don't worry darling

oyuncu olivia wilde 'in ikinci yönetmenlik denemesi olan , gerilim türünde ki yeni filmi.1950'ler de bir amerikan kasabasında yaşanan garip olayları konu edinen filmde başrolleri chris pine , florence pugh ve olivia wilde paylaşıyor.

dert etme sevgilim | resmi fragman / warnerbrosturkey

çok severek izledim bu filmi. truman show havası vardı. bir sürü farklı noktalar var tabii ama aklıma hemen o geldi. hayatımızın başkası tarafından kontrol ediliyor olması, yaşadığımız hayatın aslında bir simülasyon olup olmaması gibi konular yine ön plandaydı. bu filmi benzerlerinden ayıranın ise kendi acı dolu hayatımızdansa gerçek olmayan ama çok mutlu olduğumuz bir hayatı yaşamak mı ikilemiydi.

film 1950'li yıllarda çölün ortasında bir proje kasabasında geçiyor. burada insanlar çok mutlu. hayatları kusursuz. kadınlar sabah eşlerini yolcu ediyor, onlar için evi süpürüyor, yemekler yapıyorlar, diğer kadınlarla beraber bale kursuna gidip alışveriş yapıyorlar. akşam olunca da kocalarıyla mutlu saatler geçiriyorlar. bu harika kasabanın tek kuralı var. güvenli alan dışına çıkmamak. bir kadının bu alan dışına çıkması ve delirmesi sonucu alice de bir şeyleri sorgulamaya başlar. en yakın arkadaşının bu hale gelmesi ve gördüğü rüyalar onu gerçeğe yaklaştırır. gerçek ise acı verici ve korkunçtur.


her zaman için kendi yönettiğim, kararlarımı kendim aldığım bir hayatta yaşamayı tercih ederim. mükemmel bir dünyada yaşamaktansa zor ama gerçek dünyada yaşamak her zaman daha iyi bana göre. ayrıca kadınların görevi sadece ev işleri yapıp kocalarını beklemek mi, evet böyle mutlu olmak da bir tercih ama kilit kelime tercih olması zaten. zorla güzellik ol mu yor.

film çokça stepford wives, azcık da black mirror havasında bir senaryoya sahip. ilk defa denenmiş bir kurgu değil ama yayınlandığı dönemden dolayı manidar buldum. erkek ve kadın rolleri değişmeye başladı ve cinsiyetsizleştirme propogandaları olsun aile kavramı ve geleneksellik yok edilmeye çalışılıyor. bu filmle de feminizm ayağına bu propogandaya destek olmak istemişler.
florance pugh, bu kadını çok güzel buluyorum, ayrıca dönem yapımları için gerçekten aranan auraya sahip. harry styles ne alaka onu çözemedim ama oyunculuğu gayet iyiydi, florance’in karşısında oynarken sırıtmamış en azından. chris pine ise her zaman ki standart oyunculuğundaydı.
filmde havada kalan birkaç şey var. seks sahnelerini neden sürekli oral seks üzerinden döndürmüşler, harry styles’ın bu konuda adı falan mı çıkmış ya da erkek en baskın eril enerjiyi oral sekste mi gösterebiliyor, kafamda saçma sapan sorular yani. iki dünya arasında gidip geldiğini gösteren ilüzyonlar başarılıydı. olive wilde karakterinin ise filmin başından beri alkolik modda takılması güzel bir detaydı.
distopik bir yapım olarak kurgu idare eder, görüntü yönetmeni iyi iş çıkarmış, kostümler güzeldi, genel olarak gideri olan bir film. florance ise gerçekten mükemmel bir hatun. bu kadını daha çok filmde görmek istiyorum.

film; benim için biraz truman show biraz da vanilla sky (film) karışımı bir şey.

'don't worry darling' isimli filmin başka yapımları hatırlatması başlı başlına bence bir sorun. sahnelerin akıcı şekilde ilerlememesi, ana karakterin bir şeyler hatırlaması ve bu hatırladıklarının bizde karşılığı olmaması, yine kadın karakterin her şeyi anladığında sürekli bunu dile getirmesi can sıkıcıydı, söyledikleri hep havada kalıyordu. filmin sonlarına doğru film güzelleşiyor gibi olsa da sonunu belirsiz bitmesi beni yine hayal kırıklığına uğrattı. ayrıca diğer karakterin böyle bir hayatı seçmek için sunduğu sebepler bana yeterince mantıklı gelmedi.

spoiler:
filmdeki tek mantıklı şey bir annenin ölmüş çocuklarını görmek için filmdeki bahsi geçen teknolojiyi tercih etmesi oldu.