covid oldum sanarak yaşamak

modern çağın uyanık görülen kabusudur. sabah başım ağrıdı, eyvah covid, akşam boğazım ağrıyor, tamam covid, öksürdüm covid, hapşırdım covid.
yıldım. etrafta son bir ay içinde hasbelkader karşılaştığım birine teşhis kondu mu hele, sabahlar olmasın. belki hiç covid olmayacağım ama psicovid*beni çoktan öldürmeye and içti.

lanet olsun o hisse, devamlı endişe hali oldum mu olacam mi?

insanları tedbirli davranmaya teşvik edecek durum.
ancak aynı zamanda paranoyak olmanıza da sebep olabilir.
siz tat ve koku alma becerinizi aniden kaybedin. ondan sonra konuşalım.

yaklaşık bir senedir birçoğumuzun yaşadığı durumdur. özellikle market gibi kalabalık bir ortama girdikten sonra 'acaba bir şey oldu mu?' korkusuyla başlayan hisler, sonrasında psikolojik olarak hastalık belirtileri göstermeye başlamakla devam ediyor. hepimizin psikolojisini bozdular.

hiiiiç umurumda değil, grip olurum belki arada, covid bir tür ağır grip. sanki kanser gibi korkulması tamamen tasmalı medyanın kurgusu. 2005 de olduğum grip sonucu ensefalit olmuştum. 4 sene sonra normale döndüm ve sonrasında domuz gribi ve mers de oldum ve onları da atlattım. o zaman da vardı ağır grip vakaları şimdi de var. hayatı böyle korku ile yaşamayı seçmeyin. bir gün bir grip yüzünden öleceğim her halde ama henüz erken. şu ana akım medyası ve sosyal medya çıngarlarına inanmayı bırakın artık. 15 ayda 30 bin kişi öldü 80 milyonluk ülkede ve çoğu zaten kronik hasta ve yaşlı kişiler, hepsi ışıklar içinde uyusun.

5 günlük sınav süresinin ardından 5 öğrencimizin pozitif çıktığını, birinin hastaneye kaldırıldığını, öğrendiğim andan beri vücudumun farklı bölgelerinden çığlıklar duymama sebep psikoloji. ilk öğrencide neyse dedim. saatler geçip sayı arttıkça artık boğaz ağrısı, halsizlik semptomlarım var. *

olduktan sonra da en ufak bir ağrıda " acaba yine mi oldum lan " diye düşündürten, çağımız vebası.