlar vaadetmek iyi bir çıkış