diksiyonu kötü olan öğretmen

yüksek ihtimalle verdiği eğitim de kötü olacak öğretmendir.

konuşmayı, iletişim kurmayı beceremeyen biri eğitim görevlisi olarak çalışmamalı bence.

her şey diploma değildir.

lisedeki edebiyat öğretmenimdir. öyle ki; sınıftaki herkese uzun uzun şiir okuturken, sıra bana geldiğinde güzel okuduğum için iki satır sonra sırayı başkasına verir, kendisinin farkında olduğundan öğrencisi de olsa daha iyiyi kıskanırdı.

bir de bunun yöre ağzıyla konuşan versiyonu var. böyle hocaların olduğu yerde asla dersi dinleyemez, sadece hocanın konuşmasına odaklanırsınız.

iyi bir öğretmen olabilmek için hitap ve konuşma becerisi çok önemli bence.

kendisi ve bağlı olduğu bakanlık için utanç vericidir. çocuklara bişeyler öğretsin diye maaş alan ve kendisine bu sebeple onlarca çocuk emanet edilen kişinin diksyonu kötü olmamalı değil olamaz arkadaşlar. sonra yine bu halk konuşamıyor oluyor böyle insanlar yüzünden kendi dilini düzgün konuşamıyor bu halk.

eğitim hayatım boyunca sürekli karşılaştığım öğretmen türüdür. üniversitede bile karşılaşmak oldukça tuhaf. üniversitede öğretmen olmuşsun ama iki lafı bir araya getirip doğru düzgün konuşamıyorsun. işin bir şeyler öğretmek iken dili kullanamadığın için başaramıyorsun. öğretmen olmak bu kadar kolay olmamalı.

eğitim alsın yada diksiyonu kötüyse nasıl öğretmen oldu.

öğretmenlik mesleği için gerekli olan niteliklerin en önemlilerinden birine sahip olmayan öğretmendir.

bu konuda suçun büyüğü öğretmende olsa da üniversiteler de en az öğretmen kadar suçludur.

gazi üniversitesi gazi eğitim fakültesinde öğrenci olduğum dönemlerde birinci sınıfın ikinci dönemi, üçüncü sınıfın ikinci dönemi ve dördüncü sınıfın tamanında staj için okullara gittik.

ilk sene ders anlatmadık, sadece gözlem için gittik. üçüncü senede danışman öğretmenimiz uygulama derslerinde de birkaç kere uyardığı bir arkadaşımıza diksiyon kursuna gitmesini aksi takdirde kendisini uygulamadan bırakacağını söyledi.

çünkü bu arkadaşımızın diksiyonu ve ses tonu öyle böyle kötü değildi. o zamanlar kullanılan tebeşirli tahtalar tırnak sürtünce çıkan sese, çatalın ya da bıçağın tabağa sürtünce çıkardığı sese benzer bir ses tonu ve tonlaması asla değişmeyen bir konuşma tarzı vardı.

hoca, bu arkadaşımıza bu diksiyon ve ses tonu ile kendisini mezun etmeyeceğini, bu şekilde anlattığı derslerin öğrenciler için işkence olacağını söylediği halde arkadaşımız kendisini ciddiye almadı ve tam hocanın dediği gibi biz mezun olurken o arkadaşımız bir sene daha okulda kalıp diksiyon kursu aldıktan sonra mezun olabildi.

vicdansızca bir uyglulama gibi gelebilir bazı insanlara ama öğretmenlik hakkı ile yapılması gereken bir meslektir.

tabii ki tek sorun diksiyon değildir. on yaşından beri ingilizce konuştuğum için bu konuda çok rahat olsam da bazı meslektaşlarımın ingilizce konuşurken yaşadığı zorluk beni de üzüyor gerçekten. akıcı ingilizce konuşmamak mesleki bir yetersizliktir bir ingilizce öğretmeni için. aynı şey kendi dilini akıcı konuşamayan diğer branş öğretmenleri için de geçerli bence.

özetle söylemek gerekirse; çok sevdiğim bu mesleğe olan inanç ve saygı azaldıysa bunda meslek ahlakından uzaklaşan, hiçbir şey olamayınca öğretmen olan, mesleğe sevgisi olmayan öğretmenlerin de payı büyüktür.

orta okulda tarih öğretmenimiz kızdığı bir öğrenciye şöyle demişti.

"gopeğeyn pohunu yi gafanamiğ sokiceaaan."