depremle yaşamayı öğrenmek

rahmetli ahmet mete ışıkara'nın sözüydü. burada belirtilmek istenen depreme karşı hazırlıklı olmak, deprem öncesi ve sonrası tedbirleri alıp ona göre davranmak.

#556067">#556067 ben kendi hazırlığımı yaptım. ailemi de dahil etmek istedim ama olaylar bambaşka gelişti.

tek arzum büyük istanbul depremi'nin olmaması... çünkü geçen sefer istanbul ve izmir'deki sarsıntılardan sonra 36 milyarlık iletişim vergisinin haybeye harcadindigina şahit olduk.
deprem toplanma alanları yok. ( onlar dutluktu avm ve konut oldu)
deprem toplanma alanları olsa, acil deprem konteynerleri yok.
ilaç yoksa ne anlamı var toplanma alanının? kronik hastalar* enkazda ölmese bile ilaçsızlıktan ölür.

bunun üzerine aile içinde deprem tatbikatina girişeyim dedim. sonuç tam anlamı ile fiyasko...
biz kim?!
deprem tatbikati kim?!!

izmir depremi sonrası deprem haberleri yine ayyuka çıktı. o günlerden birinde, babam akşam haberlerini izledikten sonra ciddi ve tedirgin bir ifadeyle konuya girdi;
-adamlar ne dediyse çıktı ,deprem geliyor .
+baba bence tedbir alalım.
-doğru söylüyorsun elma kurdu,(sonrasında anneme dönüp) hanım bak ihmal etmeyelim tedbir alalım.
+deprem çantası şart baba. bir de camlar patlayıp şarapnel gibi saplanırmış, camlara film taktırmak gerekiyormuş. hoş deprem olduktan sonra binadan sağ çıksam bile ,insulin yoksunluğu yüzünden depremin akşamına sağ çıkamam.(ben kendi içimde dertlenirken babam birden çıkıştı.)

-un alalım!!!
+baba ne alaka un?
-un, salça, makarna, mercimek, bir kaç teneke yağ alalım!
+baba savaşa girmiyoruz. deprem için küçük bir çanta gerekiyor. hazır gıdalar konserve ve bisküvi gibi şeyler konuluyor.
-küçük bir çanta kime yeter? elli kiloluk iki torba un alayım ben!
+ne yapacaksin baba o kadar unu? yüz kiloyu kapıp dışarı mı kaçacaksın?
-ne yapalım açlıktan mi ölelim?! bak sen de dedin, deprem geliyormuş!

adam haklı, bir boz ayı kurşundan korkmaz açlıktan korktuğu kadar. baktım ki o konuda saplandık ve çıkış yok, başka konuya geçtim.

+tamam babam, ununu al sen. peki deprem oldu mesela gece veya gündüz nerede toplanacağız?
-kızım en iyisi senin odan, eşya az, kutu gibi... iki duvarın da perde beton sarsıntı geçinceye kadar orada kalırız. gündüz de parkta toplanırız.

o an en büyük kabusum gözümde canlandı. deprem enkazında babamla aynı alanda, babamin yanında ellişer kiloluk un torbaları, üzerimize un serpip bizi yiyor. yemezler babacim yemezleeer!!!
....
ertesi sabah kahvaltıda;
-elma kurdu gece uyku tutmadı deprem stresinden, evde bir dolanayım dedim. senin odanın kapısı neden kilitli?

acaba neden kilitli ? can korkusundan olmasın?* bu arada ne camlara film taktırdık,ne de benden başka kimse deprem çantası hazırladı. en önemli şey unu bile almadik.* bir daha ki deprem söylentilerine kadar, deprem konusu bizim aile icin kapanmıştır! acayip verimli bir tatbikat oldu. daha da bunun üzerine tatbikat yapmadık.

öğrendik mi sahiden? bana sanki deprem olunca bir iki hafta hatırlayıp unutuyormuşuz gibi geliyor.

japonların öğrendiğidir , evet.

bizimki deprem korkusuyla yaşamak oluyor en fazla, ki 6 aydır izmir bu durumda.

o kadar deprem oldu, yüzlerce insan öldü hala ders almış değiliz. yatay yerleşim yerine bulutlara ev yapıyoruz neredeyse. toplanma alanlarına da ya inşaat yapılıyor ya da çocuk parkı.

bu hususta öğrenebildiğimiz tek şey allah korusun deprem olursa kimsenin bizi kurtarmaya gelemeyeceğidir.

hadi kurtulduk diyelim bu seferde kanı bozuk yağmacılarla mücadele bunu da hallettin diyelim bu sefer siyasetçilerin acılar üzerinden oy ve destekçi devşirme çabası yazarken içim şişti vallahi depremle nasıl yaşanır bilmiyoruz ama neler olacağını hep birlikte gördük.

bir de şu var ki en korkunç kısmı bu ben ölüp gideyim sorun değil de peki ya sevdiklerimiz? ben öldüm onlar kaldı ya da onlar öldü ben kaldım hepsi ihtimal içinde peki buna dayanabilecek yürek kimde var?