depremi hissedenlerin anında tweet atması

insanların manyaklık derecesini ortaya koyan meseledir. deprem olur olmaz twitter'a koşup sallandık yazmak nasıl bir kafa anlayamıyorum. bir soluklan olayın şokunu üzerinden at sonra twitter'a yazarsın.

bu sebeple haber kanallarından önce depremin varlığını öğrendiğimiz mecradır twitter. haber kanalları bile ilk şoku atlatmak için bekliyor anında tweet atmak nedir ya.

büyük depremde yataktan olduğum gibi çıkmıştım. ne telefon, ne terlik ne çorap vs. ek hiçbir şey almamıştım. bir de uykudan kalkmanın alıklığı ile o an "önemli" olabilecek hiçbir şey aklıma gelmemişti; sadece ailemin kalkıp kalmadığına bakmak ve birlikte çıkmak.
2-3 saat sonra tekrar girince alabilmiştim. o da sadece telefon için değil bizimle birlikte bazı komşular da vardı. onlarda da çorap yoktu, ceket yoktu vs. şansa termal çorap almıştık 2 paket (4-5'li) ve dolaba koyalı 1-2 gün olmuştu. ilk anlarında şoka girmiştim ama birkaç saat sonra çıkmıştım veya öyle sanıyorum bilmiyorum. çevreme bakınca herkesin hâlâ korku dolu olduğunu görmüştüm. bizimkilere bakınca sırtını veya ayağını inciten vardı. ve çorapları koyan ben olduğum için kolay bulurdum. telefonumu alma isteğim sevdiğim insanları merak etmemdi. birinin telefonu ile koşa koşa girmiştim; ilk telefonumu sonra çorap paketlerini sonra askıda kalın olan ne varsa aldım. ayakkabı ve bot işini depremden 15-20 dk sonra halletmiştim. çünkü ayaklar tam suya girmişti ve hissetmiyordunuz artık. ben de korkmuştum ama elektriğin olmadığı, her yerin yıkıldığı ve yolların kapandığı zamanda ailemin hasta olması ve onları bu yüzden kaybetmek beni daha çok korkutmuştu. o an aklıma böyle düşünmek nasıl geldi bilmiyorum ama aile yarı yolda bırakacağın değil kendinden önceye koyacağın bir bağ. ve biz iyi pek olmasa da tam kötü gün ailesiydik.
bf'm ona ulaşana kadar ağzıma etmişti. interneti geçtim şebeke bile yoktu. kıza sms'm saatler sonra gitmişti. milletin en çok ihtiyacı olduğu zamanda bilinçliyken yaptıkları iş çok boktandı.
öyle bir depremden sonra telefonu alabilecek ve cidden tweet atabilecek kadar kendinizdeyseniz tebrik ediyorum. ben de olmadı yani.
apartmanın zemin katındayken odamız da en içte kalıyordu. ben birkaç eşya için geçmişim, insanlar çocuğunu ya da karısını bırakıp kaçar gibi çıkmış ve bir daha girmemiş. karısı diyorum sadece çünkü çoğu anne ilk çocuğuna koşar baba ise ikisine olmalıydı ama babalar bazı yerlerde ilk kendi için dışarı koşmuş. ne hayal kırıklığı, onlar ölse cidden yaşayabilecek mi diyeceğim ama cevabı belli hareketten...