dingin ama dinmeyen bir korku

jean biguenet'in işkencecinin yamağı isimli kitabındaki uzun öyküsü ham ruh'ta geçen bir tanımlamadır.

korku yapışkan bir duygudur. keşke yapışkan olmakla kalsa, aynı zamanda ısrarcıdır. anlık korkulardan bahsetmiyorum. yani kast ettiğim şey türk korku filmlerinde ani ve yüksek bir sesle neden olunan irkilme değil. sahici korku. insanın göğsünde dayanılmaz bir basınç oluşturan ve birçoğumuzun aşina olduğu o şerbetli duygu.

şiddetli korku anları gelip geçicidir, kimse uzun süre şiddetli korkular duyamaz. ancak dingin bir korku insana hayatı zindan edebilir. ve evet bence zindan adasında teddy daniels akıl hastası idi.

ölüm korkusu böyle bir korkudur işte. bazı insanlar ölüm düşüncesine karşı dingin bir korku duyarlar, şiddetli değildir bu korku, elleri ayakları buz kesmez, bağırış çağırış ile dışa vurulmaz. sakince yerini bulur insanın ruhunun kaynak yerlerinde.

ve elbette dinmeyen bir korkudur. korkulan şey gerçek olmadan da dinmez bu tür korkular. dünyanın en sahici korkuları dingin ve dinmeyen korkulardır.

göğsünüze oturan öküzün altında aradığınız buzağı gibidir bu korku. orda olduğunu düşünür ama bir türlü varlığından tam olarak emin olamazsınız. var olduğunu bilir ama kesinliğinden şüpheye düşersiniz.

dingin ve dinmeyen korkular kendi sigaranızı kendi kendinize yakmanıza bile müsade etmez.