çocukluk arkadaşı ile hala görüşen insanlar

2 tane arkasım var çocukluktan beri hala görüştüğüm, ama birini daha çok seviyorum, diğerini de yabana atamam.

beleş yemek yemek için görüşüyorum tabi. canım arkadaşlarım iyi ki varsınız .

birçok çocukluk arkadaşımla görüşmüyorum mesela. çok farklı insanlar olduk. aptal t-rap şarkılarda storyler atan tipler de çıktı aralarından, çok düzgün olup kafalarımızın uyuşmadığı da. mizah anlayışınız bile uyuşmuyor olabilir. kaldı ki bir sene önceki yaşantınızla şu anki yaşantınız bile aynı değilken bir başka insanla yaşantılarınızın farklı olması çok normal bir şeydir. bir de büyürken elbette lise, üniversite, iş, değişen ve gelişen çevre derken görüşmeler de azalabilir.

öyle arkadaşlarım var ki ne dini görüşümüz uyuyor ne hayata karşı bakış açımız ne isteklerimiz ne bir şey... ama yine de sevgi saygı, güven, samimiyet çerçevesinde hâlâ yakın arkadaşlığımızı koruyabiliyoruz.

bazıları çok değişmiş geliyor haberleri ama aklımda o itici, sevimsiz, acıyla dalga geçen, burnu havada tipler olarak kaldıkları için bir çoğuyla görüşmek için enerji bile harcamıyorum.
bazıları da yıllarca konuşma, bir gün karşılaş ya da bir mesaj at aynı samimiyet aynı heyecan. hemen hayatlarda olup biten anlatılır, biraz maziye dönülür sonra dağılınır.
bazıları da büyüdükçe çirkinleşir. zehirler , seni de etrafını da. böyleleri çürük meyve gibidir. hemen atmazsan hayatından tüm hayatını kendi gibi karartıverir.
en değerlisini sona sakladım. kimisi de senden bir parça oluverir. birbirinizi büyütür, birbirinize yara bandı olursunuz. çocukluk gülümsemende ondadır, ilk aşkına ağlamanda, kavga ettiğinde ne kadar çirkinleştiğini de o bilir, kimseye söyleyemediğin kaçak göçek yaptığın işleri de, bakışından anlar be düşündüğünü. en iyi dostlarım çocukluk arkadaşlarım.

geçmişe aslında sonsuzluğa hasret duyan vefalı insanlardır.

benim ilkokuldan, ortaokuldan ya da liseden arkadaşım olmadı. arkadaşlarımın çoğu çocukken beraber büyüdüğüm insanlar, ailemin dostları, memleketimden olanlar falan... bunun çok büyük bir nimet olduğunu yaşım ilerledikçe fark ediyorum, belki de bana kazık atmayacak olanlar onlardır. birkaçı hariç hepsiyle hâlâ görüşüyorum, hâlâ en yakınlarım, hâlâ en sevdiklerim. eksik olmasınlar.

benim en yakın agalar aynı zamanda çocukluk arkadaşlarım olmaktadırlar, yaklaşık 15 yıla yakın bir süredir roket takımı olarak birlikteyiz. her hafta birkaç kez görüşürüz. sıfır kavga sıfır dövüş full makara full ahlaksızlık edepsizlik (gay değiliz) gavvadlık.. çocukluk arkadaşı samimiyeti bir başka oluyor.

hala görüşüyorum. her şeyimi paylaştığım, derdimi sıkıntımı anlattığım tek kişidir. hala o eski saf duygularla bağlıyız birbirimize. kurduğumuz hayalleri hala beraber kuruyoruz. çocukluk arkadaşı ; çıkar ilişkisine dayanmayan, en vefalı ve hiçbir şeye değişmeyeceğim arkadaştır. *

benimdir. çocukluk arkadaşı bir başka. senin neredeyse her şeyini biliyor çünkü. farz-ı misal, çocukken senin kurduğun hayali biliyor, bir olaya nasıl tepki vereceğini biliyor, seni üzecek ya da mutlu edecek şeyleri biliyor. fakat yeni arkadaşların o raddeye ulaşmaları çok zor. seni tanımaları için zamana ihtiyacı olacak. seni belki de anlamayacak. o yüzden çocukluk arkadaşları candır.

ben ve teyzemin kızı.

aramızda dokuz ay var.eski beri beni kıskanır yoksa niye benden dokuz ay sonra dünyaya gelsin de mi?

şaka bir yana onunla yaşımız kadar dolu arkadaşlığımız var. neler gördük neler geçirdik.

birbirimizin iyi günlerinde beraber güldük
acı günlerinde beraber ağladık.
en son dün onunla eşi dostu kaynattık.
hayatın bana verdiği hiç eskimeyen donanımındır. var olsun inşallah.

görüşeceğim de o beni aramıyor artık.

benimdir. tam 30 sene oldu kardeşimle tanışalı. çok güzel vakitler geçirdik. 10 numara adamdır. ben emekli oldum, onun olmasını bekliyorum şimdi. inşallah lastik topla başlayan kardeşliğimiz bastonla bitecek.

yapmam. ilişkinin biçimi, seyri, niteliği dünde güzeldi. tamamlandı. bilmiyorum. kardeşlik gibi duygular var bazılarıyla aranızda. özlüyorsunuz da. ama işte. ben yapamam.

çocukluk arkadaşı ile olan samimiyet, lise ve üniversite arkadaşı, hatta asker arkadaşıyla dahi kurulması hayli zor bir samimiyet.

insanın çocukluğu, çocukluktan ergenliğe geçiş dönemleri, tüm çıplaklığıyla, hiçbir perde hiçbir maske olmadan kişiliğini görebildiği bir zaman dilimi olduğundan, o dönemde kurulan ve sürdürülen arkadaşlıklar da farklı oluyor.

üniversiteden kalan tek arkadaşım benim hanım. kalanıyla irtibatım yok, neredeyse kimse de yoktu.

lisedekilerle ayda yılda bir görüşürüz, ama fazlası olmaz.

ama daha evvelinden arkadaşlarımla sık sık görüşürüm. birbirleriyle de arkadaş etmişimdir, beraber de görüşürüz.

bu son grupla konuşabildiğimin sınırı olmaz. beni nasıl gördüklerine, hakkımda ne düşüneceklerine de zerre aklımı kullanmam gerekmez.
bu çevreden çıkınca otomatikman bir hesap kitap giriyor işin içine, zihin öyle çalışıyor.

benim için üniversiteden yahut işten evveliyatta görüştüğü arkadaşı olmayan insanlara yazıktır. çok garip gelir.

hala görüştüğüm bağımı koparmadığım arkadaşlarım var. bazen 6 ay, bazen senede 1 olsa da görüşürüz. uzun süre görüşmesek de kaldığımız yerden devam ederiz. o samimiyet hiç bozulmaz.

bazen eski günleri konuşuruz güleriz, bazen kaybettiklerimize hüzünleniriz. ama genelde mutlu ayrılırız. he bir de bir araya gelince çok alkol tüketiyoruz, evet.

çocukluk arkadaşımla yolları ayırdık.