çocuk yetiştirmenin çok zor olması

çocuk yetiştirmek özellikle son 20-30 yıldır çok zor. hem anne için zor hem de baba için.
doğurması var,
gecelerce uykusuz kalarak bebeğe bakması var, altını değiştirmek var, parka götürmesi var,
sağlığı var, ağlaması var,
ilkokul çağında ödevlerine yardım etmesi var,
orta okul çağlarında ergenliğini çekmek var,
lise çağında aşk acılarını, depresyonunu çekmek var,
üniversite kazanma stresi var, üniversite bitse iş bulma stresi var.
var oğlu var yani anlayacağınız..

tüm annelerin ve babaların ellerinden öpmek istiyorum. gerçekten çok zor bir şey çocuk yetiştirmek. hele günümüzde internet arkadaşlığı falan var, internet ve internetteki kötü niyetlilerin çocuğu zehirleme ihtimali çok fazla.

cocuklar birer aynadır nasıl biriysen onu yansıtır.. bu yüzden ki zor olduğu düşünmüyorum.. çünkü biz yetiştirmenin ne olduğunu bilmeyen bir toplumuz ne yazık ki.. bir çiceği bile haftada bir sulamaktan aciziz..eğer ki kendini büyütmüşsen, biliyorsan ne istediğini o elini tutan minik el de bilecek kendini..

çocuk sahibi olana kadar benim de öyle sandığım durum.
çocuk sahibi olunca allah yardım ediyor.
çocuk da yardım ediyor.
gerisi geliyor.

şu psikoloji ve yaşam şartlarında çocuk yetiştireceğime ağaç yetiştirim en azından oksijen kaynağı çoğalır.

çocuk yetiştirmek bana çok korkunç geliyor ya yaptığım,dediğim en ufak bir şey onda travma yaratırsa diye düşünmeden edemezdim

zaman ve para olarak ayırmanız gerekeni veremeyecekseniz yapmayın bence. kendi adıma 30’dan önce belli bir refah seviyesi yakalamadan düşünmüyorum. hem çocuğu hem kendime hayatı zehir etme gibi bir amacım yok.

bir de boşanmayacaksanız çocuk yapın. bundan da emin olun önce bi.

20 aylık oğlum 78 cm boyda ve bugün park yataktan atladı, evde zihni sinir projeleriyle yatak bariyerlerini yükseltmek için saatlerce kafa yorduk. buradan çıkaracağımız sonuç evet çocuk yetiştirmek çok zor.

alt başlıkları olan bir konu. paranız yoksa esas problem orada başlıyor. parası olan instagram annesi oluyor zaten.

o ilk aylar öyle fena domine ediyor ki insanın hayatını,
''çocuk kaç yaşında?'' diye sorduklarında, ''20 aylık'' diyorsun.

''1,5 yaşında'' desen olmaz,
''2 yaşına girecek'' desen yine olmaz...
20 aydan bahsediyoruz, lütfen!
askerlik gibi...
hiç, ''1,5 yıl askerlik yaptım'' diyen duydunuz mu?
''18 ay yaptım'', ''15 ay yaptım'' derler...
''1 sene'' de demezler, ''12 ay'' derler...

nispeten daha çok keyif alınan bir olayda mesela, aylar yerine yıllar devreye girer...
''2 yıl birlikte olduk'' derler mesela...
''1 sene yurt dışında eğitim aldım.''
''3 senem paris'te geçti.''

öncelikle sabır gerektirdiği söyleyebilirim çünkü sürecin sonuçlarını çok uzun vadede alıyorsunuz. siz başardığınızı zannederken başka bir yerden aklınıza gelmeyen sorunlar doğabılıyor. evet cocuklar anne babanın aynasıdır. buna kalben ınanıyorum ama ıstısnalar olabılır bunu unutmayalım da

bir de herkesın dılıne pelesenk olmuş “cocuk yetiştirmeyi bılmeyen ebevyn” önermesınden cok sıkıldıgımı belırtmek isterim. o kadar sığ ve ezbercı bır bakış ki, her çocuk bir birey ve kendine has karakteri var. birinde işe yarayan süreç diğerinde pek alaka sekteye ugrayabılıyor. bakış açıları, zevkleri yada gelişmesi gereken yanları farklı oluyor. oncelıkle kendınızı buna hazırlamalısınız. cocuklarınızın ıhtıyaclarına dair farkındalık her gecen yıl artarak değişiyor. sizde bılgınızde artarak değişmeli. drdiğim gibi uzun bir süreç sonuçlarını gormek ıcın. zorlayıcı yanları var mesela hergun bınlerce alakalı alakasız soruya maruz kalacaksınız, uykusuz kalacaksınız, kaygılanacaksınız, korumacı olacaksınız va vs vs.

çocuk yetiştirmedim hiç ama nasıl yetiştirilmez biraz hakimim sanırım. dün teyzem bizdeydi. kendimi bildim bileli dilinden beddua ekdildiğini görmedim. özellikle de çocuklarına. yok allah sizi benden alsın yok allah beni sizin başınızdan alsın vs. vs. ayrıca üçü de tüp bebek bu çocukların. işte dün yine teyzem söyleniyor bu çocuklar beni erken yaşlandırdı allah beni alsa kurtulsam falan. 8 yaşındaki kızı da anne doğum gününü az kutlayalım o zaman dedi. hani arkadan bi müzik gelse 1 dk falan o anda kalsak yeridir. ben demeden de anlamışsınızdır sanırım sorunlu bir evliliği çocuk yaparak kurtarabilecek ebeveynler olduklarını. teyze dedim daha kaç yaşındalar işte max bu şekilde yorumlarlar. hak ediyorlar diyor. işte burada tam olarak bu olaya giriyor devreye. çocuk dediğiniz ağlar da koşar da kırar da. esas olan bunu nasıl karşıladığınız sayın ebeveynler. her hareketine özgüven kırıcı tepki verdiğinde yarın bir gün özgüvenini arşa çıkaranlara nasıl bağlandıklarını görürseniz şaşar kalırsınız. bi çocuk en çok, güzel annesine babasına şımarabilmeli naz yapabilmeli. yok efendim bu sorumluluğu kaldıramam diyorsanız da bi zahmet doğmasından itibaren ölmeyi bekleyen insancıkların doğmasına vesile olmayın.