dilenciye para verirken göz teması kurmamak

sanki para aldığı insanın gözlerine bakarsa, dilenmeyi o saniye bırakacak gibi. veya utancından bakmıyordur. ben inadına bakıyorum, çünkü ilerde yazacağım öykülere dahil edeceğim için o insanları da, gözlerine iyice bakmam gerekecek.

konum olarak önde gelen kişi altındaki insanlarla göz teması kurmaz. iş hayatında da böyledir. tamamen psikolojik.

doğru yere gittiğini varsayarak konuşur ve göz teması kurulmayan kişiyi dilenci yerine ihtiyaç sahibi olarak tanımlarsak aslında para ile birlikte yürekten akan bir merhabaya ihtiyacı olan insanlardan esirgenen ilgilidir. parayı veren, dini inançlarından dolayı yada vicdani muhasebesi ile olan hesabını kapatmak için parayı verir. bu yüzden bana samimi gelmiyor. herşeyden öte eğer bir merhaba bile diyemiyorsak insanlık yada iyilik bu işin neresinde? kim kime iyilik yapıyor?

ben utanıyorum. onun bu durumda olmasına muhtaç olmasından onun adına husursuz oluyorum. yardım ederken bile ezilip küçülüyorum bir de ben incitmeyeyim diye

dilenciye para verenleri öğrendiğimiz başlık. benim bu tarz bir zorunluluk hissim olmadığı için pek umrumda olmuyor.

ben dilenciye para falan vermem her kim benden para ister felsefem bellidir: "aç mısın sana yemek alırım, susadın mı sana su alırım, üşüdün mü sana kıyafet alırım, kalacak bir yer bulamadın mı birkaç günlüğüne seni bir otele yerleştiririm ama para vermem." çünkü o paranın nereye gittiğini hepimiz iyi biliyoruz.

dilencilere para vermeyin varsa bir ihtiyacı karşılayın ille de para diyorsa hadi kardeşim allah versin deyin gidin.

allah razı olsun oğlum deyince, kalktım gittim. allah seni sevdiğine kavuştursun dedi.

gülümseyerek bunu demeyecektin teyze dedim. ağlayarak wc'ye gittim...

dilenciler artık temassız çalışmıyor mu? bu devirde dilenciye nakit ödeyen dinazor mu var hâlâ?

asıl dilenciye para vermezken yüzüne bakamıyorum