hayatı ciddiye almamayı çok ciddiye almak

düşünebiliyor musunuz hayatı ciddiye almamayı bazen gerçekten abartıyoruz. amaan 3 günlük dünya diyoruz yap gitsin,sonrasında ise yaşadığımız pişmanlıklarla dünyanın 3 gün olmadıgını da öğrenmiş oluyoruz.
sonra hayatı ciddiye almaya başlayıp kendimizi yoruyoruz. kısır döngü aslında,yazın kışı özlemek,kışın da yazı özlemek gibi.. çiğ süt emmişiz,çok memnun edemezler bizi..

hayatı ciddiye almazsanız hayat sizinle dalga geçer.

bir şeyleri ciddiye alıp almama mevzusunda her zaman bir yanlışım oluyor.
çoğunlukla fazla ciddiye alıyorum, fazla ciddiye almıyorsam da ciddiye almama konusunu fazla ciddiye alıyorum. eşittir her şeyi ciddiye alıyorum.

yaşadığım hayatı da gereğinden fazla ciddiye aldığımı düşünüyorum çoğu zaman.
baktığım zaman kısa bir süreç, çokta önemi olmayan ve benim dışımda kimseye bir şeyler hissettirmeyen bir süreç, akmayan ve durgun bir süreç, kazandırmayacak hatta kaybettirmeyecek kadar bile tepkisiz bir süreç. anı bile biriktirilmeyecek kadar boş bir süreç.

ciddiye alıp almamamın bile bir önemi olmazken nedense sanki önümde çok uzun yıllar varmış gibi hayatın ciddiye alınıp alınmaması gereken bir şey olduğu konusunda çok fazla düşünüyorum.
bunun farkında olmama rağmen yine de düşünmeye devam edeceğimi biliyorum, düşüncelerimi yönetemiyorum bu konuda.

bazen de hayatımın benden bağımsız bir şekilde hareket ettiğini düşünüyorum. kendi kendine akıyor ama ben orada yokum aslında, sadece izleyici gibiyim. ben yönetmiyorum, ben oynamıyorum, müdahale etmiyorum. benim görüntümde birisinin oynadığım bir filmi izliyorum sanki.
film de bok gibi film, oyuncuya da ayrı ayar oluyorum. her kim yazıp yönettiyse ona da sövmek isterdim ama neyse işte.
kendime çok sövdüm bugün, birazcık sakinleşsin sonra devam ederim.