çocuğunun olamayacağını öğrenmek

çok kötü hissederdim kendimi eksik hissederdim kimsenin başına gelmez umarım.

benim çocuğum var zaten, sevdiğim her kedi , yazdığım her şiir, içimdeki her umut , çocuktur zaten. biyolojik olarak öğrensem de, dünyanın sonu değil dünyaya ölümlü birini getirmemek...

çocuk sahibi olup üremeye devam etme konusunda çelişkilerim var, buna gerçekten gerek varmı, üremek gerekli mi, böyle bir dünyaya evlat getirilmeli mi, hastalıkların kol gezdiği dünyada hastalikla doğma ihtimali olan bir yavruya sahip olup acı çekmesi, devamlı acılar içinde kalmasının, kendi baba olma duygumu tatmin etmek için bir hayat yaratıp bu dünyaya bırakıp gitmek cok gerekli mi gerçekten diye sık sık düşünürüm.

cevabını veremiyorum net olarak ama bu soruları soruyor olmak da fikir veriyor heralde bilinçaltımdaki düşünceler hakkında. yani bunu öğrendiğimde sevinirim demek istemiyorum ama sanıyorum üzülmem de.

iki sene önce bu ihtimali öğrendim, yapabileceğim bir şey yok şu an bunun için ama bayağı üzüldüm.. çünkü doktorum çok kesin konuştu çocuğumun olmama ihtimali konusunda. başka doktorlar daha olumlu konuşsa bile kime inanacağımı şaşırdım. sonra alıştım bu duruma çünkü sevgi evlerindeki çocukların koşullarını biliyorum, onlardan birini evlat edinebilirim. tabii evleneceğim kişinin beni onaylayıp, destek vermesi gerek. evlilik şu an için çook uzak bir ihtimal benim için çünkü adayım bile yok. ama öğrendiğimden beri aralıklarla tedavi oluyorum. umarım çocuğum olur çünkü çok seviyorum çocukları. yani gerçekten anne nasıl olunur bunu çocuğuma yaşatmak istiyorum.. benim içimde sonsuz bir sevgi var ve bunu hak edecek tek kişi belki de kendi evladım /evlatlığım.. hayırlısı olsun..

şahsen öğrenmedim. inşallah da öğrenmem. küçükken, bi' kız kardeşim olsun isterdim hep. olmadı. kız kardeş gibi bi' yeğenim oldu gerçi, memnunum gayet fakat büyüdükçe de bi' kızım olsun istemeye başladım, hem de çok. oğlum da olsun isterim tabii ama türkiye'deki genel erkek mantığının aksine ben kızım olsun daha çok isterim.

öte yandan, çocuğu olmayan bir yakınım var. amcam sayılır, babamın* teyzesinin oğlu. adam, çocukları en çok seven insan falan olabilir ama olacak işte. bildiğim kadarıyla her türlü şeyi denediler, olmadı. çok üzücü ya. zorluk ise zorluk, imtihan ise imtihan, acı ise acı. bu insanlarınki o durumlardan biri işte.

gidip test yaptırıp saydırmadım belki de benim de çocuğum olmuyordur bunu bilmemem. bu yüzden ağzımı ölçülü açıyorum.

evli değilim ve evliliği hiç düşünmüyorum. benim durumumda o kadar büyük bir mesele değil. okul öncesi öğretmeni olacağım. hepsi benim evladım zaten.

kafaya takanlar var benim çocuk var zaten o ayrı ama takanlar var gördüm.

beni etkilemeyecek olay.

çocuklarla pek aram yok. hiçbir zaman da olmadı. zaten istesem bu yaşa kadar evlenip yapardım. o nedenle bu saatten sonra beni zerre kadar etkilemez.

çocuk isteyen için üzücüdür. hem erkek hem kadın için...
çocuk istemeyen insan için etkisiz bir gerçektir.

elbette ki üzücüdür ama cocuk sevgısı için illahıkı sizin etinizden kanınızdan olması gerekmemektedır. annelık ya da babalık doğumla değil verilen emekle sevgı ve şefkatle ölçülü bir tanımdır. o sebeple bir yerde sizi bekleyen belki de sizin için dünyaya gelen bir evlat her zaman vardır. sevgıyle kalın

eşcinsel olduğumu farkettiğimde öğrendiğim şeydir. zaten bu kepaze dünyaya çocuk getirmek çok büyük bencillik.

ben olsam çok üzülürdüm yalan söyleyemem gerçi çocuğum olur mu olmaz mı ileride bilmiyorum.
ama kimse kendini eksik hissetmemeli, eksik hissettirenler genelde sahip oldukları çocuklar tarafından sınanarak ödüyorlar. öyle olmasa bile o mentalitedeki ebeveynin yetiştirdiği çocuktan hayır gelmeyeceği için ilahi adalet otomatikman işliyor zaten.

15 falan yaşında öğrenmiştim bu durumumu. ilk duyduğumda ergenlikten mi? neden bilmem üzüldüm, biraz ağladım,
ilerleyen yıllarda "lan ben zaten kendine bakamayan, üşengeç, tembel, dağınık biriyim" dedim ve istemediğimi fark ettim.
zaten kendi kardeşlerim dışında çocuklardan nefret ederim ağlamaları, gürültü çıkarmaları falan çok saçma geliyor.
bakım istiyorlar falan o konu apayrı bi dünya. ilerde evleneceğim insana evlenmeden iş ciddiye binmeden açık açık söyleme niyetindeyim "zaten çocuğum olmayacak anca % 2 lik bi ihtimal var, ben de o ihtimali değerlendirmek istemiyorum hani eğer çocuk isteyeceksen falan baştan anlaşalım boşuna birbirimizin hayatında barınmayalım" şeklinde.
açıkçası beni üzen bi durum değil, arti olarak çoçuk yetiştirmenin dini, siyasi, psikolojik, biyolojik boyutları var onlarla falan da uğraşamam.
uzmanlık gerektiren bi konu ben yetersiz olduğumu düşünüyorum ve istemiyorum.

doktorla ufak bir konuşmadan sonra ihtimal dahilinde olduğunu öğrenip aylarca bok gibi bir ruh haliyle gezdiğimi bilirim. yeğenlerime ondan biraz evlat muamelesi de yapıyordum herhalde.

kimseye kafanı bozmaya gerek yok diyemem hele benim gibi çocuk seven, aile kurma ihtimali kafasında bir yerde 'birini gerçekten sevebilirsem neden olmasın ya' diye duran bir adamsanız ufak bir a. koyayım böyle işin farkındalığı oluşuyor. ona çare yok yani.

önümüzdeki maçlara bakmak lazım. partnerlerinize belli bir aşamadan sonra söyleyin bu durumu ama hocam. gerekli yani. ha sonra senin çocuğun olmama ihtimali varmış ben seni ondan boynuzladım gibi s***k bahanelerle ortada kalabilirsiniz o ayrı. bir arkadaşım ekolünden* neyse abi, a. koyayım onların çok ayıp ediyorlar bazen.

3 evlat sahibi bir anne olarak beni etkilemeyecek durum.
ülkenin ortalamasını ben yükselttim zaten.
zamanında çocuk sahibi olmayı tercih etmeyen, hiç çocuk sevmeyen biri olarak yazıyorum, o işler öyle değil.
ilk çocuğumdan sonra anladım evlat sahibi olmanın ne kadar tatlı olduğunu.
dünyanın en tatlı sorumluluğu.
çocuk sahibi olmadığı için dünyası yıkılan bir çok insan tanıdım.
aman, neyse ne denmiyor o zaman.
benim çocuklarımda şu an için çocuk sahibi olmayı evlenmeyi saçma buluyor.
onları çok iyi anlıyorum bende öyleydim.
biri kandırdı mı, gerisi geliyor.
mutlu olacağınız biri sizi kandırsın dilerim.
on sene sonra, bu başlıkta buluşalım.

büyük rahatlıktır. yarın evlenirsen doğum kontrolüne gerek yok.

karşıda ki kadın ne kadar doğurgan görünse de yumurta sayısının azlığı nedeniyle bunun çok mümkün olmayacagını biliyordur. o kadar zor ki aslında ana olmak. köylü kadınlar gibi aç bacagını sonra 9 ay yük çeker doğur sal gitsin değil artık.
karar vermesi cesaret ister. bunu düşünerek yapmakta çok acı bir şey biliyor musunuz hiçbir zevki de kalmıyor. şartlanmış beceriyorsun beceriliyorsun. berbat bir şey. hadi denk geldi bir şekilde de çocuk oldu. bu kadın nasıl doğursun. bütün bunları nasıl agır ve sancılı bir süreçle geçirecek. çok rahatız tabii uzaktan bakınca değil mi ?
o çocuk nasıl çıkacak. normal doğum mu değil mi ? bütün bunların sorumluluklarını alabilecek kapasitede misiniz?
buraya gelip goygoy yapmaya her haltı eleştirmeye de benzemez. kadının fiziki sıkıntıları varsa doğum sonrası yaşayacagı her şeyden biraz da siz sorumlusunuz. bakacaksınız. aldatmayacaksınız. sıkılmayacaksınız.
o, sıkıldım belimde agrıyor yeter artık diye karnına bıçağı saplamıyorsa siz de her haliyle seveceksiniz. merhamet göstereceksiniz. anlayışlı olun.
çocuğu olmayan ve buna içerleyen milyonlarca kadın var. kimisi umursamaz kimisi de içinde gizler bunu. anlatan da anlatır çare arar.
kadınlık yürek ister. biz yaşadığımız her an mücadele ediyoruz, gururluyuz. kimse bu kadınlara teşekkür etmiyor bunun için. etmeliydiler.
ve şimdi ben tüm çocuğu olamayan ama bir çok evladı içinde barındıran o yarım anneler çok teşekkür ederim. *
feminist tarafım şuan gümbür gümbür..

çocuk sahibi olmanın herkese verilemeyecek bir erdem olduğunu ve şahsımın bu erdemlilikte olmadığını düşünen bir kadınım fakat derinden üzerdi.

hikmetinden sual olunmaz. çocuğumuz olursa da olmazsa da yapacak bir şey yok, hayırlısı olsun:

49﴿ göklerin ve yerin egemenliği allah’a aittir. o dilediğini yaratır; dilediğine kız çocukları bahşeder, dilediğine de erkek çocukları bahşeder.

50﴿ yahut erkek ve kız çocuklarını birlikte verir. dilediğini de çocuksuz bırakır. şüphesiz o her şeyi bilir, her şeye gücü yeter.*

(bkz: varikosel)