duygusal ilişkilerin bozulmasının yıkıma sebep olmasının asıl nedeni

ilişkilerin her türlüsünün bozulması yıkıma sebep olur, bunu duygusal olarak nitelendirmek biraz at gözlükleri ile dünyaya bakmaktır!
yıkım sebebi ise; beyin her zaman tamamlamayı ister, bilim bunun adına zeigarnik etkisi ismini verir.
genel olarak sevgi eksikliği olan insanlarda görülür ve sevgi eksikliği olan yere duygusal olarak yakınlaştığı insanları koyarak bu açığı kapatmaya çalışır.

bir tarafın diğer taraftan çok daha bağlanması durumunda ortaya çıkan şey.

karşı taraftan istediğinizi elde edemediğiniz ya da tam tersi elde ettiğiniz an duygusallık bitiyor.

duygusal bağlarla bağlanmış iki insan birbirinden kopmakta güçlük çeker. iki bedenin ve iki ruhun birbirine ihtiyacı vardır. bu şartlar altında ilişkilerinin bozulması onlara ağır bir yük gibi gelir. toparlanmakta zorlanır bazen de toparlanamazlar.

insanın hayatında iki majör nokta var işi ve eşi/ailesi. burada gelişebilecek büyük değişiklikler insanın tüm hayat planını alt üst eder.

ne kadar üzülmesen de yeni bir hayat planı kurmak kolay değil.

empati yeteneğinden yoksun olan bireylerle duygusal ilişkiye girme çabası. sonu her zaman hüsranla biter.

benmerkezci ve empati yeteneği olmayan kişilerden duygusal bir beklenti içine girmeme gerekliliğini zor da olsa anlamış biri olarak söylüyorum ki duygusal ilişkilerin sağlıklı olmamasının asıl nedeni bu kavramlardır.

flört evresindeki heyecan bitip tükenince insanların gündelik hallerinin birbirine çekici gelmemesi. flört ederken verilen vaatler, yeni tanışmanın verdiği heyecan, kendini herkes gibi biraz olsun abartma hali zamanla yerini asıl olduğumuz kişiliklere bırakınca haliyle ilişkinin de eski havasını sürdüremez hale geliyoruz. bu yüzden alelacele, sağlam temellerle kurulmayan ilişkiler aynı hızla tükeniyor.

tutunacak dalidir.. o da kırılmıştır.. şükür eden de vardır ama aglayani daha fazladır..

sabır tükendi..
yüzyılın yalanı..
insanlar duygusal arızayı tamir etmek yerine yıkmanın daha cazip olduğunu öğrendikleri gün bir çok şey tersine döndü..

sevgi eksikliğidir. duygusal anlamda ihmal yaşamış olmaktır. asıl sebebi, içsel anlamda kendini tamamlayamamış olmaktır. üzücü bir durum bu. çok üzücü.

boşluktandır canım. çalışmak zorunda olduğun bir işin ve yetişmek zorunda olduğun sorumluluklarin olsa o duygusal ilişkinin bozulmasına fırsat kalmaz. canı sıkılan ilişki bozuyor.

bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.
"o olmazsa yaşayamam." demeyeceksin.
demeyeceksin işte.
yaşarsın çünkü.
öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
çok sevmeyeceksin mesela. o daha az severse kırılırsın.

aslında anlatmak istediklerimin tamamı bu şiirde var. duygusal yakınlık kurduğumuz kişiye şartsız koşulsuz bağlanıyor, o olmadığı zaman hayatın devam etmeyeceğini tek başımıza yapamayacağımızı düşünüyoruz. oysa ki o yokken de biz vardık ve o gittikten sonra da pek tabi olacağız.

sosyal medyadır.

hayatın merkezine koymak. sevgiyi her şeyden üstün tutmak.

birbirlerini anlamamak. anlamak için uğraşmamak. sorunları görmezden gelmek.

değer veren aynı zamanda sahipleniyor.
değer vermeyen için zaten karşıdakinin hiç önemi yok.

sahiplendiğin şey sadece karşı taraf değil, hakkında kurduğun hayaller de olduğundan hayallerini kaybettiğine yanıyorsun.

geleceğe dair beklentiler.

insanın karşısında ki kişinin göründüğü gibi olmaması. o yüzdendir ki bir insanı en iyi ayrıldıktan sonra tanırsınız . saçma değil mi ? biliyorum ama oldu işte.

tabiri caizse büyük aşklardan küçük hadiseler beklemek en büyük hata.

büyük aşkın kavgası da, mutluluğu da, paylaşımı da, haliyle ayrılığı da büyük oluyor.

biraz paradoks gibi, insanın canını yakmak için nereye basacağını bilmek gerekiyor. nereye basacağını bilmek için o insanı çok iyi tanımak lazım. çok iyi tanımak için de yoldaş, sevgili olmak gerek. sevgili olmak için de çoook sevilmek gerek.

yani?

çok seversen, canın yanabilir.

seviyorsun çünkü. çok seviyorsun çok istiyorsun çok değer veriyorsun. emek veriyorsun...daha güzel olsun diye, sevildiğini hissetsin diye, büyüsün diye, bitmesin diye. bir çiçeği sulayıp gün be gün güzelleşmesini, çiçek vermesini, büyümesini beklemek gibi. seviliyorsun çünkü, çok sevilince içinde daha da büyütüyorsun, ümidin artıyor, hayallerin büyüyor. kavgaların sonunda kaybetmekten ne kadar korktuğunu görüyorsun...her kavgadan sonra daha çok bağlanıp daha çok seviyorsun. sonra bir an, bitiyor. nasıl yıkım olmaz ki? kalbinde o sevgi öylece çoğalarak dururken, öyle çok özlerken, bütün bir bedeninde bir tek kalbinin acısını hissederken nasıl devam edebilir insan? insanlar ne kolay unutup devam edebiliyor ben buna şaşıyorum.