dayaktan kaçılan en uzun mesafe

bi gün okuldan yürüyerek dönerken çingeneler korkutmuştu bizi kaçırmam sizi diye arkadaşımla arkamıza bile bakmadan saatlerce koştuk hahahahaksla

aklıma bir anımı getiren başlık. yıllar önce ben daha öğrenci iken taze öğretmen olan kuzenim (işte yaşları siz anlayın) ziyarete gelmişti. yazlık yer tabii memleket attık kendimizi sahile yürüyüş falan akşam saatleri. akabinde ilçenin yaşça ufak ama genetik olarak bitirim olma mecburiyeti bulunan 7 göbek kabadayı hesabı geçinen bir elemana denk geldik güzergah üzerinde. bu arkadaşta gene atarlı içmiş falan birine küfür posta modunda. benim kuzen de idealist ya alüminyum tam yanlarından geçerken ben daha anlayamadan hop diyemeden bu bitirime niye küfür ediyon ayıp değil mi şan diye bir tokat çakmasın mı! o an bir ölüm sessizliği oldu çocuk da kavrayamadı inanamadı bir an ama şaşkınlık uzun sürmedi ve arkadan şaklatarak kelebeği çıkarması 1 sn sürdü. sonrası kuzenimin bolt'a taş çıkaracak hızdaki ters yönde depar atması. koca adamı 1 km ötede buldum, benim için bu mesafe budur.(bkz: swh)

beyoğlundan kurtuluşa kadar olan mesafedir efenim.

her ne kadar dövüş sporları ile de uğraşsak 10 kişi ile baş edebilecek durumumuz yok terminatör de değiliz. ha otopark a geldikten sonra şartlar eşitlendi haliyle.

bir odadan diğer odaya ahahhahs

annem güzel döver. bazen diğer odaya bile gidemezdim. ama kadına hak vermek lazım genelde hak ederdim. *

beni de babam kovalamıştı. hatırlayamadığım bir sebepten dolayı tartışma çıkmıştı, en sonunda "adam olmuyorsan adam ederim seni" diye behzat'ın harun sinanoğlu'nu kovaladığı gibi kovalamıştı. salondan balkona zor kaçmıştım sopa yememek için. balkonun da kapısını kilitlemiştim.

hala hatırladıkça gülerim.

1.5 km yokuş yukarı kaçmışlığım vardır. beraber kaçtığımız arkadaşlarımın arasında tek normal kilodaki bendim. diğerleri obez seviyesinde şişman olmasına rağmen buluşma noktasına vardığımda bunlar çoktan gelmiş, çaylarını yudumluyordu. kimse bizim göt korkumuzu küçümsemesin.

hiç kaçmadık. bu da bi şey.

çok yedik, çok attık, çok kaçtık. fakat bir kaçış var ki hepsine bedel.

bilenler izmit'i bilir. sorun şu; biz bilmiyorduk sözlük. daha da ergeniz, 20'ler 22'ler. "sen misin benim sevgilime ısrarla yürüyen" diyerek istanbul'dan doluştuğumuz arabayla bastık gittik. gittik de; hiç hoş karşılanmadık. "hayırdır ulen" minvalinde atara kalkışır kalkışmaz vuydulay kıybacı. amcalar, yaşıtlar, siyah adidas eşofmanlı kızlar, küçük bebeler... mahalle değil şehir konseyi gibiydi, öyle çok çeşitli kalabalık ile muhattaptık. en son bizi çektikleri kahvehane bozması bir yerden üç arkadaş göz göze gelip, "akıllı olun, ananızı....." diye arabaya koşuşumuz ve onlarında iki arabayla istanbul'a kadar uzun bir süre peşimizden kovalamalarıyla erkekliğimizi icra ederken, bir yandan da kendi çapımızda hızlı ve öfkeli çekmemize sebep olan kaçış eylemini gerçekleştirdik.

bilmediğiniz yerlerde atar gider yapmayın arkadaşlar :)