doom eternal

şaheser seviyesinde bir oyun. unutulmaz oyunlar arasında kendine muhakkak sağlam bir yer bulacaktır.
müzikleri de efsanedir.

20 saatlik gameplay süresinin ardından bitirdiğim oyun. durmaksızın ilerleyen senaryo, boss savaşları, kullanılan müzik yaşadığım hazzı on kat arttırdı diyebilirim. fakat aynı nedenlerden ötürü oyun beni yordu da. işten sonra kendimi toparlama amaçlı oynanacak bir oyun olmadığını anladım. ekstra bi zaman ayırmak lazım.

gelmiş geçmiş en hardcore oyunlardan biri olmuştur doom eternal. metal müzik eşliğinde en brutal şekilde canavar kesmek, ardı arkası kesilmeyen kaos ortamıyla kendine has oyuncu kitlesi vardır doom un.
içinizdeki öfkeyi nefreti saldırganlık hissini her gün 2 saat doom oynayarak atabilirsiniz.
yaratıkların sizden çekindiği ve etrafta bir tanrı gibi dolaşan doom slayer karakteri ile oyuncu da kendini full daşşak hissediyor;
"rip and tear!!"

oyunun yapımcılarına büyük saygı duydum. ilk izlenimlerimde biraz abartılı bulduğum grafikler sonradan kendisine bağlıyor, hayran bırakıyor. oyunun temposuna kendinizi kaptırıp gidiyorsunuz resmen. iblis öldürmekten canım çıktı be kardeşim. resmen adamın eline yapışıp; dur kardeş gitme daha öldürülecek çok iblis var. bak şunların da kafası kopmalı, diye çekiştirip duran bir şey bu. zamanla anladım ki bu oyun günümüzün quake3 arenası gibi klasiklerin arasında yerini almış bile. hareket desen var. grafik desen gani gani. kan gövdeyi götürüyor resmen. tek kötü yanı etrafınızı çepeçevre kuşatan düşmanları takip etmekten başınızın dönmesi. tek kelime ile baş yapıt.

unutsam da sıfırdan tekrar oynasam dediğim oyun. hikayesi, atmosferi, heyecanı çok iyiydi, bir daha bu tatta bir deneyim yaşar mıyım? bilmiyorum. ekrana fark etmeden çok yaklaşıp aldığım her hasarda irkilerek geri çekildiğim, babasını bilmem ne ettiğimin şerefsizi diye diye vuruştuğum oyundu. çok güzel deşarj eder.