daha iyi bir hayatı hak ediyordum duygusu

insan olmanın örgüsü sebebi ile, yanıltıcı olduğunu düşündüğüm bir duygu. kendi değer yargılarım yüzünden böyle düşünmüyorum. hangi şekliyle olursa olsun, sosyal bir ağ şeklinde kurgulanan, genel, kültürel ve genetik durumumuz sebebiyle, diğerlerini hesaba katmadan, herhangi bir şeyleri haketmediğimizi hesaplıyorum. doğal işleyişler insan(oğlu) işleyişleri olmadıkları için, bu işleyişlerden faydalanarak bir takım "hak"larını yaşayabilen kişi ve gruplar sizi yanıltmasın. 20 yıl boyunca yakalanmadan yaşayabilen bir banka soyguncusunun özgür kalması gerektiği (hukuken) düşünülebiliyor ama çaldığı büyük miktarda parayı, birileri, 120 yıl geçse bile kendisine bağışlamaz. ilk sorulacak soru, paraları ne yaptığı sorusu olacaktır..

kim haketmiyor ki, dedirten başlık. ama tabii kim " daha iyi" den ne anlıyor, onu da belirlemek gerek.

çünkü,çünkü,çünkü...daha iyi bir hayatı hak ediyordum çünkü kalbimi koyduğum yerde karşılık görmeyi hayal etmiştim çünkü gözlerimdeki ışığı söndürecek değil büyütecek birini aramıştım çünkü sevgi denen şeyin ağırlığını değil huzurunu hissetmek istemiştim bana özürler sunuldu ama özürler ne geçmişi ne de yitirdiklerimi geri getiriyor kalbimin kırık yerlerini onarmıyor çünkü ben başından beri hak ettiğim yerde değilmişim çünkü benim varlığım anlık pişmanlıklarla değil gerçek kıymetle onurlandırılmalıydı ben daha derin bir sevgiyi daha sakin bir hayatı daha güvenli bir omzu hak ediyordum şimdi anlıyorum ki acılar bir dersmiş vedalar bir işaretmiş ve ben aslında sandığımdan daha güçlüymüşüm belki kaybettiklerim var ama aslında kendimi buluyorum ve kendi değerimi yeniden öğreniyorum bu duyguyu defetmenin yolu keşkeler değil rağmenlerdir

hayat bazen haksız ve yorucu görünüyor, insan kendini sıkışmış, eksik veya değersiz hissedebiliyor. ama içten içe bir ses var. ben daha iyisini hak ediyorum.... bu duygu hem motivasyon kaynağı hem de hafif bir huzursuzluk yaratıyor. mevcut durumun tatmin edici olmadığını fark ettiriyor. bazen hırsı besliyor, bazen sadece iç geçirmeye sebep oluyor. kendi değerini bilmekle, hayattan beklentilerini sorgulamak arasında ince bir çizgide duruyor gibi.

(bkz: kıyamisu)