çocuğunun olamayacağını öğrenmek

çocuk isteyen bir insanı yerle bir edecek haberdir.

anadolu geleneğinde başka bir ailenin yenidoğan çocuğunu istemek veya başka bir aileden onlar için çocuk yapmasını dileyerek sonuçlanabilir.

1 pırlanta gibi evlat sahibi bir anne olarak beni etkilemeyecek bir durumdur.

iyiki iyiki çocuğum olmuş.yakin arkadaşım yok bende doğurdum.herseye bedel.mukemmel his.hem annesi hem babası hem arkadaşı herseyiyim oda benim.

büyük ihtimal çocuğum olamayacak. öyle bir isteğim yok zaten bu konuyu dert etmiyorum pek benlik değil çocuk bakma vs. ama sevdiğim kişi isterse o zaman eksikliğimi hissederim kesin.

mantıklı düşündüğümde iyi bir şey olduğunu görüyorum. benim gibi bir itin soyunun kuruması gerek.

çocuk insanı çok güzel değiştiriyor bakınız efendim bir kedim var evet çok seviyorum ama evlat insanın ulaşabileceği çok başka bir nokta öyle ki kendi yemediğin bir şeyi ona yedirme, önce evladım dediğin bir hayat. evladı olmuyorsa bir insan gene ihtiyaç sahibi bir çocuğu evlat edinse bu pskoloji ye gene ulaşır çünkü anne veya babalık kan yolu ile değil bir candan sorumlu olma bilinci ile kazanılır.

bazen hiçbir suçunun olmadığı bir kazadan sonra olabilendir. bazen bir deprem sonrası olabilendir. evlat sevgisinin ne tatlı olduğunu, evladın ne şahane bir his olduğunu yıllarca sağda solda anlatanla beraber ağlarsın o depremde yitip giden ve anası ihtiyar güzel çocuğa. acizlik duygusunu iki başka kutup olarak paylaşırsın sessizce bir köşede. daha dün yaşamını üzerine kurduğun kavramların, bugün asla var olmayacağı gerçeği batarken içine.

sorarsın kendine hiç bulamamak mı kolay yoksa bulup da yitirmek mi bir şeyi?

üzer..
sevdiğin adama / kadına benzeyen, onun minyatürü gibi minnak bişeyin evin içinde dolaşıp anne/ baba deme ihtimalinin yok olması cidden üzer..

evrime göre en temel iki amacından birini yitirdiğini öğrenmektir. evrime göre tüm canlıların temel iki amacı vardır, bunlar hayatta kalıp olabildiğince uzun yaşamak ve genlerini aktarmaktır (dawkins, bencil gen). her ne kadar ben çocuk sevmiyorum, böyle bir dünyaya çocuk getirmek istemiyorum dense de herkesin bilinç altında çocuk sahibi olmak vardır ve bunun için cinsel birlikteliği arzular, aşık olur (aşkın metafiziği). savaş ve kıtlık zamanlarında canlıların üremelerindeki artış bilimsel olarak kanıtlanmıştır. çocuğun ölüm ihtimali ne kadar fazla ise ebeveyn o kadar çok çocuk yapar, en azından biri hayatta kalsın diye. mesela ülkemizde geçmiş yıllarda çocuk ölümleri fazla olduğundan neredeyse her ailenin çocuk sayısı beşten fazladır ancak çocuk ölümleri azaldıkça ve refah arttıkça bu sayı düştü, hatta artık bir veya iki çocuk yapılmaktadır. ama yoksullarda halen çocuğun hayatta kalma ihtimali düşük olduğu için çocuk sayısı daha fazladır. bu açıdan yoksulların ve savaştan kaçanların (suriyeliler gibi) acımasızca eleştirilmesi haksızlıktır.
bu bağlamda, çocuk sahibi olamayacağını öğrenmek en temel amaçlarından birini yitirmek olduğu için çok acıdır. bunu öğrenen kişi artık yaşamını olabildiğince uzatmak ve ortak genlere sahip akrabalara kendini adamak için çalışacaktır.

bir antinatalist olarak beni pek etkilemezdi ancak bazı insanların en büyük hayali anne
/baba olmak umarım böyle insanların başına gelmez.

bir bakıma çok güzel, hayatın birine miras kalmayacak şekilde dilediğin gibi yaşayabilirsin. ama bence kötü tarafı daha ağır basar. ben, benim görmediğim şefkati, merhameti, sevgiyi, ileride övüneceği meziyetleri(sevdiği tabii) kime vereceğim? aile dediğin çocuksuz olur mu? etrafta bir gülen bir ağlayan munzur bir çocuk bana hep tasalarımı kısa bir süre de olsa unutturmuştur.

eğer evlenemediğinizden ise çaresi var.
herşey var, yumurtanız yoksa çaresi var.
herşey var, sperminiz yoksa çaresi var.
rahim yok ama yumurta ve sperm varsa çaresi var.
genetik hastalıktan dolayı ise çaresi var.
siz paradan haber verin.

saniyorum ki beni cok etkilemezdi.
oncelikle anneyim. plagi geriden sarip su an, onlarin olmadigi bir hayat duzenimin oldugunu dusundugumde ciddi bir bosluk hissettigimi soyleyebilirim, hatta bugun ki ben bile olmayabilirim. ama şöyle bir sey var ki; ben hayatta cocuksuz kalmam, kedisiz kalmam, kopeksiz kalmam... kalmazdim yani. sevecek sarmalayacak bir seyler illaki bulurdum.

bir de bence kendi kanindan, kendi canindan buyuttugun cocuga sevgi sefkat beslemek kolaydir. hicbir kan bagi yokken karnında değil de kalbinde büyüttüğün cocuga kol kanat germek, annelik/babalik yapmak cok daha gercek analık, gercek babaliktir. daha kutsaldir, manevi degeri daha yuksektir.

lafin kisasi, bir cana yaren olmak isteyene buyutecek cocuk da coktur, sevecek canli da. illa dogurmaya luzum yoktur...

çocuk isteyen her evli bireyler için çok ağır bir yük ve üzüntü olsada günümüz bireylerinin evlat edinme konusunda ki yoksunluğuda bir o kadar üzücüdür. evet belki kanın ve senden olan çocuk başka olabilir fakat annesiz babasız kalan sokakta kalan bir çok yardıma muhtaç sevgiye aç çocuklarımız var. demem o ki evlat sahibi olamayan bireyler evlat edinerek hem o masum çocuğumuzu mutlu edebilir hemde aile olmak duygusuna tekrar sahip olabilir.

olup olmayacağını bilmiyorum, şanslıyım galiba, bu güne kadar beraber olduklarımda hiç çocuk diye tutturmadı, zaten çocuk sahibi olmakda hiç bir zaman umurumda olmadı (ısrarcı olsalardı g*tlerine tekmeyi yiyeceklerinden hiç şüphemde olmadı) neticeye gelirsek ; bence böyle bir durumunuz varsa hiç umursamayın, etrafımda o kadar kötü ana babalar var ki, onlardan değil ana baba hiç bir cacık olmaz, o çocuklarada sadece acıyorum, kimbilir gelecekte ne durumda olacaklar ? bir sürü anasız babasız çocuk var, onlara ana baba olun. illa sizin doğurmanız veya doğurtmanız gerekmiyor ki. neticede hepsi çocuk. kafanızı yormayın, ben hiç yormadım.

uff cennet resmen cocuksuz hava sahasi.

yaşayan bilir, yorumsuz bırakıyorum.

şu anlık planlarımda çocuk ya da evlilik yok. aslında ilişkide yoktu, siz bana güvenmeyin.

yapabilirim ama tercihen yapmayacağım ile karıştırılmamalı. çok çok farklı hisler.

abartilacak 1 sey degildir eger cok istemiyosaniz.