yürünen en uzun mesafe

mecidiyeköy'den taksim'e. evet 1 mayıs.

kınalı ve heybelinin en tepelerine orman yolundan yürüyerek çıkıp inmek. totalde 6 km. şile sofular sapağı - doğancılı köyü arası 8 km.

birkaç sene evvel dağ dönüşü özel mülkiyet aşıklarının kilometrelerce süren tel örgü takıntısı yüzünden en uygun rotadan şehre giriş yapmak zorunda kalmıştık. o gün tırmanış ve iniş dahil 36 kilometre yol yürüdüğümüzü fark ettik. sonrasında üç gün hareket edemedim.

17 km, dağ yürüyüşü ekibimizle. cacığım çıkmıştı 2 gün evden çıkmadım sonra.

8 km hem de topuklu ayakkabı ile.

3 gün ayaklarım ağrıdı sonra.

bi günde fenerbahçe'den kadiköy'e giderken bağdat caddesi istikametinde 6 kez yürüdüm.. bi seferinde de karagümrük'ten taksim'e yürüyerek gittim ve döndüm..

25km.

bu yılın ortalarında pandemi yasakları nedeniyle dört beş ay boyunca hiç bir yere gidememiştim. yürümeyi ve sessiz sokakları görmeyi o kadar çok özlemiştim ki, haftasonu yasaklarının kalktığı ilk pazar günü evden bakırköy’e gidip ordan sahil kenarından yenikapı’ya yenikapı’dan sırasıyla önce kumkapı, ordan laleli’ye, laleli’den süleymaniye’ye ordan sessiz kimsesiz mercan sokaklarında dolaşmıştım. sonra kolonyacıların ordan tahtakale’ye varmıştım. orda bir soluklanmıştım. sonra tekrar ayağa kalkıp biraz daha yavaş bir tempoyla eminönü’ne ordan galata’yı geçip karaköy’e geçmiştim. orda sürekli gittiğim bir kebabcıya gitmiştim ordan güllüoğlu’na. bir saat kadar orda dinlenmiştim. sonra vapur iskelesinin üst katında yer alan ve güneşin batışını en güsel izlenecek yer olan istanbul kitapçısına gitmiştim. verandasında oturup yanaşan vapurları, insanları, boğaz’ın sessiz sularına ve martıları izlemek müthiş bir duyguydu. güneşin ateşine veda edildikten sonra hızlı adımlarla kendimi ağaçlı yola atmıştım. karanlıkta ufak tefek gölgelerini yansıyan mutlu insan figürlerine rastlamıştım. elimde kaçıncı olduğunu bilmediğim sigaramla nefesimi yavaş yavaş tüketiyordum. herkes maskeliydi. beşiktaş’a vardığımda yaşayan bir ölüye dönmüştüm. ayaktaydım ve bacaklarım ileriye doğru adım atıyordu. oturacak bir kaç yer bakmıştım nedense bulamamıştım. tekelden aldığım üç bira bir paket tuzlu fıstıkla şairler parkına gitmiştim. kimse yoktu sadece biraz ilerde birbirine sarılan sevdalı iki genç vardı. bende parkın girişinde sol tarafta en son köşede duran ağacın yanına gidip sırtımı ona vermiştim. sigaram bitmek üzereydi. son iki tane kalmıştı. onları da birayla içmiştim. yorgundum ama çok mutluydum. sigaram bitmişti ama sevinçliydim. yalnızdım ama mutluydum. gözlerimden yaş geliyordu.

dağcılık kulübümüzle birlikte , pandemi öncesi yürüdüğümüz parkurdu. sabah 8’de başlayan yürüyüş; tırmanma, iniş, toplam 5 dereden geçiş olarak akşam 9’da bitmişti. toplam 24 km idi.

dışarıdayken, evdekilerin bilmemesi gereken ama bildikleri ve senin yediğin haltlardan biri olması bunu öğrenen ebeveynlerden birinin semi gergin bi ses tonuyla eve çağırması... var mıdır daha uzun yol??

a noktasindan b noktasına araçla gittiğim halde günlük ortalama 8,16 km, yıl boyunca toplam 2.978 km yürüyüp hodri meydan dediğim başlık. çok defa 15-20 km civarında yürümüşüzdür sözlük.

beni sevmeyen bir insanın kalbi. *

beni seven bi insanın böbreği..

denizköy - çandarlı. belki teknik olarak en uzun mesafe değildir ama öncesinde yaşadığımız fiziksel ve mental çöküntü sonrasında hayatımda yürüdüğüm en zorlu yol olarak hafızamda yer etmiştir.

sivas çarşıda kaziklanip kaziklandigimizi anladiktan sonra düşüne düşüne yürürken bi anda kendimizi üni yolunda bulup yurda yürümek.

baltalimanı-taksim arası. kaç km lan?

ordu rıhtım giresun liman . 16 saat sürmüştü. 45-50 kilometre arası. şehir içinde (ankara) karlı havalarda dikmen siteler 13 kilometre 3 -4 saat

bütün heybeli'yi turlamıştım. 24 bin adım hemen hemen. kafam güzeldi tabi ki.

haliç üniversitesi - taksim

istinye koyundan sahil boyu kabataş.
cerrahpaşa sahilden harbiye.