1.
jim jarmusch'un 1986 yılında izlenime sunduğu müthiş filmlerinden bir tanesi.
filmin kadrosuna bakacak olur isek, roberto benigni gibi gerek diğer jarmusch filmleri -night on earth ve coffee and cigarettes-, gerek la vita e bella'dan tanıdığımız müthiş bir yetenek, sadece müzikleriyle değil, rol yeteneğiyle de oldukça iç ısıtan tom waits ve jarmusch'un diğer gözdesi john lurie yer alıyor.
filme "vaay" diyeceğiniz bir biçimde tom waits'in harika sesiyle giriş yapıyoruz ve olaylar ilerliyor, bir anda suçsuz yere kendilerini hapiste bulan bu üç adamın birbirleri ile olan iletişimsizlikleri, ufacık olaylardan çıkardıkları büyük dersler, minimal hayat sorgulamaları ve tam anlamıyla dans edercesine eğlendikleri anlar ile film insanın zamanını değerli kılan bir içeriğe dönüşüyor.
filmin siyah beyaz olması da insanın gerçekten içini rahatlatan diğer bir detay, zira film tom waits'in leş gibi çoraplarının koktuğu koğuştan, insanın içine düştüğü zaman bir daha asla gün yüzü göremeyeceği bataklıklarda geçince, ister istemez o iç kararmasını siyah beyaz olması engelliyor.
dahası da var, filmi çekici kılan diğer bir detay da roberto abimizin konuştuğu birçok yerin aslında doğaçlama olduğu, kendi kendine o an uydurdukları ve en güzel kısımların da o kısımlar olması insanı gülümseten detaylardan bir diğeri.
filmin kadrosuna bakacak olur isek, roberto benigni gibi gerek diğer jarmusch filmleri -night on earth ve coffee and cigarettes-, gerek la vita e bella'dan tanıdığımız müthiş bir yetenek, sadece müzikleriyle değil, rol yeteneğiyle de oldukça iç ısıtan tom waits ve jarmusch'un diğer gözdesi john lurie yer alıyor.
filme "vaay" diyeceğiniz bir biçimde tom waits'in harika sesiyle giriş yapıyoruz ve olaylar ilerliyor, bir anda suçsuz yere kendilerini hapiste bulan bu üç adamın birbirleri ile olan iletişimsizlikleri, ufacık olaylardan çıkardıkları büyük dersler, minimal hayat sorgulamaları ve tam anlamıyla dans edercesine eğlendikleri anlar ile film insanın zamanını değerli kılan bir içeriğe dönüşüyor.
filmin siyah beyaz olması da insanın gerçekten içini rahatlatan diğer bir detay, zira film tom waits'in leş gibi çoraplarının koktuğu koğuştan, insanın içine düştüğü zaman bir daha asla gün yüzü göremeyeceği bataklıklarda geçince, ister istemez o iç kararmasını siyah beyaz olması engelliyor.
dahası da var, filmi çekici kılan diğer bir detay da roberto abimizin konuştuğu birçok yerin aslında doğaçlama olduğu, kendi kendine o an uydurdukları ve en güzel kısımların da o kısımlar olması insanı gülümseten detaylardan bir diğeri.
devamını gör...