çocukluk arkadaşı

çocuklukta kalmaması gereken arkadaştır.

büyük olasılıkla çocuklukta kalmıştır.

osman öztunç'un şarkısıyla akıllara gelen, iletişim azalmış arkadaş. dinleyiniz buyrun.

bazıları aynı kalır ama bazıları birden değişiverir gerçekten o zaman dünyanın kötü bir yer olduğunu anlarsın.

yıllar sonra rast gelince çocukluktan öteye geçilemeyen, yaşla beraber araya mesafe giren arkadaşlıktır.

seni en iyi tanıyadır tabii hala hayatındaysa. bu da zor bir ihtimaldir.

yerlerinde yeller esen arkadaşlardır.

huzur verir. özellikle yıllar geçse bile muhabbeti kesmediysen en iyi dostun / dostların oluverir.

çocukken yediğiniz içtiğiniz ayrı gitmeyen arkadaş'tır. şartlar gerektiği sürece yıllarca arkadaşınız kalabilecek değerli kişilerdir.

çok ama çok güzel arkadaşlıklardır.o uzun süren muhabbetler sanki kan bağınız varmış gibi hissettirir herkese nasip olmaz.

çocukken "hep en iyi arkadaş kalıcaz, beraber büyücez, beraber yaşicaz" denilen, ama 5 yıl sonra unutulan arkadaştır.

tatmadığım durumdur

görüştüğüm tek bir arkadaşım var o da ahmet.
ahmetle lisenin ilk gününde tanışmıştım. o günden beri görüşüyoruz.

sahip olduğum en değerli arkadaşlıktır.
beraber büyümenin tadı vardır onda,birçok gülünecek anı.
bir çocuğun yetişkin oluşuna tanıklık edersiniz.

yan yana gelince zaman yolculuğuna çıkıldığı, hey gidi hey ne günlerdi be söylemlerinin havada uçuştuğu ortamların, en kaliteli sohbetlerin, sıcak samimi kahkahaların insanıdır çocukluk arkadaşı. yapılan yaramazlıklar, komik anılar konuşulmaya başlanıldı mı keşke daha fazla mı biriktirseydik demek gelir insanın içinden..
bitmeyen çocukluk yapılsaydı keşke yanında da arkadaşların bonus.

çocukluğuma dair bana yaşatılan en güzel duyguları hatırlatır. çocukluk bitince arkadaşlıkta bitmiştir, acı tarafı budur. ayrıca bilinçli yaşadığım ilk kıskançlık duygusunu tarafıma yasattırandir.

çocukluk arkadasim yok
ılkokul arkadasim yok
liseden arkadasim yok
universiten arkadasim yok
ısyerinden arkadasim yok
benim hic arkadasim yokmus onu farkettiren baslik.

çocukluk arkadaşı olmak, en ilginç ve ilk maceraların en büyük müsebbibi ve şahidi olmak demek. bazen beraber kaybolmak bazen beraber ağlamak ama en güzeli çocukça gülmek demek. oyunlarda kızıp küssen bile dayanamayıp boynuna sarılmak, çıkarsız saf sevgiyle bağlanmak ve küçük kalbine kocaman sevgi sığdırmak demek.

ilkokulda xoxo oynadığım arkadaşımı twitter’da bulmuş ve mesaj atmıştım.

“yıllar geçti sen belki unutmuşsundur ama ben senin ilkokul arkadaşın cözülemeyen sudoku, aranızdan ayrılıp başka ülkeye yerleşmiştim, müsaitsen konuşalım.”

o gün cevap gelmediği gibi üstüne bir de profilini kitledi. neden tırstı ki şimdi? ne dedim? altı üstü kendimi hatırlattım. ona zarar veririm mi sandı? bi şekilde profiline salça olurum diye mi düşündü nedir?

aylar sonra iki gün önce cevap verdi mesajıma: “selam sudoku, tabii ki hatırlıyorum seni. anca gördüm, istek kutusunun arasında kaynamış gitmiş mesajın, kusura bakma” dedi.

sonrasında bi smalltalk, ardından sessizlik, smalltalk şeklinde ilerledik. takipleşmek yok, eski günlerden sohbet etmek yok. anlayacağın, o eski arkadaşlık sevinci yok. xoxo oynamaksa, söz konusu dahi olamaz.

kardeşimdir artık. ömür boyu sürmesi dileğiyle..