dambıl seti

herkesin genelde hevesle aldığı ama bir süre sonra evin bir köşesinde yıllarca durmaya mahkum edilmiş alettir.
edit: hem kaliteli hem de pahalı olmayan dambıl seti önerilerinizi alırım.

zamanla halter setine ve daha profesyonel ekipmanlara güncellenebilir. evde spor yapmanın, her an ağırlıklara ulaşabilmenin keyfi başkadır. hiperaktiifler anladı bile.

tacizci pataklamak icin acilen sahip olmam set (bkz: istanbul sözleşmesinin feshedilmesi)

öncelikle 1 kiloluk olanları aldım, spor salonuna gitmediğim günlerde evde kendim çalışıyordum, sonra 5 kiloluk olanlara geçtim, onlar biraz ağır geldi, pek çalışamadım ama oğlum, uzunca bir süre 5 kiloluklarla çalıştı, bayağı kaslandı. *
bugün acayip yoğun ve stresli bir gün geçirdim, stresimi nasıl atsam diye düşünürken dambılları gördüm ve biraz önce 1 kiloluk dambıllarla 1 saat çalıştım, valla şuan pamuk gibiyim. *

on yıl önce aldığım beşer kiloluk dambıllarım var. o gün bugündür aklıma geldikçe iki hıfff bir ıff kaldırır, sporumu yaparım. ev şartlarında tadında bir vücud için yeterli zaten bu antrenman, fayt clap vücudu mu ne diyorlardı, heh öyle bir şey işte. millet enayi gibi salona bi ton para veriyor.

arkadaşlar yapacak olan adam set met dinlemez gider taş tuğla kaldırır yine yapar yapacaksa. bu işler gerçekten genetik menetik değil irade işi. sabır işi. disiplin.

benim kendime ait bir spor salonum var. bak salon diyorum. salon. bildiğin salon. biçok makine, yüzlerce, yüzlerce yüzlerce kilo ağırlık plakası. sekiz on adet bar, kemer ıvır zıvır. yemin ediyorum tek bir eksik yok. bak bi tanecik eksik yok fazla var. arm blaster, mekik aleti, şınav aparatı öylece duruyor. sıfır. kullanmamışım bile. plakalar... pığıl pığıl. aylardır elimi sürmüyorum. tozlarını alıyorum tek aktivitem bu. o yüzden aşağılamayın dambıl seti alan çocuğu. bugün seti alır yarın salona yazılır öteki yıl hayranlıkla bakarsın vücuduna. bu işler hakikaten irade işi.

yanına direnç bandı eklenirse tadından yenmez.