duygusuz olmayı tercih etmek

duygusuz olmayı tercih edip ama duygusuz olamama durumu. zira insan duygularını yok edemez. bir hata yapar ve bastırır. sonrasında uygun koordinatlarda ortaya çok daha kötü bir şekilde çıkar.

yapılması gereken duyguları kabul edip onları kontrol edebilmekte. duygusuz olamayız fakat onları kontrol edebiliriz. kaptan biziz.

bir (bkz: femina summa prudentia)ukdesi

duygusuz olmaya duygularım izin vermiyor

duygusuz olmak yerine ölmeyi tercih ederim ki bence arasında çok fark yok. bir şeyi sevmeden keyif almadan yaşamak , yaşamak değil nefes almak.

ağlak olmak başka bir hikaye. ben içinde fırtınalar koparken sessiz kalan tiplerdenim.

tercih değil yaşam şartları bi süre sonra buna itiyor. allah yüzümüzü güldüren kalbimizi ısıtan insanlarla karşılaştırsın ki iyi şeyler hissedelim

doğrusu duygularını dışa yansıtmamayı tercih etmek olan hadise.

duygular sigortası olan şeyler olmadığı için yaşadığınız ani ruh hali değişimlerini çevrenize düz çizgi çeken monitör edasıyla yansıtabilirsiniz sadece.

bugün mesela normalde hep yoğun olan tomografiyi arayıp hasta için ne zaman müsait olabileceklerini sordum. adam bir anda ses tonunu değiştirerek neşeli bir sesle; şu an boş, çok şaşırdınız değil mi ben de şaşkınım diyerek böyle bir pozitif saldı üzerime. zerre tepki vermeden kapattım. kapattığım anda kahkahalarla gülmeye başladım. o gülüşümün çeyreğini duyaydı o enerjisi karşılık bulurdu aslında ama yok, ben sadece sevdiklerime gülerim, lütfen.

keşke şu an yapabilseydim

neye çözüm olacağı belirsiz bir tercih.

insanda duygu ve merhamet yoksa geriye kalan et ve kemik yığınını kim ne yapsın ki.

insan ne yaparsa kendine yapar.

tercih değildi benimki hayatın götürdüğü yer burası oldu.
iki sene önce sözlüğe şu kelimeler ile yazmıştım; “adına hayat dediğimiz bu yolda bir yerlerde ben sevgimi kaybettim”
tüm canlılara saygı duyuyorum elimden gelen yardımı çoğu zaman yapıyorum ama her canlının bebeği hariç herhangi bir şeyi sevmiyorum, nedenini bilmiyorum artık merakta etmiyorum, alıştım buna.
güneşin doğuşunu izlemeyi seviyorum ya da bir piyanistin kalbi ile ruhu ile çalmasını izlemeyi seviyorum ama o piyanist o saniye yanımda ölse zerre üzüntü duymuyorum.
belki çok ölüm gördüğüm içindir belki dün yanyana kahve içen komşuların sabah sadece dinleri yada ırkları farklı diye birbirini vahşice öldürdüklerini gördüğüm için…
bilmiyorum.
mevlana’nın mesnevisinde güzel bir sözü vardır der ki; “insanı et kemikten soy geriye sadece duygu kalır”
şu an bakıyorum kendi kalbime, sevgi hariç çok şey bulabiliyorum ama sevgi?
bitmiş abim yok bende…

yapmayı asla istemedğim hatta tam olarak yansıtmadığını için hayıflandığım ve duygusuz olan yada öyle gibi davranan kişilerden nefret etmeme sebep olan durum

herkes duygusuz olmayı mantıkla bağdaştırmış.
duygusal olmak rasyonaliteyi bozar demek.
duygular sezgiselliğe eşse seni çoğu zaman hayatta tutan şeyi istememek nedendir?
her şey mantıklı olmak zorunda değildir.
hadi olsa dünya neden öyle en baştan bunu sorarım sizlere..
duygusal boşluğunuzu saklamak en mahreminiz madem niçin beceremediğiniz her şeyi kötülüyor duygusal olarak yıpranmış ve acılar içinde kıvranırken mantık mantık diye bağırıyorsunuz?
belki bağırıp çırpınmak yerine benim buralarda yaram şurada da boşluğum var hiç kapanmayan mantıklı olan bunu görüp bunu bilip ona göre hareket etmektir içime kapanmak stabil olmayan duygu durumları benim söylediğimle yaptığımın zıt olduğuna işarettir bu da beni ahmak durumuna sokar demiyorsanız
bir nebze durup düşünün.
birazcık.
sadece
düşünün.