memlekette hala güzel insanlar var dedirten olaylar

sokak hayvanlarını beslemek için sokak sokak dolaşırken, bir inşaatta donmak üzereyken bulduğu yavru sokak köpeğini, nefesiyle hayata döndüren kadın hayvansever. izlerken dahi insanın içini ısıtan bir manzara.. işte dedirtiyor insana.. hala varlar, iyiki varlar, hep olsunlar bu güzel insanlar.

geçenlerde internette gördüğüm dayıdır. fırtına sonrası ıslanmış ve titreyen kumruya fön makinesi tutuyordu. zaten dünya böyle insanların yüzü suyu hürmetine dönmekte...

elleriyle sokak köpeklerine su içeren güzel ülkemin güzel insanlarıdır.

geçenlerde arabamın bagajı bozulmuştu. ne zaman açsam, elimle destek vermediğim halde, kafama düşme eğilimindeydi. tabi ben kaç kez düzeltmeye çalıştım. o bagajı tutan demirle kapısı arasında kaldı elim bikeresinde. eeeeh dedim ne halin varsa gör.

ev alışverişi için markete girdim, çıktım. “bagaj kafama düşme seni mahfederim bak” diye tehditler savuruyorum içimden. bi elim kapakta tek elle aldıklarımı yerleştirmeye çalışıyorum.

sonra bi mucize oldu. ak sakalsız bir dede geldi, sorunumu gözlemlemiş. dur bekle diyip koştu arabasından alet takımını kaptı geldi. o bagajı tutan iki demiri de sabitledi. amca teşek... dediğimle kaldım. koşar adım bindi arabasına gitti.

işte o gün insanlık ölmemiş ya helal sana be dedem dedim ve yeniden umutlanmaya başladım.

sokak hayvanlarının kollarını bacaklarını kesip türlü işkenceler yapanları düşündükçe melek gibi gelen insanlardan biri de bu adamdır.

evinde üç tane birbirinden tatlış kedisi olan, her akşam da evinde bir tane sokaktan kedi misafir ağırlayan kişilerdir, 'böyle güzel insanlar da var hala bu memlekette' dedirtirler. candır onlar, baldırlar... canım anam, canım gardaşım. *

internetten halı almıştım normalde kargocularin belli bir kilodan sonrasını eve taşımama hakkı var.( en azından ben öyle biliyorum) kargocu abi beni görünce siz bunu tasiyamazsiniz diyip halıyı evime kadar taşımıştı(2.kat asansörsüz). bir yıl önce oldu. bir yıldır iyi insan görmüyorum*

neden biz de o insanlardan biri olmayalım.

900 kilometrelik yolun sonlarına yaklaşırken rakımı yüksek bir noktada aniden frenler arızalandı.dağ başında bir yerde kalınca çekiciyi aradım.
konaklayacağım eve varınca kimi eşyaları ve tavşanımı eve çıkarmam gerektiğini söyledim.halledip aşağı inince diğer getirdiklerimi de 2.eve koyacağımı belirttim.nasıl isterseniz dedi ve yola çıktık. hiç sesini çıkarmadı.siz gidin desem de dinlemedi.yardımıyla çekici üstünde ve dopdolu olan arabayı birlikte boşalttık.oradan da tamirciye geçtik.
tüm bunlar ekstraydı ve sürücünün zorunluluğu yoktu.ayrı bir ücret de almadı.
teşekkür edip uğurladım.
unutamam o güzel insanı.

adamceğiz sevgilisinin fit vücudu bozulmasın diye başkasını hamile bırakmış.

kaldı mı böyle düşünceli insanlar.

benim için kesinlikle iş arkadaşları işten izin alıp hasta çocuğuna bakabilsin diye 400 saatten fazla mesai yapan mükemmel insanlar.

sevgidir. sevginin insanı hayvanı olmaz.

çok değil yakın zamanda özel gereksinimleri olan bir adama küçük bir kız çocuğunun orucunu açmasında yardım etmesi. yani o haldeki bir insan neden çalışmak zorunda kalıyor orası ayrı bir konu açıkçası bu durum benim çok zoruma gitmişti. fakat miniğin öyle bir davranış sergilemesi bana hala umudun olduğunu hatırlattı ve çok duygulanmama sebeb oldu.

2 gün önce sabah otobüse binmiştim. bir amca bindi otobüse, ama parası yoktu. şoför bişey olmaz dedi. gideceği yere kadar götürdü. o sırada bir abla da amcaya para verdi. dönüşte otobüse binebilmesi için. içimi ısıtmıştı.