dandik uğraşlarını çok ciddiye alan insanlar

edindiği eften püften hobilerle yüksek yerlere ulaşacağını düşünüp buna asla şüphe duymayan insanlardır. hani kendini kimle kıyasladın neyi referans edindin de icra ettiğin işte çok yetkin olduğuna bu kadar emin oldun? insan hayret ediyor tabi. bir çeşit ajdar özgüveni.

resim kursuna gidip ben ressam olacağım, ressamlık kariyerim gereği şu sayfayı açıyorum, internet sitemi oluşturdum falan kafasında gezmek gibi bir şey. kimse kalkıp duyar kasmasın bu saçmalığa. bir şeylerin uzmanı olan profesyonel insanlarda bile böyle bir kendinden eminlik yok zira.

bu insanlar sadece uğraşlarını değil, her şeylerini çok ciddiye alıyorlar. başları ağrısa ölüyorlar mesela, yarım saat temizlik yapsalar çok yorgun oluyorlar. biz mi salağız onlar mı henüz çözemedim çünkü nedense onlar daha kıymetli oluyorlar

gerçekle yüzleşince onlar için çok üzüleceğim

uğraşlarına tutunmuş, bunu yaşama sebebi edinmiş insanlardır. kime göre neye göre dandik sorusu düşündürücüdür. sonuçta “dandiklik” görecelidir, subjektiftir.

dandik bir insanım.
dandik uğraşlarımı çok ciddiye alarak, dandik dünyanın dandikliğini unutmaya çalışıp, dandik bir şekilde kandırıyorum kendimi.

şaşırtıcı bir şekilde de başarılı oluyorlar çünkü onlarda cahil* cesareti denen şey var. mesela benim gibi aşırı düşünen biri harekete geçene kadar onlar çoktan yolu yarılamış oluyorlar. bazen onlar gibi balıklama dalmak lazım diye düşünüyorum çünkü, kervan yolda düzülür. bir de, "en kötü ne olabilir ki?" belki biraz rezil olursun ama yine de deneye yanıla doğrusunu öğrenirsin...

bunların akademideki versiyonu da çok sinir bozucu. bir şeyin bir şeye etkisinin, bir şeyin bir şeyle ilişkisinin bilmem ne ili örneğini yazıp yayımlatıp bilim yaptıklarını sanıyorlar. ama üsteki yazarın dediği gibi ben okuma ve düşünme sürecindeyken adamlar çoktan puan toplamış, yolu yarılamıs, unvan almış, bilim yapıyor.
bense hala düşünüyorum...

(bkz: yoldaş benjamin franklin)

neden sinir olunduğunu anlamadım. bırakın uğraşsınlar canları ne istiyorsa. müge anlı'ya, esra erol'a çıkan boş tipler gibi olmalarından iyidir.

hırsın çok ama hevesin olmadığı dönemdeyiz. insanların kendi halinde edindiği hobilerini, çabasını bile hınçla eleştirecek ne yaşadınız acaba? bir çıldırmalar, nefretler vay arkadaş!
kendi adıma başkalarının çabalarını küçümseyen hırslı insanlardan daha çok seviyorum hevesli insanları.
burun kıvırmak, küçümsemek ve kendi dediğinin de en doğru olduğunu kanıtlamak istercesine "kimse duyar kasmasın" diye emir vermek de neyin nesi anlayamadım. size mi soracaktı insanlar, neyi ne kadar ciddiye alacağını, hobilerini?
herkes hayatında ne varsa onu yansıtıyor. seninki de şikayet mesela!
başarılı olur veya olmaz o kişiye kalmış bir şey. kimseye kendini kanıtlama borcu yok. kime ne!

ben dandik fotoğraf hobimi çok ciddiye alıyorum. çünkü hobi sevdiğin bir şeye keyifle yoğunlaşmaktir ve kaçınılmaz son yaptığın şeyleri ciddiye almaktır. mesela rastgele denklanşöre basmak kimseye keyif vermez.