daha iyi bir hayatı hak ediyordum duygusu

hayatın adil olmadığı farkindaligiyla gelen dramatik duygu. bir süre umutlar diri tutulmaya çalışılsa da belli bir yaştan sonra korkunç gerçek sindirilir. oyna devam.

herkes hak eder ama herkes alamaz gerçek budur.

geçenlerde bir ülkenin yönetiminde lise mezunu ve sadece kendisine yakın olduğu için etrafında var olan bireylerle bir ülkeyi yöneten insanları gördüm, neyse ki öyle değilmişiz. kısacası aynı toplumda yaşadığınız bireylerin salaklığı sizin gerçeğinizi yok edebiliyor, 3 üniversite görüp; lisans mezunu bir öğretmen olarak asgari ücretle yaşıyorum, söyleyeceğim bundan ibaret.

20li yaşlarım boş geçti duygusu ile kapışır.
gençlik elden gidiyor dedirtir.

40larda düzeliyormuş öyle diyola.

bence oldukça adil bir hayat.
düşünsene, lise mezunusun ve afrikada bir ülkenin cumhurbaşkanı bile olabiliyorsun, o derece.
*

ne yirmilerimde ne de kırklarımda hayatımın boşa geçtiği gibi bir hisse sahip oldum. daha iyi bir hayatı hak ediyorsam bile daha iyi bir hayatın şu an içinde bulunduğum hayata kıyasla nasıl bir farkı olduğunu bilemiyorum.

hani olur ya aşık olursam o zaman belki hayatım daha iyi bir duruma gelebilir ya da daha kötü. bunu bilemeyiz.

bence daldaki kuştan eldeki kuş her zaman daha iyidir.

olmaması tuhaf olacak olandır. insanın karşısına çıkan zorlukları aşma yönetimidir. hayatta kalmak için yapılır

schopenhaur der ki mutluluğun formülü sahip olabildiklerini ve olabileceklerinizi kabullenmektir.
18-20 yaşından sonra verdiğiniz tüm kararlardan biz sorumluyuz. o yüzden iyisiyle kötüsüyle bu hayatı hakettim ve kararlarımla geldiğim bu noktada mutluyum.

bunca yıldır verilen mücadele, savaşlar ve emeklerin karşılığı bu olmamalı. bende hak ediyorum iyi bir hayatı. bilmiyorum ama bu olmamalı. olmamalı.

sosyal medya'nın yükselişiyle bu duyguyu hissetmeyen yoktur galiba, bir ihtimal en tepedeki %1 lik kısım hissetmiyor olabilir o kadarını bilemem ayrı dünyalardayız.

hissetmeyi istediğim duygu. keşke kendimi o kadar sevebilsem ama aksine yaşadığım bu bok gibi hayatı hak ettiğimin hatta daha da kötüsüne layık olduğumun farkındayım ve düzeltmek için yapabileceğim pek bir şey yok artık.

bu duygu dünden beri bırakmıyor yakamı . tamamen kişisel. hiçbirinizi ilgilendirmiyor.
hatta bir insan olarak ayırmadan söylüyorum, varlığım hiçbirinizi ilgilendirmiyor.
bu biraz umrumda değil, biraz da canımı yakıyor.
iyi insan olmanın bir halta yaramaması bir insan olsaydı o ben olurdum. anlamsız, faydasız bir uğraş. mücadele dahi etmeden sen ne hakla daha iyi bir hayatı hak ettiğini düşünüyorsun gafil diyorum kendime. utanarak susuyorum.

2002'den beri hissettiğim.

sanırım birçok kişiyle aynı duyguları paylaşıyoruz.

bende daha çok "mevcut potansiyelimi daha mantıklı kanalize edebilirdim" şeklinde zuhur eden düşünce. hayatımdan memnun sayılırım ancak maddi manevi birçok saçma tercihim olabiliyor. vizyonsuzluk gibi de değil ama anlık kararlarla hareket ediyorum. günün sonunda ise hafiften pişman oluyorum. böyle büsbütün pişman olsam akıllanacağım da büyük çapta bir şey olmadığı için ders almıyorum.

biz de insanız atıyorum norveçli de. bizim günahımız bu ülkede doğmuş olmak olmamalı. tamam ülkemizi seviyoruz ve türk olmaktan (herkes kendi etnik kimliğinde mutlu olsun) mutluyuz ama demokratik laik sosyal hukuk devleti ifadesi sadece kağıt üstünde kalmamalı.

kamu çalışanlarına verilen zam daha sonra özel sektörde verilen zam oranlarını da belirleyebiliyor.

%11 zam verilirse devlet köprü geçişine %100+ zam yaparsa bu olmaz.

bu ülkenin her bir vatandaşına helâlühoş olan duygudur. yine iyi dayanıyoruz bence.

bu duygu sizi çocukluğunuza götürür. daha iyi bir hayatı, zamanı, ebeveyni, coğrafyayı ve dünyayı hak ediyorduma kadar yolu var. daha iyi bir hayatı hak ediyorumdan şaşmam çünkü böylece ben yaşayamasam da daha iyi bir hayatı yaşayabilir neslimiz bir umut.

katlanmak olarak tabir edebilirim.

*

hakkımızı savunamadığımızda karşı karşıya kaldığımız duygu. kimse kimseye kendini nasıl savunacağını öğretemiyor, artık insanlar o kadar alıştırılmış ki hakkını aramayı bir ömür bağırıp çağırmak, kınamak ve şikayetlerde bulunmak sanıyorlar. bu ülkede nasıl başarıya ulaşırım diye düşünmenin bi anlamı yok gibi, hayatımı elimden çekip alanlara rağmen nasıl başarıya ulaşabilirim bunu düşünüp çözme görevi yüklendi bizlere. bizimkinden çok daha rahat hayatlar da var bizden çok daha kötüleri de.

etle beslenen ama avlanma yeteneği olmayan leşçil bir türün neyi hak ettiği kimin umurunda? kaldı ki bunlar; cesetleri camlarda, kasap reyonu adını verdikleri yerlerde sergileyecek kadar alçalmış bir mahluk, sırtlanlar en azından bunu yapmaz. ayrıca yine tabaklarındaki cesetleri, mesela bir sardalya balığı cesedi olabilir, etkileşim alabilmek için sosyal medya veya tvlerde de sergileyebiliyorlar, en azından akbabalar bunu yapmaz. ha. melek maskesi takmış olmanız size daha iyi bir hayat bahşedileceği anlamına gelmiyor. bence siz sızlanmayı kesip biraz minnet etmeyi öğrenin. size haddinden fazlası, hak etmediğiniz halde bağışlanmış zaten. hepiniz dünyanın asalaklarısınız. dünya depremlerle ne kadar silkelense de sizin gibi parazitlerden bir türlü kurtulamıyor. doyumsuzluk belasını doğa başınıza sarmış, öyle ahmak ahmak geziniyorsunuz. cidden çok tiksinç bir türsünüz. ha. öldürmediğiniz hayvanları kafesleyip hayvanat bahçesinde o p.çlerinize sergilemeniz yok mu bir de. bir de duyar kasıp öldürtmediğiniz sokak köpeklerini, barınak denen o ölümden beter yerlere tıkarak vicdan mastürbasyonu yapmanıza ne demeli? bence kesin sesinizi ve size verilenlerle yetinmesini öğrenin. size her şey fazlası ile veriliyor ama nankörlük de fazla verilmiş, o da size özgü, nankör mahlukat.