değer verince değersiz olmak

insanın canını sıkan durum. insanoğlunun doğasında bu var galiba. ne kadar ezersen karşındaki insanı o kadar senin gözüne girmeye çalışıyor. çok kötü bir şey değil mi sözlük bu durum? nasıl olacak, nasıl insanlara verdiğimiz değeri, beslediğimiz sevgiyi korkmadan gösterebileceğiz?

insanlarla sık sık konuşan görüşen birisi değilim, herkese karşı böyleyim. birisi vardı senelerce beni düzenli olarak aradı, benimle ilgilendi. sonra bir dönem ben de boş kaldığım için can sıkıntısından onu aradım birkaç kez, ilgi gösterdim biraz, mesajlar attım. senelerdir sanki ağzımdan çıkacak iki lafı bekleyen insan, benim bu tavrımdan sonra bana eskisi gibi değer vermemeye, attığım mesajları geçiştirmeye başladı. bakalım eski duruma döneceğim, bu sefer kasıtlı olarak ben umursamayacağım. durumun nasıl ilerlediğini birkaç ay sonra editlerim, analiz yaparız.

surekli basima geldigine inandigim durum. bu yuzden insanlardan sogudum, birine bir sey soylerken bile elli kere dusunuyorum.

ya siz mal mısınız demek istediğim başlık. kaç kişi "bana değer verildi ve bu yüzden soğudum" der. nerede onlar? herkes "insanlara değer verilmemeli" deyip duruyorsa, değeri anlamayan şempanzeler nerede?
kendi açımdan bakacak olursam, birisinin bana ilgi göstermesi hoşuma gider. mantıklı insan davranışıdır bu. değer veren varken "yok ben sürünmek istiyorum" diyip ayıya gidenlerle niye takılıyorsunuz hiç anlamış değilim. karşınıza hep böyleleri çıkıyorsa, özür dilerim ama siz de sütten çıkmış ak kaşık değilsiniz.
yok neymiş "erkeklere ilgi göstermeyin, zor kadın olun." zor kadın olmak için tavsiyeye ihtiyacın varsa sen zaten olamazsın öyle biri. zor kadın, erkeği süründüren kadın değildir, anlayın şunu.
değer verince soğuyan insan ne istediğini bilmiyordur. insan bile sayılmamalı, yüzüne bakılmamalı.
koyun kenara, büyümesini bekleyin çocukcığazın.

matematiksel bir açıklaması olduğunu düşündüğüm kalp kırıcı fakat bir o kadar da gerçek bir durum.

birine kendinizden daha fazla önem verirseniz farklı davranmaya başlarsınız hem onun sevdiği insan olmaktan çıkarsınız ayrınca kendinizi fazladan yormuş olursunuz. değer verin ama kendinizden çok değil.

bu çok can sıkan bir durumdur. başlığa tam uygun bir alıntı yapmak isterim.

ne kadar değer verirsem o kadar değer görürüm diye düşünmüştüm siz düşünmeyin.

değersiz olmayı düşünmeyecek kadar değer vererek kurtulabileceğin durum.

o değeri kendine verirsen asla o duruma düşmeyeceksin, bundan emin olabilirsin demek istediğimdir.

ah ebeveynler ah… bir çocuk için hayattaki en değerli şey özsaygı oysa ki. ama ne kadar azınız bunu çocuklarınıza kazandırabiliyor. onlar da değerlerini başkalarının taktirine bırakıyorlar.

değer vermiyorum değere de ihtiyaç duymuyorum yalandan ilişkiler yordu beni

yanlış kişiye değer verirseniz değersiz olursunuz . doğru kişiye değer verince ise mükemmel ...

karşımdaki insanlar mı yanlış yoksa ben mi yanlışım dedirten durumdur. "her seferinde mi hayal kırıklığı olur bu, sorun bende mi?" diye sorar insan. belki de sorun bu dünyadadır, kim bilir?

karakteriniz ve kaliteniz gereği insanlara, insanlığa değer veriyorsanız ne güzel yapıyorsunuz. bırakın anlamayan anlamasın, bırakın karşılık görmesin. mühim olan sizin kalitenizden, çizginizden ödün vermemenizdir. ben böyle yapmaya çalışıyorum. değer görmek için vasatlaşacak değiliz.

hep yaşadığım durumdurç

değer veriyorsun da nasıl veriyorsun?
tamamen görsel olarak kısa bir süreliğine mi yoksa içten ve samimi olarak, uzun süreliğine mi?
aslında bu sizinkisi, köpek ve sahibi arasında ilişki gibi...

3-5 aylık bir köpeğim var. toplasan 2 haftadır takılıyoruz.
benden önce abim, eşi, çocukları ve bilimum akraba tarafından bakılmış, sevilmiş okşanmış.
2 haftadır tamamen benim kontrolümde.

bu köpeğe bir kere olsun abartılı sevgi göstermedim. evet, tebrik ettim, arada çene altını falan okşadım ama hiç minnoş muamelesi yapmadım.
sonuçta yavru bir köpek. ısırmak istiyorsunuz an geliyor.
fakat ben yapmıyorum.
hatta çoğu zaman uyarıyorum, dikkatini çekiyorum.

şimdi bu köpek, 2 haftada benim köpeğim oldu düşünün. denize girsem, gözünü bir an benden ayırmıyor, nereye gitsem, peşimden geliyor...

e onu okşayıp sevenler?
yavrum, miniğim, tatlım deyip besleyenler?
yere yatırıp karnını okşayan, bir süre onunla koşturanlar?

umursuyor mu onları?
anlık eğleniyor sadece, ihtiyaçlarını gideriyor...


işte, ''değer'' verdiğini düşünen sizler de, an geliyor bu muameleyle karşılaşıyorsunuz ve her defasında da hayal kırıklığına uğruyorsunuz.

nitelikli değer değil sizlerin verdiğiniz.

çünkü karşınızdaki, değer verdiğinizi hissettirdiğiniz andan itibaren değer görecek başkalarını arayışa başlar. bu hiç şaşmaz dostlar maalesef.

çok saçma bir durum. değer verdiğin insandan değer görmek için ona köpek çekmen gerekiyor. ınsanı istemeye istemeye kötü ediyorlar. ben bu dönemi cözemedim

insan nankör bir varlıktır verilen değeri asla bilmezler, bilseler bile geç kalırlar.

maalesef insan ilişkilerinde gelişen olaydır. keşke herkes değer verdiği ölçüde değer görseydi, tüm ilişkiler için en adili olurdu.

ancak, insanlar bencil, nankör, vefasızdır.

hayatımda sık sık içinde bulunduğum durum. karşımdaki insanların bungee jumping sevdiğini düşündürüyor bana artık. *